مجموعه اشعار محمدحسین بهجت شهریار

[~Fateme.h~]

محمدحسین بهجت شهریار

 

[~Fateme.h~]

(ماتم عشق)

اشکش چکید و دیگرش آن آبرو نبود
از آبِ رفته هیچ نشانی به جو نبود

مژگان کشید رشته به سوزن ولی چه سود
دیگر به چاک سی*ن*ه مجال رفو نبود

دیگر شکسته بود دل و در میان ما
صحبت به جز حکایت سنگ و سبو نبود

او بود در مقابل چشم ترم ولی
آوخ که پیش چشم دلم دیگر او نبود

 

[~Fateme.h~]

حیف از نثار گوهر اشک ای عروس بخت
با روی زشت زیور گوهر نکو نبود

اشکش نمی‌مکیدم و بیمار عشق را
جز بغض شربت دگری در گلو نبود

آلوده بود دامن پاک و به رغم عشق
با اشک نیز دست و دل شستشو نبود

 

[~Fateme.h~]

از گفتگو و یاد جفا کردنم چه سود
او بود بی‌وفا و در این گفتگو نبود

ماهی که مهربان نشد از یاد رفتنی است
عطری نماند از گل رنگین که بو نبود

آزادگان به عشق خ*یانت نمی‌کنند
او را خصال مردم آزاده‌خو نبود

چون عشق و آرزو به دلم مرد (شهریار)
جز مردنم به ماتم عشق آرزو نبود.

"استاد شهریار"

 

[~Fateme.h~]

(گوهر مراد)

یا رب مباد کز پا ، جانان من بیفتد
درد و بلای او کاش بر جان من بیفتد

من چون ز پا بیفتم درمان درد من اوست
درد آن بوَد که از پا درمان من بیفتد

چشمم به چشمش افتاد اما نبود چشمی
کز برق آن شرر در ارکان من بیفتد

یک عمر گریه کردم ای آسمان روا نیست
دردانه‌ام ز چشم گریان من بیفتد

 

[~Fateme.h~]

ماهم به انتقام ظلمی که کرده با من
ترسم به درد عشق و هجران من بیفتد

دور فلک فکنده در چاهم و عجب نیست
ماهش به دور آه و افغان من بیفتد

از گوهر مرادم چشم امید بسته است
این اشک نیست کاندر دامان من بیفتد

من خود به سر ندارم دیگر هوای سامان
گردون کجا به فکر سامان من بیفتد

دست خیال یازد شب در کمند مهتاب
رستم اگر به چاه زندان من بیفتد

 

[~Fateme.h~]

خواهد شد از ندامت دیوانه (شهریارا)
گر آن پری به دستش دیوان من بیفتد.

"استاد شهریار"

 

[~Fateme.h~]

(تنور سی*ن*ه‌ی ما)

دلم شکستی و جانم هنوز چشم به راهت
شبی سیاهم و در آرزوی طلعت ماهت

در انتظار تو چشمم سپید گشت و غمی نیست
اگر قبول تو افتد فدای چشم سیاهت

ز گَرد راه، برون آ که پیر دست به دیوار
به ‌اشک و آهِ یتیمان دویده بر سر راهت

بیا که این رمد از چشم عاشقان تو ‌ای شاه
نمی‌رمد مگر از توتیای گرد سپاهت

 

[~Fateme.h~]

بیا که جز تو سزاوار این کلاه و کمر نیست
تویی که سوده کمربند کهکشان به کلاهت

جمال چون تو به چشم و نگاه پاک توان دید
به روی چون منی‌ الحق دریغ چشم و نگاهت

در انتظار تو می‌میرم و در این دم آخر
دلم خوش‌است که دیدم به خواب گاه به گاهت

اگر به باغ تو گل بردمید و من به دل خاک
اجازتی که سری برکنم به جای گیاهت

 

[~Fateme.h~]

تنور سی*ن*ه‌ی ما را ‌ای آسمان به حذر باش
که روی ماه، سیه می‌کند به دوده‌ی آهت

کنون که می‌دمد از مغرب آفتاب نیابت
چه کوه‌های سلاطین که می‌شود پَر کاهت

تویی که پشت و پناه جهادیان خدایی
که سرجهاد تویی و خداست پشت پناهت

خدا وبال جوانی نهد به گردن پیری
تو (شهریار) خمیدی به زیر بار گناهت