مجموعه اشعار سمیح القاسم

[;FOROUGH]

سمیح القاسم

 

[;FOROUGH]

نفرین به تو

نفرین به خلقت تو

نفرین به گل ولایی که سرشت توست

تویی که شکم فربه کرده ای از لاشه های برادرانم

از برهنگی خواهرانم

ازخون دل مادرانم

وبرای من آزادی را کنار تابوتم نهاده ای

وطن مرا آغشته از دود وباروت کرده ای

وطن برای من تفنگ های شکسته است

پیرمردان یخ زده به افق ها حیران

پیرزنان که فرزند ندیده کور گشته اند

وطن برای من یک خاک نیست

وطن برای من گورستانی ست پر از خودم

گورستانی که همه را دارد الا تو

تویی که خدایت اینگونه آفریده

خدایی که کشتن را به تو آموخت

وسلطه را به چکمه هایت

نفرین من به تو

نفرین به خلقت تو

 

[;FOROUGH]

دارد تمام می شود این زندگی لعنتی

دیگر نیازی به هیچ انقلابی نیست

همه مان درخانه های خرابمان می مانیم

روی فرش هایمان می خوابیم

ترانه های سیاه گوش می گیریم

وتاریخ را دوباره می نویسیم ….

اینجا خبری نیست

در روزنامه ها هیچ کودکی نمرده است

و درآغوش مادرانشان مانده اند

پیرمردان زیردرختان زیتون خاطراتشان را مرور می کنند

ومن

هنوزآن گوشه ی کشتزار پدری ام افتاده ام …

وکسی از مرگ صدایم نمی کند

 

[;FOROUGH]

من به خویشتن نمی اندیشم

به گلوله هایی که روی سی*ن*ه هایم سرخ شده اند

به بمبهایی که تکه تکه ام می کنند

به آتشی که به جانم افتاده است نمی اندیشم

به دخترانی می اندیشم که بوسه هایشان خشکیده است

به کودکانی که دستهایشان خالی ست

این خانه ی تو نیست

خانه ای که ویرانش کردی

همه فکر می کنند تنها سی*ن*ه های ما

جای گلوله های شماست

همه فکر می کنند این کشتزارهای سیاه

خانه ی ماست

وبه این قضیه باوردارند

همه باوردارند

 

[;FOROUGH]

بنوش برادر

گوارای وجودت باد

این عدالتی ست که خدای تو رقم زده است

خدای تو عذاب هایش را

خدای تو شعله های آتشش را

برای گوسفندان من می فرستد

خدای تو نهر های روانش را

شیر وشهد وعسل های فراوان را

گونه های گلگونش را

دخترکان زیبا رویش را

 

[;FOROUGH]

برای گاوان تو فرستاده است



خدای من جلجتا خلق می کند



خدای تو فرعون های نشسته برگرده های مردم دارد



درود به خدایی که تو داری



و درود به خدایی که من دارم





((سمیح القاسم))