موضوع نویسنده
- Mar
- 3,431
- 12,574
- مدال‌ها
- 6
زمستان است و سوز سردی از لای پنجره خود را به داخل هل می دهد. در این زمان بیرون رفتن از خانه کار عاقلانه ای به حساب نمی آید. با این حال کت پشمی سفید رنگم را تنم می کنم و به حیاط می روم. یاد حرف مادرم می افتم که همیشه می گوید وقتی این کت را می پوشم در برف گم می شوم. حالا هم حیاط کوچکمان از برف پوشیده شده است.
نمی دانم چه حکمتی است که این گونه برگ های سبز و جوان کم کم زرد و خشک می شوند و در آخر هم می ریزند اما با آمدن بهار دوباره سبز می شوند و زندگی را از سر می گیرند.
اما یک چیز را خوب می دانم و آن هم این است که تغییر فصل ها درس بزرگی به ما می دهند. این که هیچ چیز در این دنیا ثابت نیست و بهترین و بدترین اتفاق ها هم همچون بادی گذرا می آیند و می روند. گفتم باد!، هنوز هم صدای سوز سردی که از پنجره به داخل می وزید در گوشم پخش می شود. هوا روز به روز سرد تر می شد و باد هم سرعتش را بیشتر و بیشتر می کرد.
صدایش در شب ترسناک است مخصوصا وقتی از لای پنجره های کهنه و قدیمی ما عبور می کند اما با این حال من باز هم دوستش دارم. این صدا با وجود ترسناک بودنش برایم یاد آور گذرا بودن روز های سخت است. شب هایی که با صدای شدید باد می گذرانم صبحی آرام و آفتابی را برایم تداعی می کند.
شال گردنم را دور صورتم می پیچانم و به راه می افتم. با هر قدمی که بر می دارم تا مچ پا در برف فرو می روم و صدای برخورد کفش هایم با برف های سفید دست نخورده لذت بخش ترین تجربه روزم می شود.
هم زمان با راه رفتنم وزش باد شدید تر می شود و با وجود شالی که دور صورتم پیچیده ام صدایش را خوب می شنوم. این صدا حکایت ها دارد که برایم بازگو کند. از کوه ها و رود هایی که رد شده یا از انسان های شاد و غمگینی که پشت سر گذاشته و به من رسیده.
در همین فکر ها بودم که تقریبا به وسط کوچه رسیدم. صدای هیاهوی آدم ها و مغازه ها آن صدای پر قدرت باد و حکایت هایش را از خاطرم محو کردند و تا به خود آمدم دوباره در اتاقم بودم.
نمی دانم چه حکمتی است که این گونه برگ های سبز و جوان کم کم زرد و خشک می شوند و در آخر هم می ریزند اما با آمدن بهار دوباره سبز می شوند و زندگی را از سر می گیرند.
اما یک چیز را خوب می دانم و آن هم این است که تغییر فصل ها درس بزرگی به ما می دهند. این که هیچ چیز در این دنیا ثابت نیست و بهترین و بدترین اتفاق ها هم همچون بادی گذرا می آیند و می روند. گفتم باد!، هنوز هم صدای سوز سردی که از پنجره به داخل می وزید در گوشم پخش می شود. هوا روز به روز سرد تر می شد و باد هم سرعتش را بیشتر و بیشتر می کرد.
صدایش در شب ترسناک است مخصوصا وقتی از لای پنجره های کهنه و قدیمی ما عبور می کند اما با این حال من باز هم دوستش دارم. این صدا با وجود ترسناک بودنش برایم یاد آور گذرا بودن روز های سخت است. شب هایی که با صدای شدید باد می گذرانم صبحی آرام و آفتابی را برایم تداعی می کند.
شال گردنم را دور صورتم می پیچانم و به راه می افتم. با هر قدمی که بر می دارم تا مچ پا در برف فرو می روم و صدای برخورد کفش هایم با برف های سفید دست نخورده لذت بخش ترین تجربه روزم می شود.
هم زمان با راه رفتنم وزش باد شدید تر می شود و با وجود شالی که دور صورتم پیچیده ام صدایش را خوب می شنوم. این صدا حکایت ها دارد که برایم بازگو کند. از کوه ها و رود هایی که رد شده یا از انسان های شاد و غمگینی که پشت سر گذاشته و به من رسیده.
در همین فکر ها بودم که تقریبا به وسط کوچه رسیدم. صدای هیاهوی آدم ها و مغازه ها آن صدای پر قدرت باد و حکایت هایش را از خاطرم محو کردند و تا به خود آمدم دوباره در اتاقم بودم.