مجموعه اشعار سیدرضا مؤید

[;FOROUGH]

سیدرضا مؤید

 

[;FOROUGH]

(هنر کشته شدن)

عشق راهی‌ست که دارد خطر کشته شدن
عاشق آن است که بندد کمر کشته شدن

ماه و خورشید اگر شمع ره زندگی‌اند
کهکشان‌هاست چراغ گذر کشته شدن

مرگ در بستر تب خاتمه‌ی زندگی است
مرگ جاوید بوَد ، همسفر کشته شدن

اول عشق بوَد، کشته شدن. در ره دوست
تا به روی که گشایند درِ کشته شدن

 

[;FOROUGH]

نرسد دست تو بر دامن معشوق ازل
تو و جان را نکنی تا سپر کشته شدن

کشته‌ی همت والای حسینم که در او
روش زندگی است و هنر کشته شدن

کربلا پر شده بود از نفس زنده دلان
آن شب قدر که سر زد سحر کشته شدن

در دل معرکه هفتاد و دو تن می‌کردند
مشق پامال شدن، با خبر کشته شدن

 

[;FOROUGH]

این چه عشق‌است خدایا که ز اصحاب حسین
طفل شش ماهه ببندد کمر کشته شدن

هست در سی*ن*ه‌ی مردان ، جگر شیر ولی
جز اباالفضل که دارد جگر کشته شدن؟

ای (مؤید) به شهیدان ره عشق سلام
که نهادند اثر در اثر کشته شدن .

"حاج سید رضا مؤید"

 

[;FOROUGH]

(گهرِ پاک بقیع)

ای فروزان گهرِ پاکِ بقیع
گل پرپرشده در خاک بقیع

با سلامت كنم آغاز كلام
ای تو را ختم رُسُل گفته سلام

پنجمین حجّت و هفتم معصوم
به ابی اَنْتَ كه گشتی مسموم

ای فدای حق و قربانی دين!
کرده یک عمر نگهبانی دين!

تنت از درد و الم کاسته شد
تا که دين قامتش آراسته شد

ای ز آغاز طفولیت خویش
بوده در رنج و غم و درد، پریش

از عدو ظلم و شرارت دیده
چون پدر رنج اسارت دیده

 

[;FOROUGH]

خار در پا و رَسَن در بازو
رفته‌ای با اُسرا در هر سو

کرده خون خاطرت ای شمع ولا
محنت واقعه‌ی کرب و بلا

کربلا دیده‌ای و کوفه و شام
ای شهید از اثر ظلم هشام

آتش غم پر و بالت را سوخت
زهر کین، شعله به جانت افروخت

اثر زهرِ به زین آلوده
کرده اعضای تو را فرسوده

نزد حق یافته فیض دیدار
جسم تو خفته و روحت بیدار

خود تو مظلومی و قبر تو خراب
دیده دهر ازین غصه پر آب