دلنوشته {قتیل العبرات} اثر •ساحل رهائی کاربر انجمن رمان بوک•

[Serenya]

عنوان: قتیل العبرات
اثر: ساحل رهائی
ژانر: مذهبی
ناظر: @افران✿
خلاصه: اشک که از دیده‌‌گانم روان می‌شوند، چشم می‌بندم و لب می‌زنم: یاحسین!
ای قتیل العبرات! ای همان کسی که در تاریخ می‌گویند مویه و زاری برایت ثواب بسیاری دارد! ای امیری که هنگامه‌ی دل گرفتن، اشک مهمان شدن و نفس حبس کردن، قلب می‌ایستد تا به یاد شما تپیدن را از سر آغاز کند. چه خوش است که چهره‌ام از غم و غصه‌ی شما باران‌زده شود. منِ محروم و مغموم، ثروت چشمانم گوهرِ اشک بر حسین فاطمه است.

پ‌.ن: عنوان صرفاً برگرفته از القاب امام است.

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[Serenya]

ماه محرم که آغاز می‌شود، دلم کنار خیابان‌ها و مساجد، هئیت‌ها و مساکن سیاه‌پوش می‌شود.
هرسال منتظر این روز از ماه باشی... .
شاید خنده‌دار باشد. چشم انتظار باشی و هنگامه‌ی زمان موعود هم، دل‌گیر شوی. امّا همین حُزن چنان حرارت و گرما دارد که هیچ‌گاه سرد و خاموش نخواهد شد! ما با همین حُر آذرین زنده هستیم که با شهادت امامِ جانمان، حائز وجودیم!
ای شکوه بی‌بدل، اندوه تو همان‌طور که حرارتِ یک دل را شعله‌ور می‌کند، توانایی عجیبی در زنده کردن دل‌مرده‌ای را دارد!
دست بر قلبم که می‌گذارم، یاد می‌آورم بدان سان به آن حیات بخشیدی که سبک‌ بال شد و شیفته‌ی پرواز!

 

[Serenya]

چشمانم را که می‌بندم، چراغ‌های به رنگِ سبز که اینک سرخ شده‌اند، می‌بینم و راه رسیدن به کانون درمانِ درد را نشان می‌دهند. قدم که به سمت ضریحِ باصفای تو ای جانِ دلم بر می‌دارم، سرمای طلای شبکه‌ها را زیر پوست گونه و بر لب هنگامه‌ی بوسه حس می‌کنم. همهمه، شیون و زاری، یاحسین گفتن‌ها، صلوات فرستادن‌ها، همگی در گوشه‌ی ذهنم جمع می‌شوند و صدایی در گوشم نجوا می‌کند:《خیلی وقت است که منتظرت هستم!》. اشک که در چشمانم حلقه می‌زند، نمی‌توانم بیشتر از این دیده را به پلک محصور کنم. و امان از گناهان و انتظار من و شما! دست که بر پنجره‌‌ی ضریح می‌اندازم، زیر لب زمزمه می‌کنم:《دست مارا برسانید به ضریح حسین(علیه‌السلام)؛ درمان ما فقط آن‌جاست!》.

 

[DLNZ]

«نویسنده تایپ این اثر را موکول کرده»
تاپیک تا اطلاع ثانوی بسته خواهد بود.
[کادر مدیریت بخش ادبیات]​