آموزشی هویت نویسندگی

[Tara Motlagh]

تصور بسیاری بر این باور است که نویسندگی یعنی قلم به دست گرفتن و در کنج آرامی نشستن و نوشتن. می‌شود از خواب‌های کودکی نوشت یا از عشق‌های پرسوز و گداز تخیلی و یا از ماجرای پر تحرک و به اصطلاح اکشن فیلم‌ها و انیمیشن‌ها تقلید کرد و ماجرایی با همان سبک و سیاق نوشت. اتفاقات سیاسی و اجتماعی جامعه و دنیا هم برای پرداختن به آن بد نیست.

 

[Tara Motlagh]

بخصوص وقتی ماجرای نویسنده‌ای به گوش می‌رسد که با سوادی اندک از فلان روستا یا کشور توانسته است با نوشتن رمان و داستان به شهرت افسانه‌ای برسد دیگر برایمان حجت می‌شود که می‌توان با اندک سرمایه به فتح قله‌های ادبی دست یافت. این روایت‌ها که در فیلم‌ها و رسانه‌ها به گوش می‌رسد، متاسفانه توهم آسان بودن کار نوشتن و بی‌دست‌مایه به آن پرداختن را در افراد ایجاد می‌کند.

 

[Tara Motlagh]

ولی زهی خیال باطل، که عشق آسان نمود اول، ولی افتاد مشکل‌ها!
با این تبلیغات و با پشتوانه این تفکر که من چیزی از فلان نویسنده کمتر ندارم که بیشتر هم دارم، دست به قلم می‌شویم ولی وقتی شروع به نوشتن کردیم می‌بینیم نمی‌شود، پیش نمی‌رود، سردرد می‌گیریم‌، خشمگین می‌شویم از این گیر و گورها که معلوم نیست از کجا سر راه قلم توانمندمان سبز می‌شود و نمی‌گذارد مثل شخصیت نویسنده در فیلم‌ها پشت سر هم قلم را بر کاغذ بسرانیم و جملات آفریده شوند و یا انگشتان توانمندِ هنرمندمان کلید‌های تایپ را تند‌تند فشار دهد و عبارت‌های زیبا، ماجراها را برایمان بیافریند و بر صفحه ظاهر کند.

 

[Tara Motlagh]

راستی اشکال کارمان کجاست؟ من که شوق و علاقه داشتم و دارم؛ استعداد نوشتن هم تاحد قابل قبولی دارم اگر هم نداشته باشم چندان مهم نیست مهم علاقه و پشتکار است که در من به وفور یافت می‌شود پس چرا نمی‌توانم از پس روایت یک داستان ساده بربیایم. چرا بعد از ساعت‌ها کلنجار رفتن آنچه خلق کردم نوشته‌ای خسته کننده، طولانی‌، بی‌هویت و در یک کلام مزخرف است که حتی خودم رغبت نمی‌کنم دوباره بخوانمش؟

 

[Tara Motlagh]

پاسخ ساده است، نوشتن پشتوانه می‌خواهد. کاری به داشتن و نداشتن استعداد ندارم. برخی کارشناسان معتقدند نویسندگی را می‌شود آموخت؛ مانند هر مهارت دیگری، قابل یادگرفتن و یاددادن است و نتیجه هم می‌دهد.

 

[Tara Motlagh]

برخی دیگر معتقدند نویسندگی مانند هر هنر دیگری استعدادی و توانی می‌خواهد که ممکن است در فردی باشد یا نباشد وگرنه همه می‌توانستند ویکتورهوگو، فاکنر و... باشند. از این بحث‌ها عبور می‌کنیم چون ما را به جایی نمی‌رساند مگر به ناکجا آباد!

 

[Tara Motlagh]

نوشتن نیاز به پشتوانه دارد یا به تعبیری پیش زمینه یا پیش آگاهی و این آگاهی‌ها هویت نوشتن است. نیروی بالقوه‌ای است که انرژی لازم را برای تحرک در عرصه نوشتن به قلم می‌دهد. این آگاهی‌ها الهام و وحی نیست که منتظر بنشینیم تا در لحظه‌ای خاص بر دیده روح‌مان جلوه‌گر شود و اگر نشد مطمئن شویم ما هرگز قادر نخواهیم بود به سلک نویسندگان درآییم. این پیش زمینه بدست آوردنی است‌.

 

[Tara Motlagh]

می‌شود آن را بدست آورد و در ذهن خود ذخیره کرد. این ذخیره همچون گنجینه‌ای ماندنی و نامیرا در وجود نویسنده می‌ماند هویت نوشتن می‌شود. وقتی از ضمیر خودآگاه عبور کرد و به ناخودآگاه رسید و رسوب کرد دیگر می‌شود جزیی از توان قلم، توانی که می‌تواند تکیه‌گاه راحت و مطمئنی شود برای سفرها و ماجراهایی که قرار است قلم بیافریند.

 

[Tara Motlagh]

حال این آگاهی یا زمینه چیست؟ هویتی که قرار است نویسنده را توانمند کند مطالعه است. مطالعه آثار کسانی که قبل از او خالق زیبایی‌هایی بوده‌اند که ماندگار شده است. کسانی که به گوشه و کنار روح آدمی سفر کرده‌اند و یا اطراف و اکناف جامعه خود را کاویده‌اند یا مقابل نیروهای طبیعت ایستاده‌اند و آنها را به مبارزه طلبیده‌اند.

 

[Tara Motlagh]

نویسنده باید رمان‌ها و داستان‌های بسیاری مطالعه کرده باشد. خواندن خلاصه‌های آنها بی‌فایده است. دیدن فیلم‌هایی که از روی این آثار ساخته شده است مطلقا بی‌فایده است حتی اگر عینا مطابق اثر هنری باشد.