دین و مذهب عید غدیر

[شاهدخت]

دشت تا خیمه زد آهنگ خروشیدن را
چاه هم تجربه کرد آتش جوشیدن را
دست خورشید در آفاق رسالت چرخید
چنگ زد گیسوی تردید پریشیدن را
و بیابان چه تبی داشت از انبوه سکوت
تا مبارک کند این آینه پوشیدن را
عشق ابلاغ شد و حلقه مستان گُل کرد
تازه کرد آن خُم نو، چشمه نوشیدن را
پر شد آغوش غدیر از دم «بخٍّ بخٍّ»
تا بکوبد هیجانات نیوشیدن را
عطر «من کنتُ…» و غوغای «علی مولاه»
قافله قافله راند این همه کوشیدن را

 

[شاهدخت]

از دور دست، صدایی، سکوت صدا را می ‏آشوبد. به گمانم صدای زنگ کاروان است که در همهمه وحشت‏ افزای تنهایی برکه می‏ پیچد. ای کاش لحظه‏ ای کنار من درنگ کنند تا تنهاییِ خود را با حضورشان قسمت کنم.

ای کاش آبی داشتم تا عطش و خستگی راه را با خنکای وجودم فرو می‏ نشاندند! غدیر، خسته و تنها، سر در گریبان فرو برده و رؤیاهایش را آه می‏ کشد. کاروان نزدیک و نزدیک‏تر می شود. ناگاه، صدایی، در سکوت کاروان پیچید. صدایی، حجاز را به لرزه افکند.

بایستید ! دهان‏ های باز برگشتند؟
همین که پرده خاموش کاروان افتاد تمام گردنه ‏های حجاز برگشتند
صدا دوید و در آغوش کاروان افتاد

رفتگان را فرا خوانید و جاماندگان را دریابید که پیامی مهم دارم. سکوت، به زمزمه نشست. زمزمه ها بلند و بلندتر و موجی از همهمه در کاروان افتاد. دستان خدا در دست رسول اللّه‏ صلی الله علیه و آله، بالا رفت.

مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِیٌّ مَولاه. تاریخ سال‏خورده حجاز، هنوز هم هجوم بی‏ دریغ دستانی را که برای بیعت پیش می ‏آمدند، به خاطر دارد.

شاد باش ‏های آمیخته با کینه فرود آمدند .سیل تبریک ‏های پیاپی که بوی نفرت می ‏داد. عقده ‏ها سر باز کرده و زخم‏ های چرکینی که متولد شد. و خدا، ولایت علی علیه السلام را به انسان هدیه کرد و حصار محکم خود را به بشر ارزانی داشت.

چشمه حیات جاری شد تا بنی ‏آدم، عطش بی‏حد و حصر خود را فرو بنشاند به زلالیِ محبت مولا.و حب علی ، سرآغاز همه خوبی ‏ها گشت. راه راست نمایان و دین خدا تکمیل شد. آینده تاریخ انسان، به دست های ید اللهی علی سپرده شد تا در سایه ‏سار محبت و عدالت بی‏ دریغش، به آرامش برسد.

بارانی از رحمت، باریدن گرفت. خدا، مهر علی را به خاک هدیه کرد و خاک بارور شد، نام علی را به گوش آب‏ها خواند و رود ها خروشیدند، یاد علی را به درخت ‏ها، سپرد و درخت‏ ها، سبز شدند. صدای هلهله می ‏آید؛ اما حزنی غریب، گلوی لحظات را می‏ فشرد غدیر، شاد و غمگین است.

اینجا نقطه آغاز دلتنگی ‏های علی است؛ شروع داستان حق‏ طلبی فاطمه علیها السلام. غدیر، رنج روز های نیامده علی است؛ ابتدای بیست و پنج سال خانه‏ نشینی ذوالفقار. غدیر، اولین پژواک از اندوه بی‏شمار، چاه دلتنگی‏ های مرتضی است.

 

[شاهدخت]

غدیر، نام اقیانوس بی‏کرانی است که افق در افق، با آسمان نسبت دارد و موج در موج، هم ‏آغوش عرش است. عرش، از آخرین موج ‏های غدیر آغاز می شود. خوش به حال فرشتگان که هر شامگاه، با سرخی شفق، فوج فوج در زلال بی‏کران غدیر بال می ‏شویند و در ساحل سبز غدیر به نماز می ‏ایستند!

آدم از بهشت شروع شد و به زمین پیوست و سال ها در زمین گشت و گشت؛ با شیون و اندوه. سرانجام، غدیر خم را یافت و از معبر غدیر، دوباره به بهشت بازگشت. در جاذبه این خاکدان سخت ، غدیر تنها بال پرواز به سمت بهشت است.

دیگر هر چه هست، خاک است، خون است، خاکستر است. یکصد و بیست و چهار هزار چشمه از ازل تا به ابد جاری گشت و به غدیر پیوست.

اینک غدیر، حاصل یکصد و بیست و چهار هزار چشمه زلال رسالت است که موج در موج، عرفان و معرفت را فراراه انسان قرار داده است. فَصَلّ لِرَبِّکَ وَانْحَرْ

پس اگر هنوز ذوق تماشایت هست بیا به کرانه غدیر بایست تا پنجره‏ هایی از عرش در برابرت گشوده شود و تو را به تماشای لوح و قلم ببرد. هیچ‏گاه آرزو کرده‏ ای که تو در لب دریایی، آهسته آهسته قدم بزنی و فرشتگان، فوج فوج از برابرت پرواز کنند؟

اگر جوابت آری است، در یک غروب، دست از هر چه هست و نیست بشوی و تنها یک دل با خود بردار و در کرانه غدیر برو، ببین پرواز فرشتگان چقدر زیباست، چقدر تماشایی!پهر ک.س که یک بار گذرش بر کرانه ‏های غدیر افتاده باشد، دیگر همیشه مسـ*ـت است، همیشه عاشق است. دیگر هیچ‏گاه غم سراغش نخواهد آمد.

 

[شاهدخت]

ظهر بود؛ گرم و تن‏ سوز ؛ خاک ‏ها، از شلاق شعله‏ های خورشید، زخمی. ظهر بود که صدای صاعقه زمان، حادثه ‏ای را رقم می‏زد. صدا، پروانه ‏ای می ‏شد که روی هزاران شانه خسته و خاک ‏گرفته می ‏نشست. برکه، خودش را تا مرز دریا شدن باور کرده بود.

برکه، روی پاهایش ایستاد و موج موج خنده بر چهره میهمان ‏ها پاشید. برکه، ایستاده بود و بهار را در آغوش می ‏کشید. برکه، تمام پروانه های تنش را در آسمان آبی صحرا رها کرده بود و در خودش نمی ‏گنجید. غدیر دیگر برکه نبود.

غدیر ای باده ‏گردان ولایت؟
ندا آمد ز محراب سماوات
رسولی کز غدیر خم ننوشد رسولان الهی مبتلایت
به گوش گوشه‏ گیران خرابات
ردای سبز بعثت را نپوشد ؟

غدیر دف می‏زد و بر طبل‏ های شادی می‏ کوبید .ناگهان، دست های خورشید، در دست های وحی گره خورد .آسمان خودش را روی پاهای خورشید انداخت.تمام ستاره های آسمان، به شب‏نشینی چشمان خورشید آمدند .دست های وحی، بالا می ‏رفت و دست های خورشید را بالاتر می‏ برد.

هزاران باور، می‏دیدند و تبریک می‏ گفتند.اشهد انک امیر المؤمنین الحق الذی نطق بولایتک التنزیل و اخذ لک العهد علی الأمه. غدیر فریاد می کشید و دهان‏های تعجب، خشک شده بود. غدیر فریاد می کشید و صدای پای بهار، تا آسمان هفتم پیچیده بود.

غدیر فریاد می کشید و رسول، طنین صدایش را در برکه به نجوا نشانده بود. من کنت مولاه فهذا علی مولاه اللهم وال من والاه و عاد من عاداه و انصر من نصره و اخذل من خذله؟