دلنوشته {شَبَحِ حَسْرَت} اثر •سونیا کاربر انجمن رمان بوک•

[سورن]

بِسْمِ نْورْ
اثر: شَبَحِ حَسْرَت
به قلم: سونیا
ژانر: تراژدی، عاشقانه
ناظر: @'elahe و @vian

دیباچه:
شب تاریک است، ستاره‌ها خاموش‌اند و سکوت، فضایی را در بر گرفته که به احساس تنهایی و اندوه می‌انجامد. خیابان‌های خیس از باران، خاطراتی تلخ را در دل می‌زنند. هر قطره باران، شبیه اشک‌های نازک بر صورت زمان می‌چکد. گویی زمان ایستاده و لحظات بی‌رحم، در تاریکی پنهان شده‌اند. بی‌صدا و بی‌خبر، او رفت؛ بی‌آن‌که فرصتی برای وداع باشد. دل در سی*ن*ه‌ام می‌تپد، اما کلمات مانند پرنده‌های کز کرده در قفس، جرأت پرواز ندارند. یاد او در ذهنم شکل می‌گیرد، اما نمی‌توانم برایش حسی بفرستم. در این شب بی‌پایان، تنها یادش، سایه‌ای از عشق و درد است که در دل تاریکی می‌چرخد.​

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانی
در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[سورن]

وقتی صدای خنده‌اش در کوچه می‌پیچید، دنیا روشن‌تر و شاداب‌تر بود. اکنون، تنها سایه‌ای از یادها و خاطرات تلخ باقی مانده است. روزها به خواب می‌روند و شب‌ها به کابوس‌های هولناک تبدیل می‌شوند. قلبم مانند گلی پژمرده، در گوشه‌ای از دلپذیری حیات می‌کند، بی‌آن‌که نور عشق را احساس کند. یادم می‌آید که چگونه لبخندش می‌توانست باران را متوقف کند، چطور اندیشه‌هایش به من نیروی زندگی می‌بخشیدند. گاهی به دیوارهای سرد خانه نگاه می‌کنم؛ انگار آن‌ها نیز در سوگ او به سر می‌برند. سکوتی که اکنون بر فضا حاکم است، مانند دمی حبس‌شده در سی*ن*ه‌ام، از درد و غم پر شده است.​

 

[سورن]

چشم‌هایم به درختان کهنسال خیره می‌شود، آن‌ها هم گواه غم من‌اند. احساس می‌کنم ریشه‌هایشان در دل زمین تنهایی فرو رفته است، درست مانند من. کلمات و جملاتی که روزی شکوفه کرده بودند، اکنون به غنچه‌های بی‌ثمر تبدیل شده‌اند. مرگ او نه تنها جدایی، بلکه یتیمی روح من بود. گاهی به خود می‌گویم، شاید روزی یادش را فراموش کنم، اما قلبم با هر نبضی، او را صدا می‌زند. این یادآوری، همچون زخم عمیق بر جانم نشسته و هر لحظه تازه‌تر می‌شود، گویی زمان نمی‌تواند این درد را تسکین دهد.​

 

[سورن]

فرداها می‌آیند و می‌روند، اما درد فقدان او همیشه با من است. نگاه می‌کنم به جاهایی که روزی سرشار از زندگی بودند، اکنون بویی از خاموشی و سکوت دارند. رویاهای ما در هم گره خورده بودند، اما حالا تنها تکه‌های پازلی باقی مانده که در دستانم می‌چرخد. خواب‌های بی‌فروغ و سرشار از غم، به سراغم می‌آیند و مرا در آغوش می‌گیرند. گاهی به خیال خود می‌پرسم: آیا او در جایی آرامش دارد؟ آیا در آن دنیای ناشناخته، هنوز هم یاد من را در دل دارد؟ این سوالات، همچون سایه‌های تاریک، در ذهنم می‌چرخند و بی‌پاسخ می‌مانند.​

 

[سورن]

تنهایی اما، رفیق وفادار من شده است. هر روز صبح که خورشید می‌تابد، یاد او در سی*ن*ه‌ام زنده می‌شود. صدای او در گوشم طنین‌انداز است، انگار که هنوز در کنارم ایستاده، اما در حقیقت، او را گم کرده‌ام، گم‌گشته‌ای که هرگز بازنخواهد گشت. عشق میان ما بی‌نظیر بود، اما حالا این احساس به یک خاطره‌ای بی‌پایان تبدیل شده است. بغض در گلویم می‌فشارد و حسرت را بر جانم می‌نشاند. آیا می‌توانم روزی از این غم رها شوم، یا همیشه در این قفس تنگ، به یاد او زندگی خواهم کرد؟​

 

[سورن]

هر شب، در خیالی دردناک، به یاد آن روزی می‌افتم که هیچ حرفی برای گفتن نداشتیم. نگاه‌های ما، بیانگر همه احساسات بود. حالا اما، گویی این نگاه‌ها را هم از من ربوده‌اند. گاهی دلم می‌خواهد فریاد بزنم، اما فریاد سرم به دیوارهای بی‌رمق برمی‌خورد. یادم می‌آید روزی در آغوشش احساس امنیت می‌کردم، حالا اما احساس ناامنی و سرگشتگی مرا در خود پیچیده است. آیا این سرگشتگی، نشانه‌ای از فراموشی است یا تنها گواهی بر عمق عشق ماست که هرگز نمی‌میرد؟​

 

[سورن]

شاید روزی متوجه شوم که این جدایی مقدر بوده، اما اکنون نمی‌توانم این حقیقت تلخ را بپذیرم. روزها بی‌خبر از من می‌گذرند و شب‌ها، معصومیت خواب را از من می‌ربایند. گاهی با چشمان خسته به آسمان خیره می‌شوم و از ستاره‌ها می‌پرسم:« چرا او را از من گرفتید؟» این پرسش، همچون فریادی بی‌صدا، در دل شب گم می‌شود. زندگی ادامه دارد، اما من در این بی‌نهایت، در جستجوی او، همچنان گم شده‌ام. آیا این عشق، در دنیای دیگر، همچنان زنده خواهد ماند؟​

 

[سورن]

به یاد می‌آورم که چگونه روزها با هم در پارک قدم می‌زدیم، زیر سایه درختان و در زیر آفتاب درخشان، زندگی را جشن می‌گرفتیم. اکنون، پارک‌ها به مکان‌هایی بی‌روح تبدیل شده‌اند، جایی که صدای خنده‌ها در باد گم شده و تنها صدای زوزه باد، گوش‌هایم را می‌خراشد. گاهی در میان جمعیت، به دنبال سایه‌اش می‌گردم، اما هیچ‌ک.س به من آرامش نمی‌دهد. احساس می‌کنم که روحش در هر گوشه از این دنیا پرسه می‌زند، اما من هرگز نمی‌توانم به او دسترسی پیدا کنم. زندگی به پیش می‌رود، اما من در این لحظه‌ای از زمان گم شده‌ام.​

 

[سورن]

شب‌ها، در خواب، او را می‌بینم. چهره‌اش روشن و لبخندش دلپذیر است، اما وقتی بیدار می‌شوم، تنها یک جای خالی در کنارم حس می‌کنم. این خواب‌ها، همچون تکه‌های پازلی، من را به یاد روزهای خوش می‌اندازند، اما به محض اینکه به واقعیت بازمی‌گردم، غم و تنهایی به سراغم می‌آید. گاهی می‌خواهم خوابم را فراموش کنم، اما در عمق وجودم، می‌دانم که او جزئی از من است و هیچ‌ک.س نمی‌تواند آن را از من بگیرد. آیا این خواب‌ها، امیدی به دیدار دوباره هستند یا تنها یادآوری تلخ از آنچه که دیگر وجود ندارد؟​