رمضان در لغت به معنای سنگی گرم و سوزان میباشد و ما اکنون در این مسیری که پر از سنگ سوزان و مملو از عشق و خرد است قدم گذاشتهایم. باید از هیچچیز نهراسیم و با چشم دل خود به امتداد این مسیر بنگریم تا نور الهی را دریابیم. مصمم قدم برمیداریم تا گناهان را با عشقی آتشناک خاکستر کنیم و مادیات را رها کنیم. نسبت به نیازهای جسمی چشمپوشی کنیم تا عشق الهی در روحمان سکنا گزیند.
انتهای مسیر چشمهایست زلال و زندگی بخش تا روحمان شفا یابد از هرچه ناپاکی که در جهان وجود دارد.
قوت جلال خداوند را میتوان دریافت وقتی خودش به دیدار بندگانش میآید دیگر چه کند که ما دریابیم او پدری مهربان و بخشنده است که فرصت زندگی و بهرهمند بودن از لطف بیکرانش را در اختیارمان گذاشته سپاس میگذاریم به درگاه پاکش.
عزم خود را جزم کرده تا از مرارتهای جسمی این ماه عزیز فائق آییم کافیست خداوند را پشتیبان و محافظ خود دانسته و مسئولیت این امر را به دست جان جانان بسپاریم که او همواره بر همه چیز قادر و تواناست.
در قرآن کریم سوره بقره به گونهای صریح علت روزه را میخوانیم و خداوند متعال روزه را برای افراد بالغ، عاقل، سالم واجب میداند و جزء فرایض دین اسلام میباشد.
این ماه را از تنپروری دوری و به سوی نور معرفت قدم برمیداریم چشم دل میگشاییم. در آخر سخنی گرانبها از حضرت مولانا را میخوانیم که اشاره به جسم و روحمان دارد:
آخر این اسب توست و این عالم آخوره اوست
و غذای اسب غذای سوار نباشد.