روانشناسی مدیتیشن

[اِمانو]

مدیتیشن، درون‌پویی یا مراقبه به طور کلی فنون تسلط بر ذهن است. به گفته معتقدان این روش، هدف مراقبه تربیت و کنترل ذهن توسط تکنیک‌های درون‌نگرانه برای رسیدن به شادی آگاهی و آرامشی عمیق و طولانی و غیر وابسته به غیر است. مدیتیشن به معنای متمرکز کردن ذهن است. این تمرکز میتواند بر روی یک صدا، عبارت یا دعا، شئ، تصویر، آگاهی از خویشتن، نحوه تنفس، فرائض دینی و... صورت گیرد. هدف از این کار آگاهی از لحظه حال، رسیدن به آرامش، و کاهش استرس است. مدیتیشن موجب ارتقای شخصیت و رشد روحانی و معنوی می شود.

 

[isabella]

مدیتیشن بودایی: چندین نوع مدیتیشن، ریشه در آیین بودا دارد. آیین بودایی یک فلسفه و مذهب به شمار می رود. مدیتیشن “تِرواده” در جنوب شرق آسیا به خصوص در هند و تایلند رواج بیشتری دارد. مدیتیشن “ذن بودائیسم” در کشور چین ریشه دارد اما در حال حاضر، گونه های مختلفی ازجمله ذن بودائیسم ژاپنی، پدید آمده است. مدیتیشن “تانتریک” بودایی – تبتی که منشاء آن از کشور سابق تبت است.

 

[isabella]

مدیتیشن مسیحی: تفکر و عبادت با تمرکز دقیق بر باور یا عقیده مذهبی، تمرینی مرسوم در دین مسیحیت به شمار می رود. عبادت در این دین، عمدتا به شکل مدیتیشن انجام می شود.

 

[isabella]

مدیتیشن هدایت شده: شکل غیرمذهبی از مدیتیشن به صورت گروهی یا انفرادی که روشی مرسوم برای انجام مدیتیشن است..

 

[isabella]

مدیتیشن دینامیک (پویا): این نوع مدیتیشن که به مدیتیشن “پویا” معروف است، از کشور هند رواج پیدا کرده و ریشه در آیین هندو دارد. در این نوع مدیتیشن تاکید و تمرکز بر تمرینات مربوط به تنفس می باشد.

 

[isabella]

مدیتیشن صوفی: صوفی گری شاخه ای از دین اسلام است و مدیتیشن، تمرینی مرسوم بین پیروان این آیین می باشد.

 

[isabella]

مدیتیشن تائوئیست: تائوئیسم همچون بودا به عنوان یک فلسفه و مذهب شناخته شده است؛ ریشه در کشور چین دارد و شهرت آن به واسطه آثار فیلسوف مشهور چینی “لائوسته” بنیانگذار مدیتیشن تائوئیست می باشد.