مجموعه اشعار نادر ابراهیمی

[mobina01]

اشعار نادر ابراهیمی ​

 

[mobina01]

تو وقتی می‌بینی که من افسرده ام
نباید بگذری،
سکوت کنی،
یا فقط همدردی کنی؛

بنا کننده ی شادیهای من باش!
مگر چقدر وقت داریم؟
یک قطره ایم که میچکیم در تنِ کویر و تمام می شویم...

 

[mobina01]

زمانی که کودکی می‌خندد،
باور دارد که تمام دنیا
در حال خندیدن است
و زمانی‌که یک انسان ناتوان را
خستگی از پای در می‌آورد،
گمان می‌برد که خستگی
سراسر جهان را از پای در آورده‌است

چرا ناامیدان دوست دارند
که ناامیدی‌شان را لجوجانه تبلیغ کنند؟
چرا سرخوردگان مایل‌اند
که سرخوردگی را یک اصل جهانیِ
ازلی-ابدی قلمداد کنند؟

چرا پوچ‌گرایان، خود را برای
اثبات پوچ بودن جهانی که ما
عاشقانه و شادمانه در آن می‌جنگیم، پاره‌پاره می‌کنند؟
آیا همین که روشنفکران
بخواهند بیماری‌شان
به تن و روح دیگران سرایت کند،
دلیل بر رذالتِ بی‌حسابشان نیست؟

من هرگز نمی‌گویم
در هیچ لحظه‌ای از این سفر دشوار،
گرفتار نا‌امیدی نباید شد،
من می‌گویم: به امید بازگردیم،
قبل از آنکه نا‌امیدی نابودمان کند...

 

[mobina01]

تو را می‌خواهم
وقتی باران است
برای راه رفتن‌های آهسته‌ی دوتایی
نیمکت های سراسر پارک‌های شهر
برای پنجره‌ی بسته
برای وقتی که سرما بیداد می‌کند