دلنوشته {نوای دلتنگی} اثر •شروین رستمی کاربر انجمن رمان بوک•

[شروین؛]

گفته بودم، نه؟
گفته بودم که با من اگر می‌مانی،
بدان که پای همه چیزت می‌مانم.
پای تمام غرغر زدن‌های صبگاهی‌ و شبانه‌ات،
پای تمام غیبت ‌‌‌و پر حرفی‌هایت،
شده حتی مردانه‌هایم را زیر پا بگذارم کنارت می‌نشینم و در انتخاب رنگ لاک همراهیت می‌کنم.
هر چیزی جز رفتنت!
پای رفتنت نماندم و نمی‌مانم.
آن‌قدر می‌دَوَم تا برت گردانم.
اگر با من می‌مانی!

***

 

[شروین؛]

تو می‌بافی و من می‌بافم...
من خیال‌های رنگی کودکمان در کنار مادرش،
و تو موهایت را!
کاش میشد باز هم همین‌گونه بنشینم و ساعت‌‌ها زل بزنم و با نگاهم نوازشت کنم.
امان از تو جانانم...
امان از دست نبودن های تو‌.
ابری‌‌ترین هوای منی و خودت نمی‌‌دانی،
که وقتی به تو فکر می‌‌کنم چقدر باران می‌‌بارد.

***

 

[شروین؛]

بر روی زمین، نفس از صدا ایستاد.
در هیاهوی این همهمه...
در لحظه‌ای که ایستادم، به تو فکر کردم.
نزدیک شدم،
هوا را لمس کردم،
هیچ نبود!
فقط تو را خواندم،
نوشتن از تو،
از جانان،
معجزه تو هستی!

***

 

[شروین؛]

جانانم تو هیچ می‌دانی دلتنگی چیست؟
از چه منشأ می‌گیرد؟
رنگ‌ها در وجودم با حس ناشناخته،
بر بال پروانه،
رقص کنان،
بر روی انگشتانت پیله بسته.
ببین در این حال تو را می‌خوانم.
برایت از رنگ پروانه‌های رنگین‌کمانی نوشتم.
پروانه پر کشید...
هر آن،
که تو نبودی!

***

 

[DLNZ]

«نویسنده تایپ این اثر را موکول کرده»
تاپیک تا اطلاع ثانوی بسته خواهد بود.
[کادر مدیریت بخش ادبیات]​