موضوع نویسنده
Puyannnn
سطح
4
مهمان
- Sep
- 13,532
- 22,013
- مدال‌ها
- 3
یلدا ابتهاج پستی را با محتوای اندوه در فضای مجازی منتشر کرد که نگرانی کاربران و دوستداران شعر و ادب را برانگیخت.
دختر استاد امیر هوشنگ ابتهاج روز چهارشنبه در واکنش به پست نگران کننده خود به خبرنگار ایرنا گفت : پیام‌ها را دیدم اما جای هیچ نگرانی نیست و استاد در سلامت کامل به سر می برند.
امیرهوشنگ ابتهاج متخلص به "ه.ا.سایه" شاعر و غزلسرای معاصر گیلان و ایران است. سرایش های پرنیانی وی از گیلان در بسیاری از کشورهای جهان تفسیر شده است.
گیلان کهن، سرزمین باران و فرهنگ مفاخرش همچنان پرقوت و استوار همچون هیرکانیان هزاران ساله اش یک به یک سایه سار کشور و جهانیان شده اند؛ سایه زاده اسفندماه ۱۳۰۶ در محله استادسرای رشت در کنار مفاخری چون پروفسور فضل الله رضا، سمیعی، بهزاد، کیومرث صابری و دیگر بزرگان افتخاری از گیلان برای ایران هستند.
نگاه کن/ هنوز آن بلند دور / آن سپیده / آن شکوفه زار انفجار نور / کهربای آرزوست / سپیده ای که جان آدمی هماره در هوای اوست / به بوی یک نفس در آن زلال دم زدن / سزد اگر هزار بار بیفتی از نشیب راه و باز رو نهی بدان فراز /چه فکر می کنی ؟/جهان چو آبگینه شکسته ایست /که سرو راست هم در او /شکسته می نمایدت /چنان نشسته کوه /در کمین دره های این غروب تنگ /که راه بسته می نمایدت /زمان بی کرانه را /تو با شمار گام عمر ما مسنج /به پای او دمی ست /این درنگ درد و رنج /بسان رود /که در نشیب دره سر به سنگ می زند /رونده باش /امید هیچ معجزی ز مرده نیست / زنده باش
دختر استاد امیر هوشنگ ابتهاج روز چهارشنبه در واکنش به پست نگران کننده خود به خبرنگار ایرنا گفت : پیام‌ها را دیدم اما جای هیچ نگرانی نیست و استاد در سلامت کامل به سر می برند.
امیرهوشنگ ابتهاج متخلص به "ه.ا.سایه" شاعر و غزلسرای معاصر گیلان و ایران است. سرایش های پرنیانی وی از گیلان در بسیاری از کشورهای جهان تفسیر شده است.
گیلان کهن، سرزمین باران و فرهنگ مفاخرش همچنان پرقوت و استوار همچون هیرکانیان هزاران ساله اش یک به یک سایه سار کشور و جهانیان شده اند؛ سایه زاده اسفندماه ۱۳۰۶ در محله استادسرای رشت در کنار مفاخری چون پروفسور فضل الله رضا، سمیعی، بهزاد، کیومرث صابری و دیگر بزرگان افتخاری از گیلان برای ایران هستند.
نگاه کن/ هنوز آن بلند دور / آن سپیده / آن شکوفه زار انفجار نور / کهربای آرزوست / سپیده ای که جان آدمی هماره در هوای اوست / به بوی یک نفس در آن زلال دم زدن / سزد اگر هزار بار بیفتی از نشیب راه و باز رو نهی بدان فراز /چه فکر می کنی ؟/جهان چو آبگینه شکسته ایست /که سرو راست هم در او /شکسته می نمایدت /چنان نشسته کوه /در کمین دره های این غروب تنگ /که راه بسته می نمایدت /زمان بی کرانه را /تو با شمار گام عمر ما مسنج /به پای او دمی ست /این درنگ درد و رنج /بسان رود /که در نشیب دره سر به سنگ می زند /رونده باش /امید هیچ معجزی ز مرده نیست / زنده باش