دلنوشته {شکسته‌های سپید} اثر •زهرا غلامی کاربر انجمن رمان بوک•

[Mavi]

"وَ الْقَلَمِ وَ مَا یَسْطُرُونَ"

نام‌ دلنوشته: شکسته‌های سپید
ژانر: تراژدی/عاشقانه
اثر: زهرا غلامی
ناظر: @'elahe


|دیباچه|

دلم می‌خواهد لب‌هایم طوافگر رخسارت باشند؛
و دستانم نوازشگر زلف‌هایت
افسوس که نیستی آب حیاتم!
و من نمی‌دانم از این داغ، به عکس‌هایت پناه ببرم یا مثل هر‌شب به خیالاتم.
​

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات] ​

 

[Mavi]

آنگاه که دلم برایت تنگ می‌شود،
تنها پیراهنی که از تو به یادگار مانده است را بر تن می‌کنم.
عطرت را در فضای اتاق افشان می‌کنم،
آوای نفست را همچون غزل‌های حافظ در گوش جان پخش می‌کنم.
خودم را در آغوش خیالت می‌پیچم،
و همچون هر شب، در دریای اشک‌ها و دل‌گذشت‌هایمان غرق می‌شوم.
چنان‌که هر قطره اشکم چون لؤلؤی براق بر بستر عشق می‌نشیند.

 

[Mavi]

از قدم زدن‌های شانه به شانه و آن لحظات پرشور، حال به تنهایی گز کردن در ولیعصر یخ‌زده و میرداماد بی‌دامادش رسیده‌ام.
کاش گرمای دستانت را برای این روزهای سرد همچون یادگاری نگه می‌داشتم.
کاش لبخندت را در قاب خاطراتم بیشتر می‌نشاندم.
می‌دانی، من هرگز حتی در خیال، جدا شدن دستانمان را نمی‌پروراندم.

 

[Mavi]

گیسوانم چون امواج خروشان در اطرافم می‌جنبند و هر تار، سرود غم نبودن دست‌هایت را نجوا می‌کند و آهسته رنگ می‌بازد.
در دشتی از سپیدی‌ها ایستاده‌ام، جایی که هر دانه برف به جای سرما، گرمای آتشین غیابت را به یاد می‌آورد.
مرگ به آرامی نزدیک می‌شود و لبخندی از تمسخر بر لب دارد، چرا که در نبودت، زنده ماندن همچون فرو رفتن در ژرفای مرگ است.
آسمان به چشم‌های تو رشک می‌برد، زیرا آنها تنها خاطره‌ای هستند که در این دشت بی‌پایان توانسته‌اند زنده بمانند... .