در حال تایپ [قهرمان زندگی من] اثر «نیایش بیاتی» کاربر انجمن رمان بوک

[نیایش بیاتی۱۱]

رمان: قهرمان زندگی من

نویسنده: نیایش بیاتی

ژانر: عاشقانه، تراژدی

عضو گپ نظارت (۲)S.O.W

خلاصه: بی تو مگر می‌شود، نفس کشید؟
زندگی بی تو، مگر در جریان است؟
تو تسکین دردهای‌ من,
و دلیل خنده‌های منی.

 

[_ نفس _]

"باسمه تعالی"


نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن رمان خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.
قوانین تایپ رمان

و برای پرسش سوالات و رفع اشکالات خود در رابطه با رمان، به لینک زیر مراجعه کنید.
پرسش و پاسخ تایپ رمان

قبل از ارسال پارت تاپیک آموزشی درست نویسی را با دقت مطالعه کنید.
درست نویسی- مطالعه این آموزشات اجباری است.
مدیران در صورتی که متوجه اشکالات شما در درست نویسی شوند برای شما ناظر تعیین می‌کنند.

شما می‌توانید با ارسال دو پارت ابتدایی اثر تاپیک نقد کاربران را ایجاد کنید.
پس از ارسال پست اول، از کاربران بخواهید تا نظرات خود را در قالب نقد درباره هر جز از رمان بازگو کنند.
«درخواست نقد توسط کاربران»

دوستان عزیز برای سفارش جلد رمان خود بعد ۱۵ پست در تاپیک زیر درخواست دهید.
درخواست جلد

چنان‌چه قصد دارید اثرتان را با تیزر تبلیغ کنید، درخواست تهیه کلیپ توسط تیم تدوین دهید.
«درخواست تیزر»

پس از 30 پارت در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید.
درخواست نقد شورا

می‌توانید پس از ویرایش اثر خود با توجه به نقد، به تاپیک زیر مراجعه کنید و بعد از خواندن شرایط و با داشتن شرایط، درخواست تگ دهید.
درخواست تگ

و پس پایان یافتن رمان، در تاپیک زیر با توجه به قوانین اعلام نمایید. حتماً تمامی پارت‌ها باید تایید ناظر را دارا باشند.
اعلام پایان رمان



با تشکر از همراهی شما
|کادر مدیریت بخش کتاب|​

 

[نیایش بیاتی۱۱]

از جست و جوی زیادی، سردرد گرفته بودم.
آخه مادر من!

چرا چادر من را در سطح آشغال می‌گذاری؟
چه پدرکشتگی با چادر من داری؟

با اخم، چادرم رو، از سطل زباله بیرون آوردم.
به سمت مامان که، در آشپزخانه بود، قدم برداشتم.

مثل همیشه، در حال غذا درست کردن، بود.
با توپ پر گفتم:
- مامان؟ این چه کاری هست که کردی؟ من الان با این چادر کثیف، چطور به دانشگاه بروم؟ بوی گند کل چادرم رو گرفته.

مامان با عصبانیت برگشت و با اخمی که روی پیشونی‌اش نشسته بود، گفت:
- من، هر کار که، به صلاحت هست را، انجام می‌دهم. الان هم، بهتره به دانشگاه بروی، دیرت شده است.

پوزخندی زدم، حتماً صلاحش این بود، مثل خودش بی‌حجاب باشم.
- الان، صلاحت در بی‌حجاب بودن من و انداختن چادر بدبختم، در سطح زباله است؟
نگاهش را از چشم‌های مشکی‌ام گرفت و آره‌ای گفت.

نچی می‌زنم و با کوفتگی مامان را، کنار می‌‌زنم و چادر کثیفم را، در ماشین‌لباسشویی می‌گذارم.

مامان در قابلمه‌اش را گذاشت و سریع به سمتم برگشت:
- الان من باید این چادر احد بوقی‌ات را بشورم؟!

 

[نیایش بیاتی۱۱]

نیشم را باز کردم و سری به نشانه‌ی اره تکون دادم. یک چادری که خیلی وقت بود برای روز مبادا گذاشته بودم رو برداشتم، و از خونه بیرون زدم.

تا به دانشگاه قدم گذاشتم، با دیدن معصومه که با پوزخند بر لبش به من زل زده بود اخمی کردم، معصومه همیشه ی خدا با حجاب من مشکل داشت، کپی مادرم بود.

سریع خودش را به من رسوند و ضربه ای به کمرم زد:
- بَه، مریم خانم باحجاب! بابا نکشیمون!

اخم هایم را پر رنگ کردم، بدون حرف به او زل زدم تا، تا ماتحتش بسوزد.

راهم را کج کردم و به سوی ماندانا رفیق شفیق خودم قدم برداشتم.

لبخند کوتاهی زدم و در حالی که در اغوشش غرق می‌شدم، گفتم:
- سلام مانی... .

ماندانا که از "مانی"گفتنم حرصی شد، ویشگونی از ماتحتم گرفت، که جیغ کوتاهی کشیدم. ماندانا گفت:
- سلام و مرگ، صد دفعه به تو گفتم، من را مانی صدا نکن!

دستی به نشانه ی برو بابا تکون دادم و در حالی که داشتم دستش را کشان‌کشان می‌کشیدم، گفتم:

- باشه بابا تو خوبی، مانی جون!

 

[نیایش بیاتی۱۱]

با حرص نگاهی بهم کرد، من هم لبخند گشادی زدم و وارد کلاس شدیم، امروز، با خانم عظیمی، کلاس داشتیم.

بعد از تموم شدن کلاس‌هامون، هوفی کشیدم و رو به ماندانا که، داشت با یک پسر سوسول داشنگاهمون، دعوا می‌کرد، کردم.

- ببین، بابک، من هزار بار گفتم، از تو بدم میاد، چکار کنم؟

بابک اخمی کرد و طوری که سعی داشت؛ صدایش بالا تر نرود، گفت:
- امروز که اومدم خواستگاریت ، می‌فهمی!

بعد تنه‌ای به ماندانا زد.
با دست ماندانا رو گرفتم و با انزجار گفتم:
- باز مزاحمت شده بود؟

سری تکون داد و در حالی که داشت خودش رو جمع و جور می‌کرد، اخمی در هم کشید:

- اره، بخدا من مونده‌ام. پدر و مادرم از چیه این بابک خوششون اومده؟

سرم رو به طرفین تکون دادم و با لحن شیطونی گفتم:
- چه‌ می‌دونم، مانی‌جون!

با کیفش به شونه‌ام زد، با هم هم‌قدم شدیم تا راه خونه را طی کنیم.
در راه زیپ دهانش را باز کرد و گفت:

- راستی، مریم؛ بلاخره مامانت دست از کلنجار کشیدن‌هاش با تو برداشت، یا دوباره بینتون دعواعه و شده گوز بالا گوز؟

با ناراحتی نگاهش کردم، دوباره این بحث رو پیش کشیده بود و می‌دانست من از سوال و جواب کردن در رابطه ی دعوا با مامانم، خوشم نمیاد.

- چه بگویم مانی؟ حس میکنم من در زندگیش اضافه هستم، من چه بگویم خوب، حجاب را دوست می‌دارم!

 

[Mahi.otred]

«نویسنده تایپ این اثر را موکول کرده»
تاپیک تا اطلاع ثانوی بسته خواهد بود.