ضرب‌المثل معنی و داستان ضرب المثل قدر زر زرگر شناسد قدر گوهر گوهری

[شاهدخت]

معنی و داستان ضرب المثل قدر زر زرگر شناسد قدر گوهر گوهری

 

[شاهدخت]

ضرب المثل “قدر زر زرگر شناسد، قدر گوهر گوهری” به این معنی است که قدر و ارزش هر چیزی را خبره و استاد همان کار می داند.

 

[شاهدخت]

برای مثال نمی توان از شخصی که نانواست انتظار داشت درباره ی یک اثر هنری گران بها نظری دهد یا ارزش آن را تعیین کند، و بالعکس نمی توان از یک هنرمند انتظار داشت که تفاوت بین نان خوب و بی کیفیت را تشخیص دهد و یا یک نان خوب بپزد.

 

[شاهدخت]

بدین ترتیب هر کسی در حوزه ی فعالیت خود به تمامی مسائل آگاه است و باید توجه داشت در ارتباط با مسائلی که تخصص و اطلاعاتی درباره ی آن نداریم اظهار نظر نکنیم و نظر تخصصی ارائه ندهیم.

 

[شاهدخت]

به طور کلی نداشتن آگاهی و تخصص در تمامی زمینه ها و مسائل زندگی گاهی باعث می شود تا چیز هایی که واقعا ارزش چندانی در زندگی ندارند را برای خود ارزشمند جلوه دهیم و چیز هایی که با ارزش هستند را فراموش کرده و قدر آن را ندانیم.

 

[شاهدخت]

ضرب المثل ” خر چه داند قیمت نقل و نبات؟ “ نیز در شرایط مشابه “قدر زر زرگر شناسد ، قدر گوهر گوهری” به کار می رود و می توان گفت که این دو ضرب المثل معنی مشابهی دارند.

 

[شاهدخت]

ریشه و داستان ضرب المثل
داستان اول

مرد جوانی به دیدن ذوالنون مصری (یکی از بزرگان صوفیان در مصر) رفت و از صوفیان بد گویی کرد.

ذوالنون نیز برای این که او پی به اشتباهش ببرد انگشتری را از انگشت اش بیرون آورده به مرد جوان داد و گفت: این انگشتر را به بازار دست فروشان ببر و ببین قیمت آن چقدر است؟

مرد جوان راهی بازار دست فروشان شد و انگشتر را به همه دست فروشان نشان داد ولی هیچ ک.س حاضر نشد بیش تر از یک سکه نقره برای آن بپردازد.

 

[شاهدخت]

مرد نزد ذوالنون بر گشت و ماجرا را برای او تعریف کرد.

ذوالنون گفت: حالا این انگشتر را به بازار جواهر فروشان ببر و قیمت آن را سوال کن.

مرد جوان این بار به بازار جواهر فروشان رفت و انگشتر را به بازاریان نشان داد، در بازار جواهر فروشان انگشتر را به هزار سکه طلا می خریدند.

مرد شگفت زده دوباره نزد ذوالنون برگشت و باز هم ماجرا را برای او تعریف کرد.

ذوالنون به او گفت: علم و معرفت تو از صوفیان و راه و روش ایشان به اندازه علم دست فروشان از این انگشتر است، قدر زر، زرگر شناسد، قدر گوهر، گوهری.

 

[شاهدخت]

داستان دوم
طلبه ی جوانی بود که در زمان شاه عباس در اصفهان درس می خواند، در یکی از روز ها این طلبه ی جوان به دیدن شیخ بهائی آمد و به او گفت: می خواهم طلبگی و درس خواندن را رها کرده و به دنبال تجارت و کار و کاسبی بروم چون درس خواندن برای آدم، آب و نان نمی شود و کسی از طلبگی به جایی نمی رسد، آخر این کار فقط بی پولی و حسرت است.

شیخ بهائی گفت: بسیار خب! حالا که تصمیم خود را گرفته ای من مانع تو نمی شوم.

بعد قطعه سنگی به طرف او گرفت و ادامه داد: اما فعلا این قطعه سنگ را بگیر و به نانوایی برو و چند عدد نان بخر تا با هم غذایی بخوریم و بعد هر کجا می خواهی برو، من مانع کسب و کار و تجارت تو نمی شوم.

 

[شاهدخت]

جوان با شگفتی نگاهی به شیخ کرد و با تردید سنگ را گرفت سپس به نانوایی رفت و سنگ را به نانوا داد تا نان بگیرد ولی نانوا او را مسخره کرد و از مغازه بیرون انداخت.

طلبه جوان با ناراحتی پیش شیخ بر گشت و گفت: مرا مسخره کرده ای؟ این سنگ هیچ ارزشی نداشت و نانوا با دیدن آن نه تنها نانی به من نداد بلکه جلوی مردم هم مرا مسخره کرد و من شرمنده شدم.

شیخ گفت: اشکالی ندارد حالا ناراخت نباش، این بار به بازار علوفه فروشان برو و بگو این سنگ خیلی با ارزش است سعی کن با آن مقداری علوفه و کاه و جو برای اسب های مان تهیه کنی.