مجموعه اشعار عباس مشفق کاشانی

[~Fateme.h~]

عباس مشفق کاشانی

 

[~Fateme.h~]

(سجده‌ی اخلاص)

دل را به نور عشق صفا می‌دهد نماز
جان را به یاد دوست جلا می‌دهد نماز

از خار زار شرک اگر بگذری به صدق
باغ تو را ز جلوه صفا می‌دهد نماز

تا بنگری جمال حقیقت ز معرفت
سرچشمه‌ات ز آب بقا می‌دهد نماز

پای تو را ز قید تعلق رها کند
دست تو را به دست دعا می‌دهد نماز

هر دم که سر به سجده‌ی اخلاص می‌نهی
روشندلی ز یاد خدا می دهد نماز

چون بشنوی صلای مؤذن، شتاب کن
کز بارگاه قدس ، ندا می دهد نماز

"عباس مشفق کاشانی"

 

[~Fateme.h~]

(یاحضرت زینب سلام‌الله علیها)

شبی که مَطلع مِهر از طلوع زینب بود
فروغِ روز ، نشسته به دامن شب بود

هزار رود ِ نواگر ، ز کوثر و تسنیم
روان به خانه‌ی زهرا به بوی زینب بود

هزار چشمه‌ی خورشید از کرانه‌ی شب
دمیده از دل مهتاب و چشم کوکب بود

شکوفه‌بار ، لب مرتضی به باغ دعا
ستاره‌ریز ، دَم مصطفی به یارب بود

 

[~Fateme.h~]

شرابِ نور ز خُمخانه‌ی سحر جوشید
که جام سرخ شقایق ز می لبالب بود

اگر چه زین ِ اَب او را نهاد نام، رسول
خدای داند کاو زینت ِ اُم و اَب بود

زنی به همّت و مردی، به مردمی سوگند
پس از حسین ، سپهدار عشق، زینب بود

"عباس مشفق کاشانی"

 

[~Fateme.h~]

(بد نمی‌شد)

گر ز ویرانْ آشیانی یاد می‌شد بد نمی‌شد
یا دلِ بی خانمانی شاد می‌شد بد نمی‌شد

رفته ایم از یاد یاران با گذشت روزگاران
گر ز ما وآن روزگاران یاد می‌شد بد نمی‌شد

گر به شادی خاطر آزرده ی آزاد مردان
از غم دنیای دون آزاد می‌شد بد نمی‌شد

گنج در ویرانه پنهان داشتن سودی نبخشد
گر از آن ویرانه‌ای آباد می‌شد بد نمی‌شد

هر کسی را خسروآسا شور شیرینی ست بر سر
گر به جانبازی یکی فرهاد می‌شد بد نمی‌شد

 

[~Fateme.h~]

هر کسی را خسروآسا شور شیرینی ست بر سر
گر به جانبازی یکی فرهاد می‌شد بد نمی‌شد

گَردِ اندوهی که بنشسته ست بر آیینهٔ دل
از نسیمِ شوق اگر بر باد می‌شد بد نمی‌شد

تا که داد خویشتن گیرد ز صیّاد ستمگر
صید هم روزی اگر صیّاد می‌شد بد نمی‌شد

گونهٔ طفلِ سخن در مکتب اندیشه (مشفق)
سرخ اگر از سیلی استاد می‌شد بد نمی‌شد

"عباس مشفق کاشانی"

 

[~Fateme.h~]

(روح سرگردان...)

به پایت سر نهادم تا سر و سامان من باشی
به راهت جان فدا کردم مگر جانان من باشی

به سوز من نمی‌سازی که با من همنوا گردی
ز دردم نیستی آگاه ، تا درمان من باشی

 

[~Fateme.h~]

به دریای محبت پا نهادم بر سر هستی
بدین سودا که دریای من و طوفان من باشی

مرا شد طاق ابروی تو محراب دعا ز آن رو
که همچون اشک بالای صف مژگان من باشی

 

[~Fateme.h~]

تو را آلوده دامن دیگران خواهند و من خواهم
چو شبنم پاک و چون گل تازه در دامان من باشی

شد از شیرین و تلخ زندگی عشقت مرا حاصل
نشد از شوربختی گوهر غلتان من باشی

 

[~Fateme.h~]

درین وادی که با من سایهٔ من سر گران دارد
چه سازم تا دلیل روح سرگردان من باشی؟

به رویت چهرهٔ جان بیند از روشندلی (مشفق)
گر ای خورشیدوش آیینه ی تابان من باشی

"عباس مشفق کاشانی"