اشعار درحال تایپ {شکوفه عشق} اثر ▪︎ اتریسا پردیس نگار کاربر انجمن رمان بوک▪︎

[Lady Atrisa]

شعر: شکوفه زندگی
شاعر: اتریسا پردیس نگار
سبک: عاشقانه
قالب: نو
مقدمه:
دانه‌ای ز سپیدار از روی تو شکوفه زد
ستاره با دیدن چشمان تو چشمک زد

ماه تابان من، رویای قشنگم
بشنو از دلم، روشن کن امیــدم را

ای زیباترین در زیباترین‌ها،
مرا در آغوش خود بگــیر و شاد کن دلــم را

 

[mobina01]

با سلام.
شاعر عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن
آثار خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ اشعار قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید:
[قوانین اشعار در حال تایپ]

پس از گذشت ده پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[درخواست نقد اشعار]

پس از ارسال پانزده پست می‌توانید درخواست جلد برای اشعار خود دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد اشعار]

پس از گذشت پانزده پست می‌توانید درخواست تعیین سطح برای اشعارتان بدهید:
‌[تاپیک درخواست تگ]

در صورتی که نمی‌خواهید به نوشتن اشعارتان ادامه دهید و یا سوالی دارید در این تاپیک اعلام کنید:
[تاپیک پرسش و پاسخ تالار شعر]

اگر اشعارتان به پایان رسید در این تاپیک اعلام کنید:
[اعلام پایان اشعار کاربران]

شاعران دقت کنند در صورتی که دو ماه تاپیکشان آپدیت نشود تاپیک بسته می‌شود.

●با آرزوی موفقیت شما
[ مدیریت تالار شعر]​

 

[Lady Atrisa]

(دردودرمان)

گوش یاب و هوش یارباش،
زندگی را با آرامش بیارای،
چندانی دلتنگی را مگذار،
تا خواب شب‌هنگام، روحت را خجسته سازد.

ساعات را در گریه مگذران،
چون کوه، طاقت رنج را در خود نگاه‌دار،
غم‌های شیرین را بر دل مپسند،
چهره‌ات باید همواره خندان و شاداب باشد.

دردها را در دل نهان کن،
تا لب‌هایت پر از خنده و شادی گردند؛
شادی باید در زیر سایه غم باشد،
که گاهی خنده‌ای، مرهمی باشد بر رنج‌ها.

شاید اینک، برایت مداوا کند،
راحتی، به جانت بخشد،
و یادآور شود:
که دل انسان پیوسته به خنده گشوده‌ست،
شاید کلیدی باشد برای گشایش غم‌ها.

 

[Lady Atrisa]

(عشق خدایی)

تمام جلوه‌های شادی در دلم می‌تپد
ز وجود تو زنده‌ام، محبتت بر جانم می‌جوشد

تورا با تمام جان و دل می‌طلبم
صدای نابت، آتش عشق را می سوزاند

از باران رحمت تو شکرانه برمی‌آرم
به یاد نعمت‌های تو، روح وجانم در سوز و سازند

توئی روزی‌ده به لب‌های گرسنه و غمگین
تویی گشاینده قفل دل‌های محزون و بسته

ای نغمه‌ای در گوش جان، ای ندای آسمانی
هر قفل مضطرب را با صدای دلکش‌ات می‌گشایی

 

[Lady Atrisa]

(شوروشوق)

زدل شامگاه تحت فرع و نور ماه تاب
عشقی سوزان در جانم ز آتش نایاب

بحری پر سِر در قلب، گهی سونامی درد
درمان می یابد آن، همچو طوفانِ باد سرد

عطر بهار با یاد تو در چمن معطر
قلبم گشته در عشق تو خوشبو و مطهر

با شور شوق خیالت، آسودم از غم
چشمانت چون ستاره‌ای در آسمانِ شب گم

به خطای زمان نرود از یاد آن دست
دست در دست تو دارم، امیدهای مبسوت

با عشق و محبتت می‌سازم جهانی
از آرزوها در این سو، روزگاری پراز
شادمانی

 

[Lady Atrisa]

[حسرت عشق]

چه خبر از یاران دور، که شنیده‌ام گرفتاری؟
گنجینه دل را سپردی به آن دگر شیرین،همچو گل زاری
دل را از یاران کهن، کندی که آرام گشتی،
خوب و خوشبخت شدی، آشیانه‌ات رونق گرفت و شادابی
اما ما بی‌تو، بی‌سروسامان و بدهکار عشق ماندیم

بی‌تو، اینجا‌ها خبری نیست و جایت خالی است،
دل من ویرانه است، خاطرات خوش کجا رفتند؟
حقیقت زشتت عیان شد و تو گم شدی،
ناگهان بر من بستی، دریچه‌ی قلبت را،
و آن سنگ سخت، در دل می‌نشیند، وحشت ناک

عشق، محبت، ارادت، میان ما گم شد
با طمع و حرص خودت، بر همه چیز تاختی
در پایان، غم انگیز تو خودخواسته‌ای
و هر چه شد بر من، خودت خواستاری،
پس نگو کار خدا بود که فرشته‌ها بر تو چنین قلم کشیدند

حسرت معشوق تو بودن، باری سنگین شد
منی که تو را قبله‌گاه دل و چشمان خود نمودم،
چه کردم، چه‌ها کردم که چنین بی‌وفا گشتی
چو شیری خوش یال، سلطنت من را ز کار انداختی
با گربه‌ای خیابانی همدل شدی و در کج‌راهه زدی

مرگ جسم و جنون روح، دیوار نازکی دارند
افسوس و صدها افسوس، که دیر از عجل دلم خبر داشتم

 

[Lady Atrisa]

[گمشدگی درنسیان]

آنچه کم گفتیم، یعنی خاموشی‌ست،
باوری که بر طاغوت نامردان رسیدنیست.

من آن لبخند تلخِ شاداب بُدم،
که از درد و غصه، ز شالوده بغص شدم.

آرامش خواستن، افسانه‌ای در خاک،
لیکن من زادهٔ درد و غمِ بی‌پایانم.

زپیکار بازخمِ تیره‌صفتان سرشت، را

گران‌بهاو گرامی دانستم تنهایی را

چه لبخندهای نیرنگین، دردل زدم،
تا از پریشانیِ خود، به سوی جمع رَوَم.

یاد عالم و دیگران در دل گنجید،
اما در نسیانِ همانان، به گم‌شدة‌ای رسید.

چون جنگیدم که گویا، از عزلت رَسیدم،
و پاسخی از این بشرِ نقاب‌دار ندیدم.

کاش دست به فرار ز آن ذهنِ حیرت‌زده‌ام،
و ز جسم خستهٔ خزان، که زین درد زخمی ام.

هی گریختم و گریختم، به جاهای دور،
که بارها تلاش نکرده، خسته شدم، زین شور.

جانزن بمان، چون کوهی استوار،
به عمق اقیانوس، و به وسعت بی‌قرار.

ای عشق در دل، سوی دیار سفر بر راهمان،
در دنیای غم، بر سرداب خویش ثابت قدم بمان
دردو رنج عشق را درآغوش خودمی گیرم
تابذر عشق را درقلب سردگشته ام بپرورم

 

[Lady Atrisa]

[عشق ورسوایی]

سوگند به بندبند وجودم که عشق یافتن به رسوا شدنش می‌ارزد
به شیرین و فرهاد و لیلی و مجنون، مسحور شدنش می‌ارزد

گر صفحات قلب من را ورق زنی و نام خویش را به دل و جان نویسی
قولنامه و سند عشق ورزان را بر مُهر زدن، نامت می‌ارزد

گر باشم شاه نبردهای شکست‌خورده و تجربه‌های نرسیدنی
همت و علت قطره باران برای رسیدن و بحر شدنش می‌ارزد

من همانم که در سختی‌ها امان و پناهی گشتم دست یافتنی
همان که آتش عشقش خاموش گشت، خاکستر حتم دارد به گُر گرفتنش می‌ارزد

گربهره من غزل آغاز جنگ عشقی بنوازی
سگ من پی نیکی چون تو دوید، به انسان شدنش می‌ارزد

شهری که چشم به راه رسیدنت بود، در نبودت به ویران شدنش می‌ارزد
آمدنت بهاری جانانه بر روح من گسترد
به کشیدن انتظار و دیدن روی گل‌گونت ماندن می‌ارزد

 

[Lady Atrisa]

(غصه های آشنا)

هرچه با تنهایی من آشنا‌تر می‌شوی،
دیرتر سر می‌زنی، غمناک‌تر می‌شوی.

روزهای آشنایی بگذرد، دل‌نگران،
من پریشان‌تر، تو بی‌اعتناتر می‌شوی.

سرو سبز بهار، زهوار دل من،
چون دمی بر آری، عطرِ گلزار می‌شوی.

ای عشق، تو قیطان بانخ حریری ،
دردست گیری ، مبتلاتر ونرم ترمی‌شوی.

باران بفرست و با چتری مهربان،
باسرومهرت ، سایبانی جاودان می‌شوی.

در آغوش حوا، با گل‌های بهشت،
غزل آغاز گشت، عشق را ز ایوان شد.

انس تو، دل و جانم را شیدا کرد،
مدار زحل دورِ شب‌نوردان شد.

زخم‌های کهنه، در دل‌ها ماندگار،
ما هم‌چو یعقوب، زلیخا در آغوش جان شد.

جان را به تمنای تماشایش می‌بردم،
گفت یه نظرگران است، دل در آتش، آن شد.

نمی‌دانی عشق، با ما چه‌ها کرد،
عاقبت همه دلخوشی‌ها چمدان شد.

به یاد هرکسی، در این محفل قدیم،
حرف دل فراموش، به حالی دیگران شد.

 

[Lady Atrisa]

(تله عشق)

ای نیکا با عشق تو، تله ای ازدرد داشتن
در فواد تاریکی ها، حسابی نمناک ازشعر داشتن

ای که فرای حدومرزها مرا،شیفته ای خود کرده‌ای
این تالم دلخراش است، تو را کم
داشتن

دل اگرناسور از دَم تیغ خنجر تو بردارد چه باک؟
زخم تو مرهم ودوای آن محنت همیشه داشتن

ای کاش قسمتم می‌شد، بگذاری مهرت را
جلوه گاه قلب من، زیباو نیک داشتن

خلوت تنهایی من با تو فریبا می‌شود
کاش این دو را بتوان دوتایی با هم داشتن

هر غزلم عریظه ایست، صورت پیچده در او
نوشته نوشتن چه سود، گر پرنکشد سوی تو

خون در دل رنجیده نهان به چه بهایی اقامت گزیند ؟
شک نیست که سر بکشد این رنج شیرین به جایی!

این غزل شور انگیز، در دل سیاهی گم است
رنگین کمان عشق، در حرم آتش سپندار است