دلنوشته {نسار و ارغنون} اثر •Aynaz_EG کاربر انجمن رمان بوک•

[آیناز]

سازهایی که از سخن‌های تو می‌تابند بر قلبم، من را مجبور می‌کنند تا کلماتی که برای گفتن به تو داشته‌ام را گم کنم و دیگر توان بیان جمله‌ای ساده مانند دوستت دارم را هم نداشته باشم. می‌خواستم فریاد بزنم که می‌خواهم تو را اما زبانم لال شد.

 

[آیناز]

دلم تنگ سایه‌ای هست که مدت‌هاست روی زمین خداوند نقش نبسته و همیشه در وجود خودم حل شده. چقدر می‌تواند داغ نبود تو سخت باشد، که من هیچ زمانی به سوی آفتاب سفر نکنم.

 

[آیناز]

سایه‌هایم من را بزرگ‌تر و قوی‌تر از قبل نشانم دادند، غافل از این که من خودم بزرگ شده‌ام و دیگر بزرگی سایه‌ی تنهایی آرزویم نیست، عذابی است که وجودم را، تسخیر کرده. فراموش کرده بودم، زمانی که تو همچون شب، به زندگی من رنگ سیاهی مطلق دادی. من سایه‌ام را آن زمان از یاد بردم.

 

[آیناز]

گذشت با درد و غم، با بارانی بودن چشم‌‌های زیبایم گذشت. آسمان آبی که، آرزوی پرواز داشتم تاریک شد و دیگر نوری به آسمان ساطع نشد. ای کاش، همان روز که سایه‌ام کم‌کم نابود می‌شد خودم را به دست باد می‌سپردم تا من را با خود ببرد جایی که آسمانش تاریک نبود.

 

[آیناز]

ساز‌ها کوک شده‌اند تا حال من دیوانه را رسوا کنند. می‌نوازند تا من را از درون پودر کنند. ارغنون من هم در این زمان تنهایم گذاشته است. چه درد سنگینی هست که شب نور خورشید و جان بخش سایه‌ام را ربوده و باید به انتظار نشست تا باز شب، خورشید دوست همراه همیشه‌ی ارغنونم را رها کند.