اشعار درحال تایپ {فرّه‌ی پهلوانان} | اثر •ستایش فرهادی کاربر انجمن رمان بوک•

[خانمِ ستایش]

اسم شعر: فرّه‌ی پهلوانان
ژانر: حماسی
نویسنده: خانمِ ستایش
قالب: مثنوی
مقدمه:

به نام خداوند شمشیر و داد
به نام دل سوخته، رنج و یاد
منم دخت ایران، ز خاکم سخن
ز داغ دل و از شبان بی‌وَطن
من آن جام دارِ حکایت شدم
که فرّه به دوشم، روایت شدم
به نام ستایش، ز نسل کشواد
که آواز مردان نهد در نهاد
ز جامی که در دستِ من می‌تپد
روایت ز خاک کهن می‌چکد
سخن می‌کنم از دل پُر شرر
نه از دفتر و نسخه‌ی بی‌خبر
ز چشمانم این واژه‌ها ریخته
ز خونابه‌ی قلب، آمیخته
نه از روضه‌ی سرد تاریخ خشک
که از سی*ن*ه‌ام می‌تراود، به مُشک
منم آن‌که در رگ، صدای تبار
صدای تهمتن، صدای شکار
به فرّه، به فریاد مردان کهن
به خاکی که زاده‌ست از رنج و تن
روایت کنم از نخستین نگاه
که کیومرث آورد بر تخت، شاه
ز هوشنگ تا جمشِ مغرورِ گم
ز آتش، ز دیوان، ز تقدیر شوم
ز ضحاک تا فریدون راد
که عدل آورد و بُرید از فساد
ز ایرج، که خونش به پیمان نشست
ز رستمیان، تا سیاوش شکست
ز رستم، که گرد جهان بود و تیغ
ز اسفندیار و شگفتی به میغ
چو خون سهراب به هامون چکید
دل از آشتی، سوی ماتم کشید
ز کی‌خسرو و ز چکاد بلند
ز نوش‌زاد و بندهای گزند
ز بهرام و آن چرخش تیرِ بخت
که شد تخت بی‌فرّ، و فر شور بخت
و تا آن زمان کِی فرو ریخت تاج
به خاک اندر افتاد شاهی و عاج
یزدگرد، آخرین پادشاه
که بی‌تخت ماند است و بی سپاه
من آنم که در شعر، خاکم رقم
به فرّه نویسم، به فریاد، به غم
و چون قصه بر مرز یزدگرد شد
سرودم به آهی سرافکند شد
فرو می‌ریزم من، چو آن تخت و تاج
چو آخر شود قصه‌ی فرّ و عاج​

 

[STARLET]

با سلام.
شاعر عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن
آثار خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ اشعار قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید:
[قوانین اشعار در حال تایپ]

پس از گذشت ده پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[درخواست نقد اشعار]

پس از ارسال پانزده پست می‌توانید درخواست جلد برای اشعار خود دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد اشعار]

پس از گذشت پانزده پست می‌توانید درخواست تعیین سطح برای اشعارتان بدهید:
‌[تاپیک درخواست تگ]

در صورتی که نمی‌خواهید به نوشتن اشعارتان ادامه دهید و یا سوالی دارید در این تاپیک اعلام کنید:
[تاپیک پرسش و پاسخ تالار شعر]

اگر اشعارتان به پایان رسید در این تاپیک اعلام کنید:
[اعلام پایان اشعار کاربران]

شاعران دقت کنند در صورتی که دو ماه تاپیکشان آپدیت نشود تاپیک بسته می‌شود.

●با آرزوی موفقیت شما
[ مدیریت تالار شعر]​

 

[خانمِ ستایش]

به نام خداوند خورشید و ماه
خداوند بالا و تاج و کلاه
خداوند شمشیر و آیین و داد
خداوند پیروز و روشن‌نهاد
منم زاده‌ی شعر و آوای پاک
دلم در تَب و جانِ من در هلاک
ز فرّه شدم گرم و از نامِ مرد
که از باد شمشیر سازد نبرد
یکی بانگ کردم به گردون بلند
که: «ای پهلوانانِ پاکِ رَوند!
کجایید؟ برخیزد آواز من
که جانم پر از درد و آه من»
ز ناگاه، گردون بلرزید سخت
زمین گشت لرزان، هوا پر ز رَخت
یکی چهره از روشنی شد پدید
که گویی ز خورشید، دارد نوید
چو دیدم، زبان برگشودم چُنین:
«بگو ای جوان، از کدامی زمین؟»
بدو گفت: «سیّامکم، زاد مرد
ز آرزو و ز کیومرثِ نبرد
ز گهواره‌ام بود فرّه‌نشان
خدا داد بر من، درفشِ کیان
منم آن‌که دیوان شکستم به تیغ
به فرمان یزدان، نه از خشم و بیغ»
بگفتم: «کجایی کنون ای پسر؟
چه شد حالت از خاک و خون و خطر؟»
بخندید و گفتا: «بهشتم سراست
که پاکی، نشانِ ره رستگاست
خداوند بر نام من کرد یاد
که با دیو، کردم جهان را نجات»
بگفتم: «چرا کیومرثت نجَست؟
به جنگِ سیاهِ سَخشاد، نرَست؟»
چنین گفت: «فرمان ز یزدان رسید
که از نسل نو، پهلوان بر دمید
مرا برگزید آن خداوند نور
که پاکی‌ست در خوی من، راه دور»​

 

[خانمِ ستایش]

بگفتم: «ز فرزند، داغی بُوَد
که آتش به جانِ پدر، بر شود
چرا دیوِ تاریک، آمد به جنگ؟
چرا ریخت خون تو، چون سیلِ تنگ؟»
چنین گفت: «آن دیو، بی‌داد بود
پر از فتنه و حیله و باد بود
نه با تیغ جنگید، نه مردِ نبرد
که با مکر و نیرنگ شد روی‌گرد
به افسون و آزار، شد چیره‌دست
مرا افکند از تن و جان به پست
ز من جان ربود، آن شبِ تیرگی
در آن فتنه گم شد فروزندگی»
بگفتم: «پدرت، چو دیدت چنین
چه شد حال او، آن دلی شاه‌نشین؟
چه کرد آن سرافراز، روشن‌سرشت
که بر تو چو جان و چو پیوند نوشت؟»
چنین گفت: «خاموش شد، کوه گشت
ز اندوه، چون ابرِ پرکینه، گشت
نه فریاد کرد و نه آتش گشاد
فقط درد در چشم او جا نهاد
به بالین من آمد و زار گریست
دلش سوخت، اما به نفرین نزیست
سرم را به دامان گرفت آن شبم
ز اشکم شد آتش، ز آهم تَبم
*همین گفت و خاموش شد در پگاه:
‘چرا مرگ، چون باد بگذشت، آه…’»​

* این بیت در وصف شاه کیومرث است. فلذا مصراع دوم سخن ایشان است.

 

[خانمِ ستایش]

بگفتم: «سخن کن، دل از من ببَر
بگو آن زمان را، که شد خاکِ سر
چه دیدی در آن لحظهٔ خسته‌جان؟
چگونه گذشتی ز تیغ و ز جان؟»
چنین گفت با لب، ولی بی‌صدا:
«که مرگم، نه پایان، که بود ابتدا
چو دیو آمد و جانم از تن گسست
دل از بندِ خاک، ناگهان برشکست
زمین گشت خاموش و خون، سرد شد
تنم خاک شد، جان من، مرد شد
ندیدم در آن دم، سیاهی و درد
که نوری درآمد، ز مهرِ نبرد
به جایی، که نامش نهان در نسیم
که بی‌مرز بود و پر از بوی تیم*
در آنجا نه زخمی، نه فریاد بود
فقط روشنی، فقط آزاد بود
تنم خفته در خاک، و جان در نسیم
شدم پر، به سوی سرای سلیم*
بپرسیدمش، نرم و آهسته‌وار:
«تو دیو آن زمان را شکستی، به کار...
ولی دیو امروز، چه دیوی شده‌ست
که در پوست مردم، نهان آمده‌ست
ز نادانی و کین و نفرین و زور
ز پَستیِ جان‌ها، ز خاموش نور
چه گویی از این نسلِ دیوانِ نو؟
ز شمشیری از جنسِ خشم و عدو؟»
چنین گفت سیامک، چو کوه بلند:
«که دیو، آن زمان، با دو چَشمِ نژند
پدیدار می‌شد ز دل‌های تار
ولی دیو امروز، پنهان‌ست یار
نه دندان، نه چنگال دارد به کف
ولی می‌کُشد جان، چو زهری خَفَف*
بکوش ای ستایش، به نور و قلم
بجنگ آنچنان، با دروغ و ستم
تو آیینه‌ای از دل راست‌روان
تو باید به میدان شوی بی‌دَوان»
نگاهم به او، پر ز پرسش نشست
که پرسیدمش، جانم از دیده رَست:
«تورا از کدامین زنِ جان‌نشان؟
که ریشه‌ت پُر از مهر و جانِ جهان؟»
بخندید و گفتا: «زنی بود پاک
که روحش چو باران، دلش بی‌خاک
به نامش بگویم: نَسیم‌آفرین
که آموخت بر من، زبان زمین
نه شمشیر، نه خشم، نه نفرت، نه زور
فقط مهر و آغوش و شب‌های نور»
زبانم گرفت از نگاه بلند
که در چهره‌اش نور یزدان پراکند
و گفت آن جوان، همچو عطرِ بهار:
«تو رفتی به راهی که باشد مزار
ولی نه برای غم و خاک و خون
برای صدای سپیدی، ز دون
برو ای ستایش، به شب‌نامه‌ات
بگو ما هنوزیم، در نامه‌ات
بخوان پهلوانانِ بعد از مرا
که روشن کنند این شبِ بی‌سَرا»
یکی نور شد، رفت، ز آغوشِ خاک
به جا ماند تنها صدایی چو چاک
که گفت از دلِ باد و از موجِ شب:
«برو، پهلوانِ پس از من، طلب…»​

*تیم = مهربانی، آرامش *خَفَف = نرم و پنهان *سلیم = سلامت، پاک