مجموعه اشعار سمیه ربیعی

[;FOROUGH]

سمیه ربیعی

 

[;FOROUGH]

ز شانه‌هات، تبِ تند توت می‌ریزد
و سقف می‌شکند، عنکبوت می‌ریزد
و بغض، سُرب مذاب است که خدا هر شب
به جرم اینکه زنی، در گلوت می‌ریزد
که دامنت به یقین، لکه‌دار خواهد شد

 

[;FOROUGH]

درخت باشی و هر شاخه‌ات تبر بشود
که هرچه خیر بکاری، برات شر بشود
و آن‌قدَر همه‌عمر، خون‌جگر باشی
که آرزو بکنی کودکت پسر بشود!
روایت است که زن، کشتزار خواهد شد

 

[;FOROUGH]

تو گریه‌ای، خس و خاشاک‌ها نمی‌خندند
در انفرادی خُم، تاک‌ها نمی‌خندند
قبول کن که محال است… مارها هرگز ↓
به روی شانه‌ی ضحاک‌ها نمی‌خندند
که زندگیت فقط زهرمار خواهد شد

 

[;FOROUGH]

خیال کن همه‌عمر در قفس باشی
که دور از تن رندان بوالهوس باشی
و آن‌قدَر بدوی در جدال آزادی
ز پا و دست بیفتی و بی‌نفس باشی
که قلبت آخر قصّه، انار خواهد شد

 

[;FOROUGH]

درون هر رگت آشوب تیغ می‌رقصد
که شعله‌ور شده در این حریق می‌رقصد
و تو سخاوت یک درد ناگزیری که
رسیده تیررس منجنیق… می‌رقصد
و آهوانه نگاهت شکار خواهد شد