باستان شناسی مرحله دوم: گسترش فعالیت‌های باستان‌شناسی در ایران (کاوش باستان شناسان خارجی)

[-pariya-]

 

[-pariya-]

کاوشهای منظم در پرسپولیس در سال ۱۹۳۱ توسط مؤسسه شرق‌شناسی از دانشگاه شیکاگو شروع و تا سال ۱۹۳۹ ادامه یافت.

 

[-pariya-]

کاوش در ابتدا توسط ارنست هرتسفلد شروع و سپس توسط اشمیت (۱۹۳۴–۱۹۳۹)ادامه یافت. پس از سال ۱۹۳۹، کاوشها توسط اداره باستان‌شناسی ایران تحت نظر آندره گدار، مستفوی و علی سامی ادامه یافت.

 

[-pariya-]

از سال ۱۹۶۸ تا سال ۱۹۷۴، برنامه اکتشاف و مرمت توسط جوزپه و تیلیا از مؤسسه شرق‌شناسی ایزومئو توسط ایتالیا پیگیری شد. با وجود فعالیت‌های مداوم باستان شناسان خارجی، باستان‌شناسی در ایران هنوز ناشناخته بود

 

[-pariya-]

و تنها چند کارشناس ایرانی در این زمینه وجود دارد. از این رو، ایرانی‌ها فعالیت‌های اندکی در این زمینه داشتند.

 

[-pariya-]

شایان ذکر است که گروه اول دانشجویان باستان‌شناسی در ایران در سال ۱۹۴۱ از دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد.

 

[-pariya-]

تحقیقات مستقل محققان ایرانی قبل از ۱۳۲۰–۱۹۳۴، تنها محدود بود به چند فعالیت از جمله حفاری‌های انجام شده

 

[-pariya-]

توسط علی حاکمی در تپه حسنلو در دره سولدوز در غرب آذربایجان و مرمت و حفاری‌های تخت جمشید در سال ۱۹۳۹ توسط عیسی بهنام و علی سامی.

 

[-pariya-]

پاسارگاد، پایتخت کورش بزرگ، بسیار پیشتر در قرن ۱۸ و ۱۹ مورد توجه مسافران آنزمان از جمله رابرت کرپوتر و دیولافوا قرار گرفته بود.

 

[-pariya-]

هرتسفلد در سال ۱۹۰۵ از این مکان بازدید کرد و در سال ۱۹۲۸ آن را کاوش کرد. در سال ۱۹۵۵ علی سامی کاوش آن را ادامه داد.