متفرقه {معادلات ریاضی}

[ادوارد کلاه به سر]

به نام خالق هفت‌تیر و قلم
حقیقتاً همه‌ی شما عزیزان اطلاع دارید که بنده این جهان فانی را بیش از آن‌چه آشکار است می‌بینم.
( جان عمه‌های عزیزم)
در این تاپیک بخشی از سخنان فلسفی من درباره‌ی شیفتگی و عشق و موارد تراژدیک و مسائل این‌چنینی به رسم معادلات ریاضی گذاشته می‌شود.
{اگر بخواهم با شما صادق‌تر باشم شاید هم اندیشه‌ی لرزاندن پیکر ریاضی‌دانان مرحوم میان افکار از هم گسیخته‌ام جولان داده باشد.}
*و در آخر تف به مزار کسی که این حجم از دانایی و حکمت مرا نظاره می‌کند و ری‌اکشن نمی‌دهد.​

 

[ادوارد کلاه به سر]

♡درس اول کلاس معادلات ریاضی: ۵=۱+۱♡
سالیان سال است در این مکتب‌ها به ما درس ریاضی می‌دهند و کرورها بار گفته‌اند یک به اضافه‌ی یک برابر است با دو.
شاید این مسئله برای سیب و پرتقال‌های مثال فعالیت و تمرین کتاب کاملاً درست باشد، اما مگر ریاضی درس زندگی نیست؟
همیشه می‌گفت زمانی که دو انسان به یک‌دیگر می‌رسند دیگر جدا نیستند. دست‌شان در دست هم قفل می‌شود و هنگامی که گردن برای چسبیدن پیشانی‌ها به قصد بوسیدن خم می‌شود یک‌هایی که قرار بود دو باشند قلبی به وجود میاورند، اما مگر می‌شود با روحی یکی شد و همان ماهیت فردی را نگه داشت؟ قلب معکوس می‌شود تا یک‌ها بتوانند مکمل یک‌دیگر شوند. پس ۵=۱+۱... .​

 

[ادوارد کلاه به سر]

☆درس دوم کلاس معادلات ریاضی: منفی در مثبت با هر مقداری برابر با منفی می‌شود.☆
در این مورد با سخنان بزرگان ریاضی مخالفتی ندارم و اتفاقاً شاید این منطق‌شان بر حساب و کتاب درستی باشد.
قفسه‌ی سی*ن*ه، جمجمه، ستون مهره‌ها، و تمام محافظین چند وقت پیش با شکستن‌شان تنهایی‌ای ناامن بار آورده‌اند. فردی پوچ که تکه‌های پراکنده‌ی قلبش از صفر هم دست درازی کرده و هر کدام گوشه‌ای در پیرامون خون‌آلودش پرت شده باشند باید بدهکاری‌هایش را از روح خود بدهد، روحی هم که پاره شده توان جمع ندارد پس تنها می‌تواند ضرب شود. بنابراین ربطی ندارد که او مهربان بوده یا مقدار مهربانی‌هایش به چه اندازه رسیده است، معادله‌ای که علامتی اجباری و اشتباه داشته باشد حاصل درستی هم ندارد و آن مثبتی که اندیشه می‌کند می‌تواند با محبت‌هایش باتلاق‌ بدهکاری‌های روح‌پسند را به جویباری زلال و پر آرامش بدل کند، همیشه فقط بار منفی بزرگ‌تری به وجود می‌آورد، چون مثبت در منفی برابر با منفی است.​

 

[ادوارد کلاه به سر]

♧درس سوم کلاس معادلات ریاضی: صفر الهه‌ی خودشیفتگی ضرب در بی‌نهایت باز برابر با صفر می‌شود.♧
چند وقت پیش عاشقش شدم یا اگر بخواهیم ادبی‌ و عرفانی‌ترش کنیم یک شیفته‌ی مجنون. چندان علاقه ندارم انسان پیچیده‌ای باشم یا گیج‌تان کنم چون این از شعور و نزاکت یک معلم ریاضی به دور است. صفر را می‌گویم، الهه‌ی خودشیفتگی. اسمش را هم ریز نوشتم تا یک وقت میان مبالغه‌های افسانه‌ای‌ام مجدداً در قلبم به بی‌نهایت نرسد. حساب و کتاب از دستم در رفته است، شاید چندین و چند بار او را از میوه‌های درخت کاج خواسته‌ام و دانه‌هایی که از رنگ سفید به مشکین مسخ شده بودند را زیر خروار خروار خاک دفن‌ کردم تا هر گاه به درختی تنومند بدل شدند صفر بی‌نهایت من هم در آغوشم بیاید، اما نمی‌دانستم چیزی که سیاه دفن شود سیاه هم می‌روید. من معلم ریاضی بودم، کشاورزی نمی‌دانستم که خبر داشته باشم گندم بکاری گندم درو می‌کنی و جو حاصلش جو است، ما هرگز تمایزی قائل نمی‌شدیم و همیشه می‌گفتیم اگر علی سه بذر گندم داشته باشد و سارا هم دو بذر جو به او بدهد، پنج بذر دارد. دیگر گندم و جو و گل رزش برایمان تفاوتی نداشت. هنگامی که نظار‌ه‌گر شکست میوه‌های کاج شدم، قاصدک فوت کردم. می‌گفتند پاییز فصل عاشقان است، اما دست تقدیر با ما یار نبود و فیزیک‌دان هم نبودیم که بدانیم جاذبه در این فصل دو چندان می‌شود و علاوه بر برگ‌های نارنجی قاصدک‌ها هم روی زمین فرود می‌آیند. البته برخی از قاصدک‌ها نیز با نظاره‌ی زمین خوردن‌های بی‌وقفه‌ی من کمی دل‌شان می‌سوخت و همان‌طور در هوا معلق می‌ماندند تا رویاهای من پوچ شود و شرمنده نشوند. بعضی‌های‌شان هم وقتی حالم را می‌دیدند دیگر دل روییدن نداشتند و زیر خاک می‌ماندند تا هر گاه من شربت مرگ را نوشیدم و سر بر زمین مرطوب زیر پایم گذاشتم اطرافم برویند. صفر اما می‌خواست خودش باشد، برایش توفیری نداشت من یازده دانه‌ی کاج را به خاک می‌سپارم یا هزار پر سپید قاصدک در هوا معلق می‌ماند‌. او حتی اگر در بی‌نهایت ستاره‌ای که از آن‌ها بودنش را می‌خواستم ضرب می‌شد باز هم به خودش برمی‌گشت و با بی‌رحمی خاصی فریاد می‌زد:
- صفر ضرب هر عددی شود باز هم حاصل با صفر برابر است.
من هم که شکست را نمی‌پذیرفتم، اما یک روز که بر مزار سیاه کاج‌هایم رفته بودم نبود حتی یک درخت و صحرایی خالی مملو از قاصدک‌های معلق دیدگانم را پر کرد. نمی‌دانم شاید من مردم برای زندگی آن‌ها و برای استراحتی پس از صد سال کار قاصدک‌ها. همان‌جا سرم را روی زمین گذاشتم و قاصدک‌ها برای خوابی صد ساله همراه من روی زمین افتادند، درخت‌های کاج سیاه رنگ و بی‌برگ روییدند و قبرستان سابق با آن همه کاج مرده کنون در این پاییز ابدی فقط مرا به عنوان مرده‌ای بیگانه می‌شناخت‌. جاذبه‌ آن‌قدر بالا رفت که گودال‌های کوچک کاج‌ها دهان باز کردند، مرا بلعیدند و شاید برای انتقام هزار ساله‌شان زیر خروار خروار خاک دفن و فراموش کردند و برای خاک‌سپاری‌ام اشک‌هایی ریختند که توانست آن‌ها را دوباره شاداب و پر شاخ و برگ کند و باغ فبرستان‌شده را به حالت قبلی بازگرداند. من فراموش شده‌ام، اما هنوز صفر عزیزم را فراموش نکرده‌ام. امیدوارم او روزی باغ کاج‌های زیبایی که از سقوط من روییده‌اند را ببیند.​

 

[ادوارد کلاه به سر]