فلسفی سخنان لنگستون هیوز

[سلین]

زیاد زیستن تقریباً آرزوی همه ک.س است، ولی خوب زیستن آرمان یک عده معدود

 

[سلین]

من در رویای خود دنیایی را می بینم
که در آن هیچ انسانی انسان دیگر را خوار نمی شمارد...زمین از عشق و دوستی سرشار است و صلح و آرامش، گذرگاه هایش را می آراید.....

 

[سلین]

همواره در پیوند با رویاها باش،
چرا که با مرگ رویاها،
زندگی چون پرنده بال شکستهای است،
که یارای پروازش نیست

 

[سلین]

لبت را می‌گیرم...
روحت را از بدنت بیرون می‌کشم...
انگار که خدایی باشم...
برایم بس نیست...
آن کلمات کوتاه که به من می‌گویی...
برایم بس نیست..
نوازش دستانت...
شیرینی‌ات به تنهایی بس نیست...
قلبت را برای خودم می‌گیرم...
روحت را می گیرم...
خدایی می‌شوم...
وقتی به تو می رسم...

 

[سلین]

رؤیاهایت را از دست نده که اگر رؤیاها بمیرند، زندگی، مرغ پَرشکسته ای می شود که دیگر نمی تواند پرواز کند

 

[سلین]

تو را به شبی بی ستاره مانند کردم
نه به خاطر چشمانت
تو را به خوابی بی رویا مانند کردم
نه بخاطر آوازهایت

 

[سلین]

من رو نیمکت پارک زندگی می کنم
تو اما توی خیابونای بالاشهر
یه جهنم فاصله است
بین ما دو نفر
من یه پول سیا گدایی می کنم برای شام
تو یه کلفت داری و یه نوکر
اما دارم از خواب بیدار میشم
بگو ببینم نمی ترسی

 

[سلین]

شب زیباست
چون چهره های مردم من
ستاره ها زیبایند
چون چشم های مردم من
زیباست، همچنان، خورشید
زیباست، همچنان، روح مردم من

 

[سلین]

تنها از سکوت تو
پیش از آن که سخن گویی
هر آنچه را که باید، در می یابم
بی آنکه واژه ای از تو بشنوم
در سکوتت
هر نغمه ای که آرزو می کنم
به گوش می رسد

 

[سلین]

عشق
گوجه ای رسیده است
روییده بر درختی باشکوه
و طلسم جادویش
هرگز به تو مجال بودن نمی دهد
عشق ستاره ای درخشان است
چشمک زنان در آسمان های دوردست جنوب
و شعله های سوزانش
همواره چشم هایت را می آزارد