مجموعه اشعار محمدعلی مجاهدی پروانه

[~Fateme.h~]

محمدعلی مجاهدی پروانه

 

[~Fateme.h~]

(سبکبال تا خدا)

همره شدند قافله‌ای را که مانده بود
تا طی کنند مرحله‌ای را که مانده بود

از خویش رفته‌اند سبکبار تا خدا
برداشتند فاصله‌ای را که مانده بود

با طرح یک سؤال به پاسخ رسیده‌اند
حل کرده‌اند مسأله‌ای را که مانده بود

با رکعتی نگاه، در آن آخرین پگاه
بدرود کرد نافله‌ای را که مانده بود

 

[~Fateme.h~]

در فصل آفتاب و عطش از زبان حر
نوشید آخرین بله‌ای را که مانده بود

آمد برون ز خیمه‌ی غربت قفس به‌دست
آزاد کرد چلچله‌ای را که مانده بود

بی تاب و بی قرار در آن آخرین وداع
زینب گریست حوصله‌ای را که مانده بود

 

[~Fateme.h~]

از حلقه‌ی محاصره تنها عبور کرد
از هم گسیخت سلسله‌ای را که مانده بود

در بند بند شامی کوفی فریب ریخت
پس لرزه‌های زلزله‌‎ای را که مانده بود

چون بحر پرخروش، به یک موج سهمگین
در هم شکست اِسکله‌ای را که مانده بود

از پیش پای قافله‌ی سی*ن*ه سرخ‌ها
برداشت آخرین تله‌ای را که مانده بود

دل‌‎های پرخروش و جرس جوش و ناله نوش
هی می‎زدند قافله‌‎ای را که مانده بود.

 

[~Fateme.h~]

(خورشید هفتم)

امشب تمام مُلک و مَلک در ترنم است
چون موسم دمیدن خورشید هفتم است

آن فیض لایزال که مشتق ز نور او
خورشید آسمان رضا، نور هشتم است

آن پرتو جمال خدایی که طور او
آیینه‌زار حضرت معصومه در قم است

موسای طور قرب که در پیشگاه او
صدها کلیم بی «اَرِنی» در تکلم است

 

[~Fateme.h~]

بگرفت دست عیسیِ مریم ولای او
کز پای دارِ فتنه، به چرخ چهارم است

هر صبحدم فریضه‌ی حق بر امین وحی
بر حضرتش ادای سلامٌ علیکم است

دلتنگی‌اش مباد که در غنچه‌ی لبش
لطف شکوفه‌باری باغ تبسم است...

نور خدا در آینه‌ی آفتاب تو
حیرت‌فزای دیده‌ی افلاک و انجم است

عدل مجسّمی تو و هر دادخواه را
در بارگاه لطف تو شوق تَظَلُّم است

 

[~Fateme.h~]

یزدان نخواست تا غم روزی خورَد کسی
با لطف تو که قاسم الارزاق مَردم است

آن سر که نیست خاک درت در تنزّل است
وآن دل که نیست جای تو، جای تألُّم است

طاعات منکران تو در روز رستخیز
آتش‌بیار معرکه مانند هیزم است

 

[~Fateme.h~]

در روز حشر، جز تو شفیعی مبادمان
جایی که آب هست چه جای تیمم است؟

با نعمت ولای تو (پروانه) را چه غم
عمری‌ست در بهشت که غرق تنعم است.

محمدعلی مجاهدی (پروانه)

 

[~Fateme.h~]

(که معلوم تو کرد؟)

چشم من سیر جمالی را، که معلوم تو کرد؟
کشف و اشراق جلالی را، که معلوم تو کرد؟

اشک من! ای در تو چشم آینه حیرت زده
عمق مفهوم زلالی را، که معلوم تو کرد؟

ای دل من! ای به پیش چشم تو دنیا قفس
وسعت آشفته حالی را، که معلوم تو کرد؟

 

[~Fateme.h~]

ای مدینه! سرزمین خاطره ، شهر اذان
شور گلبانگ بلالی را، که معلوم تو کرد؟

شهر من ای کوفه! ای چاه عمق دردها
غربت مولی الموالی را، که معلوم تو کرد؟

ای وطن! ای فرش سرخ لاله ها و داغ ها
حسرت گل‌های قالی را که معلوم تو کرد؟