دلنوشته {مرز را آفرید} اثر •اهورا تابش کاربر انجمن رمان بوک•

[اول شخص مفرد]

عنوان: مرز را آفرید
ژانر: عاشقانه، تراژدی
عضو دفتر نظارت ادبی یکم
نویسنده: اهورا تابش
مقدمه:
چه مرزی برای پرواز و گریختن وجود داشت ؟
پرندگان به آسودگی و آزادگی خود پرواز می‌کردند و مرزی نمی‌شناختند،
اما این آدم‌ها بودند که هنگام عشق ورزیدن
مرز را آفریدند!
تا پیله‌ی تنهایی خود‌شان را کوچک‌تر کنند...




​

 

[-پریزاد-]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات] ​

 

[اول شخص مفرد]

در امتداد بی‌نهایت مرز‌ها، تنت را دوست دارم.
آیینه‌ها را ببین که مانند شب‌پره‌های درخشان چطور سوسو می‌کنند؟
آسمان بلند و بی‌کران را ببین که چطور
پرندگان
در قوس و قزح آسمان مکرر پرواز می‌کنند؟
در امتداد بی‌نهایت مرز های تنم، تورا دوست دارم.

 

[اول شخص مفرد]

با شادمانی و خنده
با درودی سر خوش می‌آیی و
با بدرودی تلخ، خانه را ترک می‌کنی.
تمامی لحظه‌ی زندگی من
« به جز فاصله‌ی میانِ این درود و بدرود نیست»

 

[اول شخص مفرد]

در آن دور دست‌های عمیق،
که هیچ‌یک از اندام‌های بدن تورا یاری نمی‌کنند،
تمامی شعله‌های تپش و التماس‌ها،
پایان می‌پذیرد.
مانند روحی که جسد را در پایان سفر،
به استقبال کرکس‌ها می‌نهد.
در فراسوی پرده و رنگ‌هایش
تورا دوست دارم؛
به من وعده دیداری بده.

 

[اول شخص مفرد]

پرواز کرد؛
چرخید و چرخید، پرپرزنان بر سر اشک‌هایمان چکید.
درهم خزید و در سی*ن*ه‌ی عشق‌های خاموش شده فریاد کشید :
- ای مأیوسان!
سراسیمه به سوی جوی لجن تاخت
از مرز هست و نیست
تا جوی پر از لجن باهم تاختیم و نگاهمان را به سمت تن‌های برهنه از درد دوختیم.
در این پهنه‌ی لجن‌وار برپا نشسته بود
چیزی جز یک خط نبود،
خطی به‌سوی پوچ، خطی به مرز هیچ

 

[اول شخص مفرد]

تورا آزاد می‌خواهم؛
تورا شادتر از هر لحظه‌ی دیگر در این مرز متفاوت می‌خواهمت.
یا با من یا بی من هستی دیگر
و اما
بی من به مرز مویی ناشاد خواهی بود.

 

[اول شخص مفرد]

و در این گستره‌ی نکوهیدنی، در میان راه‌های عبور بی‌شمارِ ملزم به نظم نسبی، کنار مرگ و صداهای لرزان در گنبد گور شب
با دیوانگیِ تاریک لرزان به روح خفته‌ی او در پشت پرده‌های سیاه نمایان شدم که چگونه در گذری سرازیر از عشق با آوازی نواخته در غروب از مرز پیکرهای آبی آدمی‌ گذشت.