بزرگان تاریخ ناپلئون بناپارت

[BARAN_KH_Z]

ناپلئون بوناپارت پس از فارغ‌التحصیلی در سال 1785 با درجه ستوان دوم توپخانه به ارتش فرانسه پیوست. با آغاز انقلاب فرانسه در سال 1789، او برای مدتی از خدمت نظامی فعال فاصله گرفت و اوقات خود را بین پاریس و کرس سپری کرد، اما همچنان در فعالیت‌های نظامی و سیاسی مشارکت داشت. در این دوره، او به شدت از تحرکات ملی‌گرایانه در کرس حمایت می‌کرد. در نامه‌ای به تاریخ سپتامبر 1789 به پاسکوآل پاولی، رهبر برجسته کرس، ناپلئون به انتقاد شدید از فرانسویان و اشغال کرس توسط آنان پرداخت و آرمان‌های ملی‌گرایانه کرسی را ستود. او سال‌های ابتدایی پس از انقلاب را در کرس گذراند و در کشمکش‌های میان انقلابیون، سلطنت‌طلبان و ملی‌گرایان کرس نقش فعالی ایفا کرد. ناپلئون با ایده‌های انقلابی همسو بود و در سال 1791 فرماندهی گروهی از داوطلبان ملی کرس را برعهده گرفت، اما هنوز به‌طور کامل به ژاکوبن‌ها متعهد نشده بود. در سال 1792، او توانست مقامات ارتش فرانسه را متقاعد کند تا مجدداً به خدمت فعال در ارتش بازگردد. در همین سال، ائتلاف اول از قدرت‌های اروپایی علیه جمهوری فرانسه شکل گرفت و درگیری‌هایی در مرزهای فرانسه و مناطق مجاور، از جمله نواحی مرزی که بعدها بخشی از ایتالیا شدند، آغاز شد.

 

[BARAN_KH_Z]

ناپلئون بوناپارت اصلاحات ماندگاری را پایه‌گذاری کرد، از جمله: متمرکز کردن اداره حکومت در وزارت‌خانه‌ها، توسعه آموزش عالی، اصلاح نظام مالیاتی، بهبود سیستم فاضلاب، ارتقای راهداری و تأسیس بانک مرکزی فرانسه. او در گفت‌وگو با کلیسای کاتولیک، توافق‌نامه‌ای دوستانه (کنکوردات 1801) امضا کرد تا جامعه کاتولیک را با رژیم خود آشتی دهد و روابطی مسالمت‌آمیز برقرار کند. قوانین حقوقی که او پایه گذاشت، معروف به کد ناپلئونی، همچنان در بسیاری از کشورها، از جمله در اروپا و آمریکای لاتین، مورد استفاده قرار می‌گیرد.[۱][۲] این کد توسط کارشناسان حقوقی زیر نظر ژان-ژاک رژیس دو کامباسرس تدوین شد. ناپلئون در جلسات شورای کشور حضوری فعال داشت و این شورا وظیفه بازنگری طرح‌های پیشنهادی را بر عهده داشت. او همچنین دستور تدوین قوانین کیفری و تجاری را صادر کرد. در سال 1808، قوانین کیفری به‌صورت مصوب از سوی دولت منتشر شد و قابل اجرا گردید

 

[BARAN_KH_Z]

در میدان نبرد، مارشال نی با شجاعت بی‌نظیر لهه سنت را تصرف کرد و خطوط بریتانیایی را یکی پس از دیگری درهم شکست.[۳] او با کمبود سواره‌نظام مواجه شد و از ناپلئون درخواست نیروی کمکی کرد. ناپلئون آخرین واحدهای سواره‌نظام خود، به رهبری ژنرال میلهاود، را به کمک او فرستاد. پیروزی نزدیک به نظر می‌رسید؛ ولینگتون با تهدید سربازان را در خط نگه داشته بود و بسیاری در حال فرار بودند. ناگهان، فریاد هزاران سرباز پروس از غرب واترلو شنیده شد. پروس‌ها به فرانسویان حمله کردند و بریتانیایی‌ها از حالت دفاعی به تهاجمی تغییر موضع دادند. 25,000 نفر از گارد امپراتوری ناپلئون آرایش مربعی تشکیل دادند تا از او محافظت کنند.[۴] ترس و وحشت در ارتش فرانسه گسترش یافت و نیروهایش درهم شکستند. گفته می‌شود تنها مارشال نی به نبرد ادامه داد. او توسط بریتانیایی‌ها دستگیر و در دادگاه نظامی محاکمه شد. نی در دفاع از خود گفت: «هر ک.س وظیفه دارد برای وطنش بجنگد.»[۵] او به اعدام محکوم شد.

ناپلئون، با وجود اصرار مردم برای ماندن در قدرت و حمایت آن‌ها، از ادامه مبارزه خودداری کرد و خود را به یک کشتی بریتانیایی تسلیم نمود، به امید زندگی در لندن. اما بریتانیایی‌ها او را «جنگ‌طلب» خواندند و پس از مشورت، تصمیم گرفتند او را به جزیره سنت هلن در اقیانوس اطلس تبعید کنند

 

[BARAN_KH_Z]

در ساعت 11 صبح 18 ژوئن 1815، ارتش‌های بریتانیا و فرانسه در واترلو روبه‌روی یکدیگر قرار گرفتند. در سمت چپ میدان نبرد، عمارت هوگومونت (Hougoumont) قرار داشت که موضعی دفاعی برای نیروهای بریتانیایی بود.[۱] در مرکز میدان، بوته‌های لَهِه سَنت (La Haye Sainte) قرار داشت که سربازان بریتانیایی در پشت موانع چوبی تیز، برای جلوگیری از حمله سواره‌نظام فرانسه، سنگر گرفته بودند. در سمت راست، مزرعه پاپلوته (Papelotte) قرار داشت که ناپلئون آن را برای حمله مناسب می‌دانست، زیرا خالی از نیروهای بریتانیایی بود. با فریاد ناپلئون، نبرد آغاز شد. مارشال نی، فرمانده دلیر سواره‌نظام، به مرکز ارتش بریتانیا، متشکل از سربازان انگلیسی و اسکاتلندی، حمله کرد. توپخانه فرانسه جناح چپ بریتانیا را هدف گرفت.

در ساعت 11:30، ژنرال گروشی، که در تعقیب نیروهای پروس به فرماندهی بلوشر بود، صدای توپ‌های واترلو را شنید.[۲] ژنرال ژرار به او اصرار کرد که از تعقیب بلوشر دست کشیده و به ناپلئون بپیوندد، اما گروشی دستور ناپلئون برای ادامه تعقیب را دنبال کرد. در همین زمان، بلوشر ارتش باقی‌مانده پروس را به چند گروه تقسیم کرد و به سوی واترلو فرستاد تا به ولینگتون ملحق شود. گروشی با یکی از این گروه‌ها درگیر شد، آن‌ها را شکست داد و به استراحت پرداخت، غافل از اینکه بخش اصلی ارتش پروس به واترلو نزدیک می‌شد.

 

[BARAN_KH_Z]

بنا به گفته مورخان، ناپلئون سه اشتباه بزرگ داشت:

۱. تسخیر اسپانیا (یار دیرین و متفق ناپلئون که در جنگ‌ها وی را یاری می‌نمود) که باعث شد در طول این جنگ، ۳۰۰,۰۰۰ سرباز خود را از دست بدهد.

۲. محاصرهٔ بریتانیا که علاوه بر آسیب زدن به اقتصاد بریتانیا، به اقتصاد فرانسه نیز آسیب رساند.

۳. لشکرکشی به روسیه که موجب تضعیف وی و کشته شدن بسیاری از سربازان ارتش او و همچنین نارضایتی فرانسویان شد.

 

[BARAN_KH_Z]

ناپلئون با ایرانیان عهدنامه فینکنشتاین را امضاء نمود که طبق آن از خاک ایران برای تسخیر هند استفاده کند و در مقابل، برای بازگرداندن قفقاز (دربرگیرنده گرجستان) به ایرانیان کمک کند. او به گفته‌های خود عمل نمود، ارتش ایران را آموزش نظامی می‌داد و برای آن‌ها توپ‌های متحرک و تفنگ‌های باروتی از فرانسه وارد کرد. اما پس از امضای پیمان تیلسیت با تزار الکساندر اول، امپراتور فرانسه از کمک به ایران در جنگ با وی سر باز زد و فتحعلی شاه قاجار پس از این «خ*یانت» به بریتانیا متوسل شد.