مجموعه اشعار صادق سرمد

[;FOROUGH]

صادق سرمد

 

[;FOROUGH]

(همسفر)

هر جا که سفر کردم ، تو همسفرم بودی
وز هر طرفی رفتم ، تو راهبرم بودی

با هر که سخن گفتم ، پاسخ ز تو بشنفتم
بر هر که نظر کردم ، تو در نظرم بودی

هر شب که قمر تابید، هر صبح که سر زد شمس
در گردش روز و شب ، شمس و قمرم بودی

 

[;FOROUGH]

در صبحدم عشرت ، همدوش تو میرفتم
در شامگه ی غربت ، بالین سرم بودی

در خنده‌ی من چون ناز، در کنج لبم خفتی
در گریه‌ی من چون اشک، در چشم ترم بودی

چون طرح غزل کردم، بیت الغزلم گشتی
چون عرض هنرم کردم ، زیب هنرم بودی

 

[;FOROUGH]

آواز چو میخواندم ، سوز تو به سازم بود
پرواز چو می‌کردم ، تو بال و پرم بودی

هرگز دل من جز تو ، یار دگری نگزید
ور خواست که بگزیند ، یار دگرم بودی

(سرمد) به دیار خود، از راه رسیده گفت
هر جا که سفر کردم ، تو همسفرم بودی

"صادق سرمد"

 

[;FOROUGH]

(رخ خورشید)

ماه من تابید و شد تابان رخ خورشید از او
نازم آن ماهی که خورشید فلک تابید از او

روز بسیار است و شب در گردش خورشید و ماه
کز افق گوید نشان ماه یا خورشید از او

نازم آن روزی که در تاریخ ایام بزرگ
در تجلی ماه از او، خورشید از او، ناهید از او

تا بدانی روز ما روشن تر، آن روز از چه روست
روی او بایست دید و وصف او پرسید از او

 

[;FOROUGH]

دیدن و پرسیدنش با چشم ایمان لازم است
ورنه طرفی برنبندد دیدة تردید از او

دیدة حق بین بباید، تا ببیند روی حق
ورنه حق گوید که باید روی حق پوشید از او

دیدة حق بین گشا و طلعت حق را ببین
تا تو هم نادیده بگشائی لب تمجید از او

آنکه زاد و مرد آئین ستم از زادنش
آنکه جان داد و جهان شد زندة جاوید از او