موضوع نویسنده
Puyannnn
سطح
4
مهمان
- Sep
- 13,534
- 22,013
- مدال‌ها
- 3
ارتش مغول ها در اوایل سده سیزدهم قدرت برتر آسیا بودند و مردم قاره کهن، از شنیدن نام آنها بر خود می لرزیدند. آنها به رهبری چنگیز خان از سرزمین خود در شمال شرق آسیا به حرکت در آمدند و همه کشورهای سر راهشان را نابود کردند ، شهرهایی که مقاومت کردند ، هم در نهایت تسخیر و مردمشان قتل عام شدند. آنها از چین و عراق تا کوه های قفقاز را زیر هجوم وحشیانه خود گرفتند و در هر میدانی که جنگیدند، پیروز شدند.
تسلیحات جنگی مغول
مغول ها در جنگ هایشان بر چند سلاح مهم تکیه داشتند. از جمله این سلاح ها، کمان های کوتاه و بلند مرکب بود که می توانست تیر یا گلوله سنگینی را تا مسافت 300 متر پرتاب کند. نوک آهنی تیر ها طوری شکل داده شده بود که گوشت تن دشمن را سوراخ یا پاره کند. سربازان مغول آموزش دیده بودند که در همه جهت ها تیراندازی کنند.آنها به جلو یا عقب، در حالی که خود را پشت سر اسبانشان محفوظ می داشتند یا از زیر شکم اسب هایشان، و حتی هنگام تاخت و تاز در برابر دشمن با سرعت تمام تیر می انداختند. مغول ها همچنین تبرهای جنگی و شمشیرهای آهنی کوتاه خمیده ای با خود حمل می کردند که به شمشیر هلالی شهرت داشت. این سلاح، برای شقه کردن جنگنده روبه رو در نبرد های تن به تن عالی بود. نیزه هایشان میله هایی بلندی بود با نوک های تراش داده شده که برای حمله یا پرتاب به سوی گروهی از سربازان دشمن استفاده می شد. مغول ها برای محافظت خود کلاه خود های فلزی یا چرمی بر سر می گذاشتند، گردن را با چرم می پوشاندند و زرهی از چرم سخت بر تن می کردند که گاهی نیز با پوششی از فلز کارایی اش را بالاتر می بردند. جامه های زیر آنان از ابریشم خام فشرده تهیه می شد که همچون پوششی تن آنان را از وارد آمدن نوک تیرها و ایجاد عفونت حفظ می کرد.سربازان مغول همچنین، سپرهای گرد کوچکی همراه داشتند که اسکلت آن از چوب درخت بید ساخته می شد و پوششی از چرم خام داشت. این سلاح ها برای جنگیدن در گروه های کوچک در برابر سواران سبک اسلحه دشمن عالی بود.
تسلیحات جنگی مغول
مغول ها در جنگ هایشان بر چند سلاح مهم تکیه داشتند. از جمله این سلاح ها، کمان های کوتاه و بلند مرکب بود که می توانست تیر یا گلوله سنگینی را تا مسافت 300 متر پرتاب کند. نوک آهنی تیر ها طوری شکل داده شده بود که گوشت تن دشمن را سوراخ یا پاره کند. سربازان مغول آموزش دیده بودند که در همه جهت ها تیراندازی کنند.آنها به جلو یا عقب، در حالی که خود را پشت سر اسبانشان محفوظ می داشتند یا از زیر شکم اسب هایشان، و حتی هنگام تاخت و تاز در برابر دشمن با سرعت تمام تیر می انداختند. مغول ها همچنین تبرهای جنگی و شمشیرهای آهنی کوتاه خمیده ای با خود حمل می کردند که به شمشیر هلالی شهرت داشت. این سلاح، برای شقه کردن جنگنده روبه رو در نبرد های تن به تن عالی بود. نیزه هایشان میله هایی بلندی بود با نوک های تراش داده شده که برای حمله یا پرتاب به سوی گروهی از سربازان دشمن استفاده می شد. مغول ها برای محافظت خود کلاه خود های فلزی یا چرمی بر سر می گذاشتند، گردن را با چرم می پوشاندند و زرهی از چرم سخت بر تن می کردند که گاهی نیز با پوششی از فلز کارایی اش را بالاتر می بردند. جامه های زیر آنان از ابریشم خام فشرده تهیه می شد که همچون پوششی تن آنان را از وارد آمدن نوک تیرها و ایجاد عفونت حفظ می کرد.سربازان مغول همچنین، سپرهای گرد کوچکی همراه داشتند که اسکلت آن از چوب درخت بید ساخته می شد و پوششی از چرم خام داشت. این سلاح ها برای جنگیدن در گروه های کوچک در برابر سواران سبک اسلحه دشمن عالی بود.
