متفرقه [نویسنده‌ای که نمی‌نویسد]

[Eiman]

[بِسم رَب نور...
به نام خالق قلبی که می‌تپد...]

"کجایی" یه کلمه ی ساده نیست؛
گاهی خیلی معنی داره !
"کجایی؟"
یعنی چرا سراغم نمیای ؟
چیکار می کنی؟
چرا پیشم نیستی؟
کجایی به معنی فضولی کردن نیست
به این معنیه که برام مهمی ...
دلم برات تنگ شده ...
به یادتم ...
نگرانتم...
از کنار بعضی کلمات، نباید ساده گذشت.
حالا هی بگو به کلمه کجایی حساسم..

 

[Eiman]

به نام خدا
این مقوای بزرگ رو که می‌بینید محور زمانی داستان نهنگه.
هر داستان یک ایده اولیه یه خطی داره.
بعد کم کم ایده قوام پیدا می‌کنه.
از ایده پرسش‌هایی می‌پرسیم و می‌رسیم به پیرنگ و طرح و نوشتن داستان.
ما قبل نوشتن یک محور زمانی می‌کشیم تا مشخص بشه شخصیت در چه زمانی کارهای مهم رو انجام میده.
کی عاشق میشه
کی می‌میره
کی بچه به دنیا میاره
کی از زندان آزاد میشه
کی مشکلش حل میشه
کی دردش دوا میشه
کی حاجتش روا میشه و....
اوایل داستان نویسنده مثل عروسک‌گردانه.
نخی به دست و پای شخصیت‌ها وصل کرده و اونها رو به هر سمتی که تمایل داره می‌‌کشونه.
حالا هر چقدر که این شخصیت‌ها غنی ‌تر و درست‌تر باشند زودتر نخ‌ها رو پاره می‌کنند و نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي اتفاق می‌افته.
اونها زنده میشن و زندگی می‌کنند.
نویسنده‌ای که به شخصیت‌های خلق شده خودش اعتماد نداشته باشه، دست از سر شخصیت‌ها بر نمیداره و اون‌ها رو مجبور به بازیگری می‌کنه
اما اگر نویسنده به مرحله فَتَبَارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِينَ رسیده باشه،
دست زیر چونه فقط زندگی کردن شخصیت‌ها رو تماشا می‌کنه و می‌نویسه.
میگن داستان باید از نزدیک‌ترین نقطه به تقطه عدم تعادل شروع بشه.
. داستان خیلی از ماها از همون نقطه شروع میشه. قبلش فقط روزها رو به شب‌ها کوک زدیم اما بعدش...
دیگه ما اون آدم قبلی نیستیم و باید بشیم آدم بعدی...
آدم بعد از به هم خوردن تعادل!تعادل روح ، تعادل جسم تعادل ،شرایط مالی، تعادل شرایط جغرافیایی یا شغلی.
داستان از نزددیک ترین لحظه به لحظه عدم تعادل شروع میشه و خدا که به خودش و چیزی که خلق کرده مطمئن هست، ما رو تماشا می‌کنه.
من شبی که خسرو شهید شد خیلی گریه کردم. اون روزی که خورشید زایمانش سخت بود و حیدر بالای پشت‌بوم اذان می‌گفت تا زایمان آسان بشه هم خیلی گریه کردم.وقتی خسرو رفت به جلسه حزب توده تمام اون بوها رو می‌شنیدم. بوی تتون، الکل، صابون و عطرهای فرانسوی اما جلوشو نگرفتم. وقتی رفت کویت هم گذاشتم بره...
گاهی که شخصیت داره گریه می‌کنه دلت می‌خواد بغلش کنی بهش بگی:
_هی خودتو نباز یه کم دیگه دووم بیاری مشکلت حل میشه..من دارم محور زمانی زندگی تو رو می‌بینم. اصلا همه این بازی برا جذابیت داستان زندگیته
دارم به این محور نگاه می‌کنم و به محور زمانی زندگی خودم فکر می‌کنم. به اون‌همه اعتمادی که به من داشت و آزادم گذاشت..
به این همه اعتمادی که بهش دارم و می‌خوام بهش بگم:
أُفَوِّضُ أَمْری إِلَی اللَّهِ
می‌خوام بهش بگم: يا مَنْ بِيَدِهِ ناصِيَ
من آن توام مرا به من باز مده
م.امیرزاده

 

[Eiman]

‏حالا دوستان فرمودن، رمان، کتاب نیست. ولی پیشنهاد من به شما دوستان اینه که از ادبیات غافل نشید. ادبیات دست مرزهای خیال شما رو می‌گیره، می‌بره خیلی دور. رمان یعنی تجربه کردن، بدون هزینه دادن. بخونید، تا میتونید بخونید. یه روزی خوشحال میشید که خوندید.

 

[Eiman]

مگر مهم است که در میان این همه هیاهو، به جای این‌که چای بنوشم و قلم پردارم را جوهری کنم و کاغذ تقریبا سفیدی را خط خطی کنم، روی تخت خواب دراز می‌کشم و برای خودم، می‌نویسم؟!

 

[Eiman]

همیشه سعی کردم شبیه بقیه باشم
شبیه بقیه برنامه ریزی کنم
شبیه بقیه بنویسم
شبیه بقیه بخوابم و زندگی کنم
ولی هیچ وقت، به این فکر نکردم که من یه روح آزاد و مستقل دارم که توانایی خلق و انجام دادن کارهای متفاوت رو داره

 

[Eiman]

شاید اونقدری که فکر میکردم دوست داشتنی نبودم، اما مطمئنم دوست داشتنتو خوب بلد بودم

 

[Eiman]

‏جایی خوندم نوشته بود:
«‌ترجیح میدهم به ذوقِ خویش دیوانه باشم تا به میلِ دیگران عاقل...»
زندگی یعنی همین!

 

[Eiman]

‏می‌دانم چرا هیچ‌گاه یاد من نیستی. من زخمی بر روحت به یادگار نگذاشتم که با هر تلنگری یادم بیفتی. انسان به زخم‌ها بیشتر می‌اندیشد تا مرهم‌ها.

 

[Eiman]

همیشه از قضاوت شدن می‌ترسیدم.
کاش یاد می‌گرفتیم
کاش می‌فهمیدیم
آدما با اون چیزی که دربارشون فکر می‌کنیم زمین تا آسمون فرق دارن

 

[Eiman]

مخلوقات را با قدرت خود آفريد، و با رحمت خود بادها را به حركت در آورد و به وسيله كوه ها اضطراب و لرزش زمين را به آرامش تبديل كرد.