آموزشی زمان در داستان نویسی

[نهال رادان]

زمان

آموزش نوشتن و فراگیری یک تکنیک
آموزش نوشتن صارمیان:
.
زمان در داستان های روانشناسی کش می آید.
کشمکش ها دو نوعند :درونی و بیرونی
و زمان در کشمکش درونی گسترش و کشش پیدا می کند.
کشمکش بیرونی یعنی حادثه.
و داستان باید هر دو کشمکش را داشته باشد.
داستان های قوی هر دو کشمکش را دارند.
حادثه و کشمکش داستان های فانتزی، بیرونی است..اما داستان های روانشناختی کشمکش درونی دارد..
در اتفاقات درونی زمان کش می آید.

ما برای کوتاه کردن زمان احتیاج به تکنیکی به نام گام بلند داریم.
مثلا برای ورود یک شخصیت به داستان که احتیاج به شخصیت پردازی داره. یا به حادثه ی خاصی در داستان اشاره کنیم که سابقه ای در گذشته داره، دو راه داریم:
یکی اینکه تعریف کردن گذشته و توضیحات واطلاعات اضافی برای شرح پیشینه.
دوم استفاده از تکنیک گام بلند، با يكی دو جمله زمان را زیر پا میذاریم با گام بلند. اساس این تکنیک براین است که شما حواس خواننده را پرت کنید، طوری که احساس کنه مساله اصلی در این جملات، زمان نیست، بلکه یک اتفاق دیگریست.
برجستگی و استرس جمله روی مساله ی غیر زمان است، و ما با آن زمان را کوتاه میکنیم همزمان که سابقه می تراشیم.

گام بلند یکی از انواع تکست نویسی است.
ما به زمان هویت میدهیم و لایه ی زیرین را هم میسازیم.
نکته ی مهم این است که بهترین کار بعد از گام بلند، تشکیک است. "مثال"
گام بلند :
پاکتی که ۵ سال قبل همه نامه های جبهه حسین را قبل از شهادتش در مریوان در آن گذاشته بودم را از کشو بیرون اوردم

تشکیک :
حالا یادم نیست که این نامه ها را خودش مینوشت یا نه.
او فقط شش کلاس درس خوانده بود ولی ادم عجیب زندگی من بود.

 

[نهال رادان]

زمان چیست؟ وصله های لحظاتی که بهم می چسبند و چون حباب می ترکد و از دست می رود؟ هر لحظه با خود چه دارد؟ حباب های ترکیده گذشته ولحظات آینده را چه چیزی زنده یامهار میکند؟ شاید مرگ ، همین توقف حباب هایی باشد که دیگر به جان نمی نشینند و سراغ عالم دیگر برای جان باید بگردی که حباب های پرمعنا تری را شکار کنی.
داریوش شایگان فیلسوفی ماجراجوست که حقیقت را قابل شناسایی می دانست. او پذیرفت که حقیقت یکتایی نزد ما نیست و در لاییک ترین کشور میزبان یک مرد شرقی ؛ غرب را وانهاد و به سراغ شرق رفت. شرقی که بیشتر حس بی واسطه عقل بود . فرهنگ هند را پی گرفت و بعدها همنشین دو فیلسوف مهذب به نام علامه ها آشتیانی و طباطبایی شد. کاری که روشنفکران ایران از آن گریزانند. شایگان در حرکت بود. نه هنگامی که به غرب رفت ؛ از ایرانی بودن تهی شد و نه وقتی همنشین مهذبان حوزه رفت ؛ برای فیلسوف شدن ، طبعیت آخوند شدن را پدیرفت. کمیابهایی چون ایزوتسو و هانری کربن نمونه هایی از داریوش شایگان هستند. از طرفی شایگان در کنار روشنفکران دیگری چون جلال ال احمد ،داریوش آشوری، شریعتی ،بازرگان و سروش تاثیر گذار بر جامعه اش بود . تاثیر او بر لایه اجتماعی قشر سیاسی ایران بود .
شاید نقص کارش همین باشد که در فرهنگ شرق ، می توانست نقش تاثیر گذار و ترجمان افراد سیاسی عمیقی چون گاندی و نهرو و یا اقبال لاهوری را بر دوش بکشد . البته این توقع نسل ماست . به هرحال او افرونه هایی بیشتر از یک فیلسوف داشت. بر هنرمندانی چون داریوش مهرجویی و نسل او و حتی نقاشانی چون آغداشلو. اواخر عمر نیز با اهل فرهنگی چون علی دهباشی تاثیر گذتر بود . او در چند دهه فیلسوف فرهنگ ماند. بر روشنفکران صدر تاثیرش را گذاشت . لذت اشراق و معنا با علامه را برد و آثاری زنده برجای گذاشت. حیات واقعا لحظاتی پر معنا در ذهن او ترکاند و رفت تا بر حضرت دوست خوشا به سعادتش با چنین زندکی.