مجموعه اشعار علیرضا بدیع

[mobina01]

مجموعه اشعار علیرضا بدیع
[مدیریت تالار شعر]​

 

[mobina01]

تو ماهی و من ماهیِ این برکه ی کاشی..
اندوه بزرگی ست زمانی که نباشی!

آه از نفس پاک تو و صبح نشابور
از چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی..

پلکی بزن ای مخزن اسرار که هر بار
فیروزه و الماس به آفاق بپاشی!

ای باد سبک سار! مرا بگذر و بگذار!
هشدار! که آرامش ما را نخراشی..

هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم!
اندوه بزرگی ست چه باشی.. چه نباشی..

 

[mobina01]

باید شبی به قبله حاجات رو کنم
تا از خدای خویش تو را آرزو کنم

کارم رسیده است به جایی که روز و شب
در عالم مجاز تو را جستجو کنم

کندوی تازه منی و تا بنوشمت
باید به نیش این همه زنبور خو کنم

آنان که پیش ازین به مصاف تو رفته‌اند
گفتند در طواف تو با خون وضو کنم

چون کوزه گر سبو کند از کاسه سرم
بگذار پیش از آن سر خود در سبو کنم

چندان عجیب نیست که از رشک بشکند
آن دم که با تو آینه را روبرو کنم

دنیا به دل شکستگی‌ام حکم داده است
باید برای او ورقی تازه رو کنم

 

[mobina01]

چندان عجیب نیست که از رشک بشکند
آن‌دَم که با تو آینه را روبه‌رو کنم

 

[mobina01]

ای بکرترین برکه! هلا سوره‌ی صافی!
پرهیز کن از این همه پرهیز اضافی!

مهری بزن از بوسه به پیشانی سردم
بد نام که هستیم به اندازه‌ی کافی!

تلخینه‌ی آمیخته با هر سخنت را
صد شکر! شکرپاش لبت کرده تلافی!

با یافتن چشم تو آرام گرفتم
چون شاعر درمانده پس از کشف قوافی..

چندی‌ست که سردم شده دور از دم گرمت..
بر گردنم از بوسه مگر شال ببافی

 

[mobina01]

‌از قهوه اما تلخ تر، اقبال من بود
این بوف کور از ابتدا در فال من بود

راحت پی این رفت و آسان سهم آن شد
چشمی که میگفتی فقط دنبال من بود

حالا برای دیگران چتری بزرگ است
دستی که روی شانه هایم شال من بود

ای دیگران! دلخوش به این دولت نباشید
تختی که بر آنید، روزی مال من بود

هر ک.س که او را دید از حالم خبر یافت
پیشانی او نامه‌ی اعمال من بود

هر چند شر از دوستان خیر است اما
باری که از دوشم گرفتی بال من بود

 

[mobina01]

عصر یخبندان کنارت صبح فروردین شود
پیش پایت کوچه با رنگین کمان آذین شود

ما رهاییم از پرند و تختخواب آبنوس
وقت بوسه، کوه و دریا، بالش و بالین شود

تازه کن ضرب المثل ها را به حلوا گفتنت
نام خود بر لب ببر تا کام من شیرین شود

کفر مویت را درآورده ست بند روسری
بیم آن دارم مبادا مجتهد بی دین شود

زندگی با شوق وصل و مرگ با بیم فراق
چون تویی فرقی ندارد آن شود یا این شود!

دشت و دامانی مهیا کن که بعد از سال ها
مادیان تیزپای شعرهایم زین شود

 

[mobina01]

تا کی ورق ورق کنم این سر رسید را؟
چون کودکی رسیدن سال جدید را

با دست زیر چانه تو را آه می کشم
چون غنچه ای که آخر اسفند عید را...

 

[mobina01]

گوش دل می‌شنود آن چه که در دل باشد


عشق را زمزمه کافی‌ست به آواز مگو

 

[mobina01]

باید شبی به قبله حاجات رو کنم
تا از خدای خویش تو را آرزو کنم

کارم رسیده است به جایی که روز و شب
در عالم مجاز تو را جستجو کنم

کندوی تازه منی و تا بنوشمت
باید به نیش این همه زنبور خو کنم

آنان که پیش ازین به مصاف تو رفته‌اند
گفتند در طواف تو با خون وضو کنم

چون کوزه گر سبو کند از کاسه سرم
بگذار پیش از آن سر خود در سبو کنم

چندان عجیب نیست که از رشک بشکند
آن دم که با تو آینه را روبرو کنم

دنیا به دل شکستگی‌ام حکم داده است
باید برای او ورقی تازه رو کنم