موضوع نویسنده
- Apr
- 37
- 91
- مدال‌ها
- 2
ساز تنبور:
مضرابی باستانی است که قدمتی دیرینه در فرهنگ و موسیقی ایرانی دارد، به ویژه در مناطق کرمانشاه، کردستان و لرستان. این ساز از جایگاه ویژه‌ای در موسیقی عرفانی و مقامی برخوردار است و معمولاً از چوب توت برای ساخت کاسه و چوب گردو برای دسته آن استفاده می‌شود.
اجزای اصلی تنبور:
کاسه: به دو شکل یک تکه (کاسه‌ای) یا چند تکه (ترکه‌ای/چمنی) ساخته می‌شود.
دسته: بلند و از جنس چوب گردو است.
سیم‌ها: معمولاً سه سیم دارد که یک سیم واخوان (برای کوک) و دو سیم اصلی است.
پرده‌ها: دارای 13 تا 14 پرده (دستان) است.
ویژگی‌های تنبور:
قدمت:
از کهن‌ترین سازهای ایران باستان است.
جایگاه عرفانی:
در میان اهل حق از تقدس خاصی برخوردار است و نوازندگان پیش از نواختن آن را می‌بوسند.
نحوه نواختن:
با چهار انگشت دست راست و بدون استفاده از مضراب مصنوعی نواخته می‌شود.
مضرابی باستانی است که قدمتی دیرینه در فرهنگ و موسیقی ایرانی دارد، به ویژه در مناطق کرمانشاه، کردستان و لرستان. این ساز از جایگاه ویژه‌ای در موسیقی عرفانی و مقامی برخوردار است و معمولاً از چوب توت برای ساخت کاسه و چوب گردو برای دسته آن استفاده می‌شود.
اجزای اصلی تنبور:
کاسه: به دو شکل یک تکه (کاسه‌ای) یا چند تکه (ترکه‌ای/چمنی) ساخته می‌شود.
دسته: بلند و از جنس چوب گردو است.
سیم‌ها: معمولاً سه سیم دارد که یک سیم واخوان (برای کوک) و دو سیم اصلی است.
پرده‌ها: دارای 13 تا 14 پرده (دستان) است.
ویژگی‌های تنبور:
قدمت:
از کهن‌ترین سازهای ایران باستان است.
جایگاه عرفانی:
در میان اهل حق از تقدس خاصی برخوردار است و نوازندگان پیش از نواختن آن را می‌بوسند.
نحوه نواختن:
با چهار انگشت دست راست و بدون استفاده از مضراب مصنوعی نواخته می‌شود.
