موضوع نویسنده
- Jul
- 1,550
- 8,070
- مدال‌ها
- 4
نويسنده عراقی‌الاصل كتاب «تراژدی كربلا» نيز بر اين عقيده است كه مراسمهايی از قبيل قمهزنی، قبل از قرن نوزدهم در عراق مرسوم نبوده و به تدريج از اواخر اين قرن در آن كشور رواج يافته است. بنابراين مراسم قمهزنی و ... از خارج عراق به آن كشور وارد شده و ريشه عربی ندارد.
شيخ كاظم دجيلی نيز در تاييد اين نظر میگويد: «عربهای عراق تا آغاز قرن بيستم در اين گونه مراسمها شركت نمیكردند؛ اين اعمال در ابتدا در ميان تركهای عراق، فِرَق صوفيه و كُردهای غرب ايران مرسوم بود.»
به تدريج اين گونه اعمال رو به تحول و گسترش گذاشته تا آن كه پس از ممنوعيت قمهزنی در دوره نخست وزير ياسين هاشمی، در سال ۱۹۳۵ م. به اوج خود رسيد. در واقع اين اِعمال زور، تاثيری معكوس داشت؛ به نحوی كه يك هيئت قمهزنی، به سه هيئت تبديل شد.»
حاج حميد راضی (متوفی سال ۱۹۵۳ م.) از معمرين اهل كربلا كه نزديك به ۱۱۰ سال عمر كرده بود، خاطرات خود درباره عزاداری امام حسين عليه السلام نقل میكند كه مراسم قمهزنی و ... در ايام جوانی او در شهر نجف و كربلا مرسوم نبود.
از نظر تاريخی مسلم است كه قمهزنی در ايران تا پيش از صفويه هيچگونه سابقهای نداشته است و محور ترديدها در آن است كه آيا در زمان صفويه به وجود آمده است و يا اين كه بعد از صفويه در زمان قاجاريه وارد شده و رواج يافته است؟
اقدامات مهم صفويان در زمينه عزاداری، يكی، رسمی و حكومتی كردن مجالس سوگواری و ديگری، ابزارمند كردن و نيز پديد آوردن آيينها و رسوم جديد عزاداری بود.
«پيتر دلاواله» سياح ايتاليايی از عزاداری شيعيان در اصفهانِ عصر صفوی سال ۱۰۳۷ قمری چنين گزارش میدهد: «تشريفات و مراسم عزاداری عاشورا به اين قرار است كه همه غمگين و مغموم به نظر میرسند و لباس عزاداری به رنگ سياه - يعنی رنگی كه در مواقع ديگر هيچ وقت مورد استعمال قرار نمیگيرد - بر تن میكنند. هيچ كس سر و ريش خود را نمیتراشد و به حمام نمیرود.
به علاوه نه تنها از ارتكاب هر گناه پرهيز میكنند، بلكه خود را از هرگونه تفريح و خوشی محروم میسازد.
حاج حميد راضی (متوفی سال ۱۹۵۳ م.) از معمرين اهل كربلا كه نزديك به ۱۱۰ سال عمر كرده بود، خاطرات خود درباره عزاداری امام حسين عليه السلام نقل میكند كه مراسم قمهزنی و ... در ايام جوانی او در شهر نجف و كربلا مرسوم نبود.
جمعی در ميدانها و كوچههای مختلف و جلوی خانههای مردم، برهنه و عريان در حالی كه فقط با پارچه سياه يا كيسه تيره رنگی ستر عورت كرده و سر تا پای خود را با مادهای سياه و براق ... رنگ زدهاند، حركت میكنند ... به همراه اين افراد، عدهای برهنه نيز راه میروند كه تمام بدن خود را به رنگ قرمز در آوردهاند؛ تا نشانی از خونهايی كه به زمين ريخته و اعمال زشتی كه در آن روز (عاشورا) نسبت به حسين انجام گرفته است، باشد.
همه با هم، آهنگهای غمانگيز در وصف حسين و مصائب وارد بر او میخوانند و دو قطعه چوب يا استخوانی را كه در دست دارند، به هم میكوبند و از آن صدای حزنانگيزی به وجود میآورند و به علاوه حركتی به سر و تن خود میدهند كه علامتی از اندوه بیپايان آنها است و بيشتر به رقص شباهت دارد...
علاوه بر ابزارآلات جديد، از اين دوره بود كه آداب و رسوم نوينی هم در سلك آيينهای عزاداری درآمد؛ آدابی چون «تيغزنی»، «قفلزنی»، «سنگزنی» و «قمهزنی» را از اين جمله شمردهاند.
استاد يوسفی غروی نيز در اين باره میگويد: «از نظر تاريخی، ظاهراً آن وقت كه صفويه سر كار آمدند، قمهزنی پديد آمد و مسلماً هيچ سابقهای هم بر صفويه ندارد؛ اما هنوز به يقين نرسيدهايم كه آيا قبل از عثمانیها هم اين كار انجام میشده است يا نه؟
نويسنده عراقی الاصل كتاب «تراژدی كربلا» نيز بر اين عقيده است كه مراسمهايی از قبيل قمهزنی، قبل از قرن نوزدهم در عراق مرسوم نبوده و به تدريج از اواخر اين قرن در آن كشور رواج يافته است. بنابراين مراسم قمهزنی و ... از خارج عراق به آن كشور وارد شده و ريشه عربی ندارد.
شيخ كاظم دجيلی نيز در تاييد اين نظر میگويد: «عربهای عراق تا آغاز قرن بيستم در اين گونه مراسمها شركت نمیكردند؛ اين اعمال در ابتدا در ميان تركهای عراق، فِرَق صوفيه و كُردهای غرب ايران مرسوم بود.»
به تدريج اين گونه اعمال رو به تحول و گسترش گذاشته تا آن كه پس از ممنوعيت قمهزنی در دوره نخست وزير ياسين هاشمی، در سال ۱۹۳۵ م. به اوج خود رسيد. در واقع اين اِعمال زور، تاثيری معكوس داشت؛ به نحوی كه يك هيئت قمهزنی، به سه هيئت تبديل شد.»
حاج حميد راضی (متوفی سال ۱۹۵۳ م.) از معمرين اهل كربلا كه نزديك به ۱۱۰ سال عمر كرده بود، خاطرات خود درباره عزاداری امام حسين عليه السلام نقل میكند كه مراسم قمهزنی و ... در ايام جوانی او در شهر نجف و كربلا مرسوم نبود.
از نظر تاريخی مسلم است كه قمهزنی در ايران تا پيش از صفويه هيچگونه سابقهای نداشته است و محور ترديدها در آن است كه آيا در زمان صفويه به وجود آمده است و يا اين كه بعد از صفويه در زمان قاجاريه وارد شده و رواج يافته است؟
اقدامات مهم صفويان در زمينه عزاداری، يكی، رسمی و حكومتی كردن مجالس سوگواری و ديگری، ابزارمند كردن و نيز پديد آوردن آيينها و رسوم جديد عزاداری بود.
«پيتر دلاواله» سياح ايتاليايی از عزاداری شيعيان در اصفهانِ عصر صفوی سال ۱۰۳۷ قمری چنين گزارش میدهد: «تشريفات و مراسم عزاداری عاشورا به اين قرار است كه همه غمگين و مغموم به نظر میرسند و لباس عزاداری به رنگ سياه - يعنی رنگی كه در مواقع ديگر هيچ وقت مورد استعمال قرار نمیگيرد - بر تن میكنند. هيچ كس سر و ريش خود را نمیتراشد و به حمام نمیرود.
به علاوه نه تنها از ارتكاب هر گناه پرهيز میكنند، بلكه خود را از هرگونه تفريح و خوشی محروم میسازد.
حاج حميد راضی (متوفی سال ۱۹۵۳ م.) از معمرين اهل كربلا كه نزديك به ۱۱۰ سال عمر كرده بود، خاطرات خود درباره عزاداری امام حسين عليه السلام نقل میكند كه مراسم قمهزنی و ... در ايام جوانی او در شهر نجف و كربلا مرسوم نبود.
جمعی در ميدانها و كوچههای مختلف و جلوی خانههای مردم، برهنه و عريان در حالی كه فقط با پارچه سياه يا كيسه تيره رنگی ستر عورت كرده و سر تا پای خود را با مادهای سياه و براق ... رنگ زدهاند، حركت میكنند ... به همراه اين افراد، عدهای برهنه نيز راه میروند كه تمام بدن خود را به رنگ قرمز در آوردهاند؛ تا نشانی از خونهايی كه به زمين ريخته و اعمال زشتی كه در آن روز (عاشورا) نسبت به حسين انجام گرفته است، باشد.
همه با هم، آهنگهای غمانگيز در وصف حسين و مصائب وارد بر او میخوانند و دو قطعه چوب يا استخوانی را كه در دست دارند، به هم میكوبند و از آن صدای حزنانگيزی به وجود میآورند و به علاوه حركتی به سر و تن خود میدهند كه علامتی از اندوه بیپايان آنها است و بيشتر به رقص شباهت دارد...
علاوه بر ابزارآلات جديد، از اين دوره بود كه آداب و رسوم نوينی هم در سلك آيينهای عزاداری درآمد؛ آدابی چون «تيغزنی»، «قفلزنی»، «سنگزنی» و «قمهزنی» را از اين جمله شمردهاند.
استاد يوسفی غروی نيز در اين باره میگويد: «از نظر تاريخی، ظاهراً آن وقت كه صفويه سر كار آمدند، قمهزنی پديد آمد و مسلماً هيچ سابقهای هم بر صفويه ندارد؛ اما هنوز به يقين نرسيدهايم كه آيا قبل از عثمانیها هم اين كار انجام میشده است يا نه؟
نويسنده عراقی الاصل كتاب «تراژدی كربلا» نيز بر اين عقيده است كه مراسمهايی از قبيل قمهزنی، قبل از قرن نوزدهم در عراق مرسوم نبوده و به تدريج از اواخر اين قرن در آن كشور رواج يافته است. بنابراين مراسم قمهزنی و ... از خارج عراق به آن كشور وارد شده و ريشه عربی ندارد.
آخرین ویرایش:
