آموزشی نکات کلیدی در نوشتن صحنه های غمگین در رمان

[سلین]

یکی از سخت ترین چالش های نویسندگی بر انگیخته کردن حس غم و اندوه در خوانندگان داستان شماست. مردم تمایلی به احساس ناراحتی ندارند. شما به عنوان یک نویسنده، باید خواننده های داستانتان را مجاب کنید تا چیزی را احساس کنند که معمولاً نمی خواهند. اگر باهوش باشید، خنداندن افراد آسان است، زیرا خندیدن لذت بخش و مطلوب است. اما آیا می توانید آنها را به گریه بیاندازید؟

 

[سلین]

غم و اندوه به اندازه عشق و خوشبختی بخشی از زندگی است. در هر نوع رمان، صحنه هایی که شخصیت های شما شاد هستند، تأثیرگذار هستند، امّا صحنه هایی که به طرز فجیعی غم انگیزاند، خوانندگان شما را واقعاً متأثر می کنند و حتی به گریه می اندازند. چطور این صحنه ها که متعلق به داستانی غیرواقعی هستند می توانند چنین تأثیر گذار باشند؟ قطعاً، اگر شخصیتهایی خلق کرده باشید که باور پذیر بوده و ارتباط با آنها ساده باشد، پس خوانندگان داستان شما نیز به آنها اهمیت می دهند، با آنها حس همزادپنداری پیدا می کنند و وقتی شخصیت های داستان شما شخصیت مهمی را از دست می دهند، یا دچار شکست عاطفی می شوند، خوانندگان شما آن درد عاطفی را همانند درد خودشان احساس می کنند. در این مقاله به نُه نکته کاربردی پرداخته می شود که بتوانید با بکارگیری آن ها صحنه هایی غم انگیز و در عین حال عاطفی خلق کنید که هر نوع خواننده ای را تحت تأثیر قرار دهد. امّا ابتدا به این سؤال پاسخ می دهیم که اصلاً چرا باید بخواهیم خوانندگان داستانمان را غمگین کنیم.

 

[سلین]

چرا خوانندگان داستانم را غمگین کنم؟

پاسخ ساده است: در غم و اندوه هم زیبایی یافت می شود. احساسات بخش زیبایی از آنچه ما را به یک انسان تبدیل می کند هستند، چه احساسات خوب و چه احساسات بد. غم و اندوه هم احساس متفاوتی نیست. این بخشی از وجود ماست. روزهای غم انگیز در زندگی ما باعث حس خوشبختی بیشتر در روزهای شاد می شود و همه ما روزهایی داشته ایم که به خود حق داده ایم غمگین باشیم.

فقط به هنرها نگاه کنید: موسیقی، هنرهای تجسمی، ادبیات، سینما، تئاتر ... چرا همه آنها به غم و اندوه نیز می پردازند، اگر چیز زیبایی در آن وجود ندارد؟

 

[سلین]

1. از آن چیزی که شما را ناراحت می کند بنویسید
اگر شما در هنگام نوشتن صحنه ای غم انگیز، احساسی را تجربه نکردید، مسلماً خوانندگان داستان شما نیز در هنگام خواندن، چیزی احساس نخواهند کرد. هر چه بیشتر متقاعد شوید که صحنه داستان غم انگیز است، احتمال اینکه برای دیگران نیز این چنین باشد بیشتر خواهد شد. از اینکه از تجربه شخصی خود بنویسید نترسید.

 

[سلین]

2. از ملودرام خودداری کنید
نمی توانید کلمات فانتزی، سخنرانی های طولانی، و سایر کلیشه ها را بر سر خوانندگان خود آوار کنید و امیدوار باشید که اشکشان سرازیر شود

 

[سلین]

3. احساسات خود را دستکاری و از آن ها استفاده کنید
وقتی خسته هستید بنویسید. ذهن خسته شدیدتر احساسات منفی را تجربه می کند، و می توانید آن به داستانتان منتقل کنید.

با فعالیتهای عاطفی، احساسات را در خود ایجاد کنید. می توانید کلیپ ها یا فیلم هایی را تماشا کنید که احساسات شما را تحت تأثیر قرار می دهند یا به موسیقی غمگین گوش دهید.

 

[سلین]

4. احساسات را از طریق شخصیت هایی که خوانندگان به آنها اهمیت می دهند برانگیخته کنید
قبل از اینکه شخصیت های داستانتان را با واقعه ای ناراحت کننده روبرو کنید ابتدا اجازه دهید تا خوانندگان بیشتر با شخصیت ها وقت بگذرانند و آن ها را بشناسد. به این ترتیب تأثیر عاطفی بیشتری بر روی خوانندگان خواهید گذاشت.

 

[سلین]

5. از آینده نگاری (Foreshadow) استفاده کنید.
آینده نگاری به عنوان یک تکنیک می تواند برای صحنه های غم انگیز واقعاً مفید باشد، به خصوص اگر می خواهید بر اهمیت آن صحنه تأکید کنید. به صورتی ناواضح به احتمال وقوع رویدادی که کانون صحنه غم انگیز است، اشاره کنید که این اشاره می تواند از طریق گفتگو بین دو شخصیت یا به عنوان یک تفکر درونی شخصیت اصلی (که قدرت بسیار بیشتری به صحنه خواهد داد) ارائه شود. همچنین صحنه و رویدادی که باعث ایجاد آن می شود باید به صورت غیرمنتظره ای پیش بیاید. بنابراین اگر تصمیم دارید به صحنه از طریق آینده نگاری اشاره کنید، مطمئن شوید که هر شخصیت درگیر در آن رویداد، معتقد است که احتمال وقوع آن غیرممکن است.

 

[سلین]

. آن را شخصی کنید
مواردی وجود دارند که تقریباً هر شخصی در جهان و در نتیجه تقریباً همه خوانندگان شما غمگین خواهند یافت. اما آنچه قدرت بیشتری را به صحنه غم انگیز می بخشد و آن را از صرفاً یک صحنه ناراحت کننده به صحنه ای به شدت غم انگیز تبدیل می کند، شخصی سازی آن است. به عنوان مثال مرگ بخشی از زندگی است، اما وقتی عزیزی، شریک زندگی، برادر یا خواهر، مادر یا پدر را از دست می دهیم، ابری تاریک بر زندگی ما سایه می گستراند و هرگز از بین نمی رود.

 

[سلین]

. رویداد غم انگیز را بصورت نابهنگام ارائه دهید.
آینده نمایی صحنه و اعتقاد شخصیت ها مبنی بر این که چنین رویدادی هرگز روی نمی دهد باعث می شود وقوع آن برای خواننده و شخصیت های داستان کاملاً نابهنگام باشد. شخصیت اصلی داستان شما و بقیه شخصیت ها مثلاً در آن لحظه متوجه خطری که از سوی دیگر به آن ها نزدیک می شود نمی شوند. این لایه دیگری از غم را به آن اتفاق اضافه می کند و باعث می شود شخصیت ها در تصمیم گیری های خود دوباره تجدید نظر کنند و از نظر شخصیتی رشد کنند. علاوه بر این، آنها افسوس خواهند خورد، و سعی می کنند بفهمند چه کارهایی را می توانستند بطور متفاوتی انجام دهند تا از وقوع این رویداد جلوگیری کنند، که این به نوبه خود فقط به واقعه، قدرت بیشتری می بخشد.