آموزشی مقایسه فیلمنامه و داستان ( تفاوت ها و شباهت ها)

[-pariya-]

با اینکه دنیای فیلم ها و داستان ها نزدیکی ها و شباهت های زیادی به هم دارند، اما کتاب ها و تصاویر ویدئویی رسانه هایی متفاوت هستند که از شیوه ها و ترفند های مختلفی به منظور روایت داستان خود بهره می برند.

به دلیل آنکه امروزه‌ بسیاری از نویسندگان بخش بزرگی از داستان ها را به وسیله فیلم ها تجربه می کنند، به راحتی امکان دارد این تصویر در ذهن شکل بگیرد که آثار مکتوب را نیز می توان مثل فیلم ها در نظر گرفت، اما این یک اشتباه است

 

[-pariya-]

چشم انداز وسیع با جزئیات در آثار تصویری
چیزی که توصیف آن نیازمند چندین صفحه متن است، تنها با یک نمای باز دوربین به نمایش گذاشته می شود. فیلم های سینمایی و سریال ها می توانند محیطی وسیع و پر از جزئیات را خلق کرده و مخاطبین را در دل ماجرا قرار دهند. این نه تنها سبب می شود که مخاطبین احساس کنند در آن مکان حضور دارند، بلکه به وسیله آن می توان نماها و رویدادهای پیچیده را به شکل همزمان به تصویر کشید.

 

[-pariya-]

چنانچه در حال به تصویر کشیدن صحنه ای از یک جنگ هستید، چند تصویر مختصر می تواند به بینندگان نشان دهد که در جای جای میدان نبرد چه اتفاقاتی در حال رخ دادن است. اما متن این توانایی را با قدرت تاثیرگذاری یکسان ندارد؛ البته این نکته بدان معنا نیست که نمی توان در یک روایت مکتوب، صحنه های شگفت انگیز خلق کرد یا حس حضور در یک محل خاص را ایجاد کرد.

 

[-pariya-]

انتقال بهتر اطلاعات در داستان های مکتوب
در مقایسه فیلمنامه و داستان متوجه می شویم که در آثار تصویری، فیلمنامه نویسان در بسیاری از مواقع اطلاعات مهمی که در صحنه مشخص و آشکار نیستند، با مشکل مواجه می شوند. آن ها معمولا با تکیه بر دیالوگ این اطلاعات را انتقال می دهند. البته امکان دارد این کار به سرعت دیالوگ را خراب کند؛ زیرا مخاطبین می توانند تشخیص دهند چه زمانی شخصیت ها در حال گفتن چه حرف هایی هستند که دلیل منطقی برای بیان کردن آن ها وجود ندارد.

 

[-pariya-]

به همین دلیل است که رمان نویس ها نباید این روش را به کار ببرند، مگر در صورتی که شخصیت ها واقعا نیاز دارند درباره اطلاعاتی مهم با یکدیگر گفتگو کنند. به دلیل نقش مهم دیالوگ در فیلم ها، شخصیت ها در این آثار معمولا زمان کمی را تنها سپری خواهند کرد. در اغلب صحنه ها، دو شخصیت به چشم می خورند یا حداقل یک شخصیت در کنار یک همراه برای گفتن مونولوگ.

 

[-pariya-]

عدم وجود محدودیت در تخیل در داستان های مکتوب
در مقایسه فیلمنامه و داستان باید بیان کرد که فیلم ها و سریال های تلویزیونی عموما دارای بودجه ای محدود برای جلوه های ویژه و خلق جهان مورد نظر خود هستند. با وجود پیشرفت های چشمگیر در این زمینه ها، معمولا آثار تصویری با محدودیت های مختلفی مثل تعداد لوکیشن ها، تعداد بازیگران، هزینه های جلوه های ویژه و مشکلاتی از این دست مواجه هستند.

 

[-pariya-]

رمان نویسان اما به هیچ وجه این محدودیت ها را در مقابل خود مشاهده نمی کنند. آن ها تا جایی که داستان را برای درک مخاطبین بیش از اندازه پیچیده نکنند، می توانند هرچه را که در سر دارند، روی کاغذ بیاورند. از سویی دیگر، مخاطبین نیز از آن هد انتظار دارند که در زمان روایت داستان، به بهترین شکل از تخیل خود بهره ببرند.

 

[-pariya-]

استفاده بیشتر از جذابیت های حسی در آثار تصویری
در مقایسه فیلمنامه و داستان باید گفت که نماها و صداها می توانند با سرعتی بیشتر از متن، واکنش های مختلف را در مخاطبین برانگیزند.این در حالی است که یک فیلم می تواند به شکل کاملا عادی و پذیرفته شده با حرکت افقی دوربین و به تصویر کشیدن یک صحنه آغاز شود، اما کتابی که داستان خود را با توصیف یک منظره شروع می کند، آغازی چندان دلگرم کننده نداشته است.

 

[-pariya-]

این تمایز به صورت ویژه خود را در صحنه های اکشن نشان می دهد. در فیلم ها، دیدن برخورد یک هلیکوپتر با ساختمان و انفجار پس از آن، صحنه ای جواب برای مخاطبین شما محسوب می شود؛ علل الخصوص تاثیر موسیقی نیز افزوده می شود. اما در داستان های مکتوب، مبارزه ها معمولا به همین میزان هیجان انگیز از آب در نمی آیند.

 

[-pariya-]

بهتر عمل کردن آثار مکتوب در انتقال
در مقایسه فیلمنامه و داستان باید گفت که داستان ها این توانایی را دارند که تمام کشمکش های رقم خورده در ذهن یک شخصیت را به صورت یک مجموعه به تصویر بکشند. به شکل کلی، این کشمکش ها زمانی اهمیت پیدا می کند که شخصیت در حال حل کردن یک مشکل یا اتخاذ تصمیمی سخت باشد. کشمکش ها نه تنها از اصلی ترین بخش های سازنده مسیر شخصیت هستند، بلکه در پایانی رضایت بخش نیز موثر هستند.