مجموعه اشعار غلامرضا بروسان

[DLNZ]

ما گریه کردیم

و شاخه‌ی نزدیک دست‌مان را شکستیم

و گریه کردیم

ما فقط گریه کردیم، نمردیم.

 

[DLNZ]

لبخندش حدودِ ساعت نه را نشان می‌داد

حرف که می‌زد

آسمان آبی می‌شد

آنقدر که دست آدمی رنگ می‌گرفت

 

[DLNZ]

برای تو چه بگویم؟

ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺯخمم ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻋﻤﯿﻖ ﺷﺪﻩ

ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﮐﺎﺷﺖ؟

ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻏﻤگینم

ﻭ ﻣﺮﮒ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ...؟

 

[DLNZ]

من بچه بودم

نه حرکتی

نه دلهره‌ای

نه رویایی

من فقط بلد بودم

کوچک باشم

و در آوازهای مادرم پنهان بشوم.

 

[DLNZ]

با اين آتشی كه به پا كرده‌ام

از ميان من

ای كاش

رودخانه‌ای می ‌گذشت!

 

[DLNZ]

آه آزادی، آزادی

عمر تنها بر تن می‌گذرد

و پوست را تغییر می‌دهد

تو نمی‌آیی

و قلب‌ها بی‌دلیل جوان می‌مانند

 

[DLNZ]

چشم‌های تو مهربان بودند

دهانت مهربان بود

و گنجشک‌ها واقعاً می‌آمدند

از گوشه‌ی لبت آب می‌خوردند.

 

[DLNZ]

عشق با سر مدارا می کند

و دل را‌

از پا در می آورد.

دلم

پرتقال خونی وسط میدان جنگ

گردوی نارسی که دست را سیاه می کند

شاخه ای که پرندگان را رنج می دهد

دلم

باران دیوانه در پناه دو کوه.

 

[DLNZ]

چشم هایم را می بندم

و دهانم را از رؤیا پرمیکنم

به پشت خوابیده ام

و قلبم

سرم را تکان می دهد.

نگاه کن!

این شاخه درست دیوانگی های مرا دارد.

 

[DLNZ]

گيسو پريشان شد مبارک باد ليلا

دارد حراجم می‌کند اين باد ليلا

تکرار می‌کردم ترا، تکرار، تکرار

قلبم اگر از پا نمی‌افتاد ليلا

ای کاش می‌شد شانه‌هايت را بميرم

پيشانی‌ام بوی ترا می‌داد ليلا

پيراهنت را می‌تکانی در مسيرم

فانوسهايت پرتقالی باد ليلا!