مجموعه اشعار محمد عابدی

[;FOROUGH]

محمد عابدی

 

[;FOROUGH]

(آسمان باش)

خود را رها کن از زمین و ، آسمان باش
پرواز کن تا بیکران و بیکران باش

خاکی اگر بودی علی را زندگی کن
خرما به دوشِ کوچه های ناگهان باش

یا از تولیٰ دم بزن با ذوالفقارت
یا در گلوی دشمن دین، استخوان باش

وقتی عطش، آتش به خوردِ شهر داده
با اشک، آبی روی این آتشفشان باش

 

[;FOROUGH]

سیراب کن با چشم ها صحرای دل را
ابری شو و خالی تر از رنگین کمان باش

تا کی پر از طوفان شن باشد جهانت
افسار نفست را بگیر و ساربان باش

چندان به آینده، امیدی نیست اما
گاهی دلیل حال خوب دیگران باش

هم آفتابی کن شبِ جاماندگان را
هم ظهرِ خواب آلودگان را سایبان باش

 

[;FOROUGH]

کوفی نباش و کر نشو با سیم و زرها
نفروش ارزان اعتقادت را... گران باش!

دنیای ما دارد به اندازه... ستاره
قدری فراتر رو از اینها... کهکشان باش

خواهی که بر تاج جهان، بنشاندت شاه
چون دُر در آغوش صدف ها بی نشان باش

آب حیات آیا به جز اشک حسین است!؟
با گریه بر شش ماهه ی او جاودان باش

از چشمه های اکبرش با هر وضویت
لبریز نامش باش و همگام اذان باش

 

[;FOROUGH]

سجاده ات را پهن کن رو به تجلی
قدری در آغوش خدای مهربان باش

آیات رحمان و رحیمش را بخوان باز
صدق و صفا و دوستی را ترجمان باش

تیر دعا را در رکوع چلّه ات کن
دست تواضع را بگیر و چون کمان باش

تا مرغ آمین روی دستانت ببالد
وا کن قنوتی گرم را و آشیان باش

دل را به دریایش بزن از خود گذر کن
با ربنای اشک ها رودی روان باش

 

[;FOROUGH]

زهرا دعا کرده برای ما و گفته
آنچه علی، آنچه محمد گفته... آن باش

کعبه، دهان واکرد رازی را بگوید
جایی که حق شد جلوه گر، آنجا دهان باش

در موج های بی خبر از صبح روشن
فانوسِ اقیانوسِ تاریکِ زمان باش

پیدا کن آغوش امامت را مسلمان!
در شهرِ گم، گلدسته های جمکران باش

"محمد عابدی"