انشاء مورچه‌ای که باری را می‌کشد

[آریانا]

قبلا فکر می کردم موجودی کوچک تر از مورچه وجود ندارد. اما بعدها موجودات کوچک تر از مورچه را هم دیدم. اما هیچ کدام تا امروز برایم عجیب تر از مورچه ها نبوده اند. کوچک تر که بودم، یکی از سرگرمی هایم بازی با مورچه ها بود. همیشه می دیدم چیزی را به دهان گرفته و با خودشان می برند. با چشم دنبال شان می کردم. مورچه ها آهسته می رفتند. گاهی هم کمی می ایستادند و خستگی می گرفتند. برایم جالب بود وقتی می دیدم موجودی به آن کوچکی، غذایی بزرگ تر از اندازه ی خودش و حتی وزن اش را حمل می کند.

بارها شده بود که منتظرمی شدم تا از سنگینی غذایی که با دهان شان می بردند، خسته بشوند و آن را رها کنند. اما آن ها سرسختانه، زیر سنگینی باری که می کشیدند، مقاومت می کردند. حتی گاهی شیطنت می کردم و غذا را از دهان شان می گرفتم. اما مورچه ها اهل نا امیدی نبودند. می دیدم که دوباره در اطرف پرسه می زدند تا غذایی پیدا کنند. بعد از پیدا کردن هم دوباره به مسیر قبلی بر می گشتند.

اوایل فکر می کردم چرا وقتی مورچه ها از کنار هم رد می شوند، لحظه ای توقف می کنند؟ برایم سوال شده بود. اما هیچ ک.س جواب سوالم را نمی دانست. اکثرا می گفتند مورچه ها وقتی به هم می رسند، سلام می کنند. این کارِ مورچه ها برای ما جنبه ی تربیتی داشت. بزرگترها که می خواستند ما با تربیت بشویم، می گفتند ادب و احترام را از مورچه ها یاد بگیریم. بعدها فهمیدم مورچه ها وقتی به هم می رسند سیگنال هایی رد و بدل می کنند تا مسیر لانه شان را گم نکنند.

دیدن مورچه هایی که گاهی پشت به پشت هم حرکت می کنند، دیدنی است. کمتر دیده ام مورچه ای تنها باشد. هر جا یک مورچه باشد، لابد مورچه های دیگری هم هستند. همه ی آن ها هم مشغول جمع کردن آذوقه هستند، تا در روزهای سرد زمستانی خیال شان راحت باشد. یادمان باشد هر جا صفِ طولانی مورچه ها را دیدیم، به یاد بیاوریم آن ها قوی ترین و زحمت کش ترین موجودات این کُره ی خاکی هستند.