آموزشی مسیر پر فراز و نشیب نمایشنامه ها در قرن بیستم(۲)

[-pariya-]

 

[-pariya-]

دادائیسم


دادائیسم یا دادا، واکنشی به جنگ جهانی اول بود. دادائیسم مانند بسیاری از جنبش ها، در نویسندگی، نقاشی، شعر و همینطور تئاتر خود را بیان می کرد. بسیاری از دادائیست ها، مانیفست هایی می نوشتند و باورهایشان را تشریح می کردند. آن ها از استعمار و ملی گرایی به شدت انتقاد می کردند و سعی داشتند

 

[-pariya-]

نقطه ی مقابل معیارهای زیبایی شناختی و ارزش های مرسوم جامعه باشند. در واقع آن ها اعتقاد داشتند که هنر دادئیستی هر چه بیشتر به این باورها حمله کند، در هدف خود موفق تر بوده است. دادائیست ها آثارشان را «ضد هنر» می نامیدند. آن ها ارزش های جامعه را پس می زدند و همه چیز را واژگون به تصویر می کشیدند

 

[-pariya-]

دادائیسم


دادائیسم یا دادا، واکنشی به جنگ جهانی اول بود. دادائیسم مانند بسیاری از جنبش ها، در نویسندگی، نقاشی، شعر و همینطور تئاتر خود را بیان می کرد. بسیاری از دادائیست ها، مانیفست هایی می نوشتند و باورهایشان را تشریح می کردند.

 

[-pariya-]

آن ها از استعمار و ملی گرایی به شدت انتقاد می کردند و سعی داشتند نقطه ی مقابل معیارهای زیبایی شناختی و ارزش های مرسوم جامعه باشند. در واقع آن ها اعتقاد داشتند که هنر دادئیستی هر چه بیشتر به این باورها حمله کند، در هدف خود موفق تر بوده است. دادائیست ها آثارشان را «ضد هنر» می نامیدند. آن ها ارزش های جامعه را پس می زدند و همه چیز را واژگون به تصویر می کشیدند.

 

[-pariya-]

نمادگرایی


سمبولیسم در انگلستان، با نام «زیبایی پرستی» (Aestheticism) نیز شناخته می شود. این سبک از تئاتر، که رویاها و فانتزی ها از ابزارهای مرسوم روایت داستان در آن هستند، توسط طیف وسیعی از نمایشنامه نویسان، از «ویلیام باتلر ییتس» گرفته تا «هارولد پینتر»، مورد استفاده قرار گرفت.

 

[-pariya-]

صحنه پردازی در این دسته از آثار، سبکی بسیار مشخص داشت و اغلب محیطی کمینه گرا (مینیمال) و وهم آلود را به تصویر می کشید. با این که نمایشنامه نویسانی که می توانند در این دسته جای بگیرند، در اوایل قرن بیستم زندگی و کار می کردند، سمبولیسم بر تمامی سبک های پس از خود تأثیرگذار بود.

 

[-pariya-]

سوررئالیسم


سوررئالیسم نیز مانند نمادگرایی، در موضوعات ذهنی و انتزاعی ریشه دارد. این گونه از نمایش، بر جنبه های فیزیکی تئاتر تأکید داشت و زبان را به حاشیه می راند، با این امید که از طریق رویدادها و اَعمال شخصیت ها بر مخاطبین اثرگذار باشد. دیگر ویژگی های رایج و مشترک در میان نمایشنامه های فراواقع گرا، قیاس های غیرمنتظره و استفاده از عنصر غافلگیری است.

 

[-pariya-]

شناخته شده ترین نمایشنامه نویس بریتانیایی در سبک سوررئال در دهه ی 1920، کسی نبود جز «ساموئل بکت». «تئاتر شقاوت»، زیرمجموعه ای از سوررئالیسم است که توسط «آنتونن آرتو» گسترش یافت.

 

[-pariya-]

این گونه از نمایش استدلال می کرد که تئاتر، رسانه ای برای «بازنمایی» نیست و سعی داشت از طریق دخیل کردن مخاطبین و ایجاد تجاربی جدید، ایده ها و باورهای خود را به آن ها منتقل کند. این گونه از تئاتر، اتکایی عمیق به استعاره و کنایه دارد.