مجموعه اشعار محمودی درویش

[Trodi]

من بیابان را نمی‌شناسم

اما بزرگ شده‌ام همچون حرف

دراین پرت افتاده

حرفی که گفته است حرف‌های خود را

و من گذشته‌ام همچون زنی که نمی‌پذیرد توبه‌ی همسرش را

و فقط نگه می‌دارد وزن رابطه را

آنگونه که من شنیدم

و دنبال کردم

و اوج گرفتم همچون یک کبوتر به سمت آسمان

 

[Trodi]

به آسمان آوازم‌.

من فرزند کرانه‌ی سوریه‌ام

در آن‌جا زندگی می‌کنم به مثل یک مسافر

و یا کسی که ساکن است در میان دریای مردم

 

[Trodi]

اما سراب مرا به شرق می‌بندد

به آن قبایل قدیمی بدویان

من اسب‌های زیبا را به سمت آب می‌برم

و پی می‌گیرم صدای الفبا را.

باز می‌گردم

 

[Trodi]

پنجره‌ای هستم به سمت دو چشم انداز

و فراموش می‌کنم چه کسی خواهم شد

بسیاری در یک

و همزمان تعلق دارم به دریانوردان غریبه‌ای که در زیر پنجره‌ی من

آواز می‌خوانند

 

[Trodi]

ونیز پیغام جنگجویانی را دارم برای پدران و مادران‌شان که می‌گویند :

ما بازنخواهیم گشت بدانگونه که از آنجا رفتیم

 

[Trodi]

ما باز نخواهیم گشت_حتی گاهی !

من بیابان را نمی‌شناسم

با اینکه چندبار بوده‌ام دراین پرت افتاده.

در بیابان گفت به من آن که به چشم نمی‌آمد : بنویس

گفتم: که در سراب اما نوع دیگری از نوشتن هست

 

[Trodi]

گفت او: بنویس که سراب سبز است

گفتم: من از غیب نمی‌دانم

که من هنوز یاد نگرفته‌ام آن زبان را

می گوید به من: بنویس آنچه را یاد گرفته‌ای

بیاموز که در کجا هستی

چگونه به این جا آمده‌ای و چه خواهی بود فردا؟

 

[Trodi]

بگو نامت را به من و بنویس:

که تو آموخته‌ای من که هستم واز تو می‌خواهم که:

همچون ابری باشی برون از کهشکان

و من نوشتم: آن که می‌نویسد تاریخ اش را با ارثیه‌ی زبان زمین

دارد همه‌ی معنا ها را به یکجا!

من بیابان را نمی‌شناسم

 

[Trodi]

آما آن را ترک کرده‌ام: بدرود

بدرود تو ای ریشه‌ی من، ای آواز شرقی من

تو ای نیای من، ای بیش از یک شمشیر: بدرود

ای مادر نشسته‌ی من در زیر درخت خرما: بدرود

ای شعر”معلق” که ستاره‌های ما را نگه می‌داری: بدرود

ای مردمی که همچون یک مسافر از یادهای من عبور می‌کنید: بدورد

 

[Trodi]

یک شعر که نوشته می‌شود

و آن شعر که شاعرش از عشق می‌میرد.

آیا من منم ؟

آیا من آن‌جایم یا این‌جا

یا درهمه‌ی آن‌نا، تو ای منِ من‌؟

من تو‌ام