مجموعه اشعار مینا سراوانی

[mobina01]

اشعار مینا سراوانی ​

 

[mobina01]

زندگی، مستی که بی می، مسـ*ـت ساغر می شود
هر دروغش پای مستی، راست باور می شود

هرچه سختی می کشم، آسایشی در کار نیست
خنده ام با گریه ام پس کی برابر می شود؟

هی عروسک دست من داد و سرم را گرم کرد
یک زن نازا مگر اینگونه مادر می شود؟

منتظر هستم که قابیلی بیاید دیدنم
لحظه ای که زندگی با من برادر می شود

هر زمانی آمدی، دیوار دیدی دور من
وقت ترک من ولی، دیوارها در می شود

عاقبت یک برکهء کم عمق غرقش می کند
آنکه در خشکی به ظن خود شناگر می شود!

جای تحسین کردن شعرم، به دردش فکر کن
زخم، کاری تر که باشد، شعرها تر می شود

 

[mobina01]

روبه رویم هستی اما فاصله طولانی است
پنجره در کنج زندان هم خودش زندانی است

خانه ام را هم تکاندم، آه... اما باز هم
آسمان سی*ن*ه ام انگار خوزستانی است!

گاه دختر... گاه زن... ناگاه مادر می شوم
این تعادلها مگر حفظش به این آسانی است!

چتر می خواهد تنم اندازهء آغوش تو
روزهایی که هوای خانه ام بارانی است

دست دور گردنم از بی تویی انداخته ست
بغض سنگینی که در این سینهء توفانی است

وقت کم می آورم تا از خودم بیرون روم
وقت کم می آورم، دیوارها سیمانی است

در وطن تنها شدن را لحظه ای حس کرده ای؟
این تمام روزهای یک زن ایرانی است

 

[mobina01]

دلگیرم از شهری که با من سرد کرد او را
آشفته کرد اوضاع این آشفته گیسو را

از غصه ام می خورد غصه روزگاری او
بیهوده است اینکه کنم پرچین ابرو را

خون می خورم، خون می چکد از دوری اش چشمم
از جان من دورش کنید این عشق زالو را

هر لحظه تنهایی، خیالش خواب من را کشت
کی رحم کرده خوی شیری، خواب آهو را؟

ظرفش شکستم بارها با اینکه مجنونم
اما نمی خواهد ببیند پیچش مو را

من را نمی خواهد، نمی خواهد، نمی خواهد
می خواهمش، می خواهمش، می خواهمش او را