روزی بود و روزگاری بود، مردی که سنش حدود چهل سال بود زبان بسیار تیزی داشت و همیشه الکی در کوچه و خیابان زمانی که کسی را میدید اگر عیبی داشت یا لباسش کهنه بود این مرد با تمسخر و کنایه آن شخص را تحقیر میکرد.
یک روز این شخص به بازار میرود و در همان روز پادشاه شهر که در یکی از جنگ ها تیر به پایش خورد و لنگان لنگان راه میرفت تصمیم گرفت از قصر بیرون برود و بخاطر همین لباس های بسیار ساده و کهنه ای پوشید تا مردم او را نشناسند.
پادشاه به بازار میرود و همانطور که به مردم نگاه میکرد ناگهان دید چند نفری در یک جا تجمع کرده اند و مثل اینکه اتفاقی افتاده! پادشاه کنجکاو میشود و به سمت جمعیت میرود که میبیند یک مرد چهل ساله در حال بحث و جدل با شخص دیگری است و آن شخص را به خاطر پاره اش تحقیر میکند، پادشاه از حرکت ان مرد عصبانی شد و رفت جلو و گفت: تو حق نداری کسی را بخاطر فقر و بیپولی تحقیر کنی.
مرد که پادشاه را نمی شناخت رو به پادشاه کرد و از نوک انگشتان پا تا صورت پادشاه را با نیش خندی نگاه کرد و گفت: نمیدانستم که شما با این سر و وضعتان و پای لنگتان وکیل این شخص باشید چون من فکر میکردم که وکیلان ثروتمندند . سپس چند نفری که کنارش بودند با صدای قهقهه خندیدند،
پادشاه بسیار عصبانی شد و دستور داد تا زبان و یکی از پاهای شخص را قطع کنند. بعد از اینکه ان شخص فهمید که با پادشاه طرف است، به پای پادشاه افتاد و التماسش می کرد ولی پادشاه فقط در جواب گفت :«زبان سرخ، سر سبز می دهد بر باد » و ادامه داد: برو خدایت را شکر کن که سرت را از دست ندادی...!