مجموعه اشعار نصرت رحمانی

[~Fateme.h~]

نصرت رحمانی

 

[~Fateme.h~]

(مرگ لیلی)
‌
‌بر سی*ن*ه های تفته ی یک دشت گمشده
در زیر نیزه های طلایی آفتاب
آنجا که موج آتش شن ، پرسه می‌زند
دیری‌ست دیر لیلی من رفته اَست خواب

 

[~Fateme.h~]

‌در پشت آن سراب ، رهی دوردست، گم
یک داستان فتاده ، کسی ناشنوده است
آنجا که چشم قبله نما گیج می‌شود
لیلی پرگناه ، در آنجا غنوده است

 

[~Fateme.h~]

‌بستر برای افعی صحرای گشته است
آن قامت برهنه ی او روی خاک گرم
دیگر به یاد شاعر شهری نمی‌تپد،
آن سی*ن*ه ی پر از هوس عشق‌‌‌ریز نرم

 

[~Fateme.h~]

‌چشمش، چو چشم جام ترک دار اشک ریخت
در واپسین عمر ، به دامان کینه ام
می‌گفت او : "مکش! بخدا دوست دارمت"
اما که انتقام نفس زد به سی*ن*ه ام

 

[~Fateme.h~]

دیگر دو چشم قیروش راز ساز را
بر هم نهاده است، نمی‌کاودم ضمیر
مجنون عشق ک.س به جهان نیستم دگر
ای یادگار مانده ی لیلی! برو بمیر
‌
‌"نصرت رحمانی"

 

[~Fateme.h~]

(شک)‌
‌‌
شاید که قطره‌ای چکد از خورشید
فانوس راهِ پرت ِ شبی گردد
مهتاب خیس روی زمین ماسد
شعری شکفته روی لبی گردد‌

 

[~Fateme.h~]

شاید که باد عطر تن او را
از لای در به بستر من ریزد
از روی برگ های گل زنبق
آوازهای گمشده برخیزد‌

 

[~Fateme.h~]

شاید شبی کنار درخت کاج
آوای گام او شکند شب را
ریزد به روی دامن شب بوسه
ساید چو روی سنگ لبم، لب را‌

 

[~Fateme.h~]

تف بر من و سکوت من و شعرم
تف بر تو باد و زندگی و شاید
تف بر کسی که چشم به ره ماند
تف بر کسی که سوی کسی آید‌
‌