اشعار درحال تایپ {هیوه} اثر ▪︎عسل کاربر انجمن رمان بوک▪︎

[ASAL.]

«میان خطبه‌ی باران، تویی که خواندی‌ام»

نه ماه بود، نه آتش، نه باد، نه دریا
تویی که واژه شدی پیش از آن‌که خواندی‌ام

تویی که قبل ز تو، شعر خاک می‌خورد
و بعد از آن‌که شدی، کوه هم ستاندی‌ام

کجاست وسعت ادراک؟ خانه‌اش در توست
که در تو، فلسفه در جوی هم جهاندی‌ام

به خطبه‌ی ملکوتی شبانه‌ات سوگند
که با نگاهی ویران، دوباره ماندی‌ام

نه سرپناه که باشی، نه سیل که ببری
تویی که فلسفه را هم‌زمان، فکندی‌ام

و شاعران، همه از نام تو تغزّل ساختند
ولی تو از همه پیش‌تر، تکان‌دادی‌ام...

 

[ASAL.]

«تویی که از رگِ هستی، عبور کرده دلم»

جهان به نام تو برخاست، چون سحر از خاک
و استخوانِ ازل شد ز آهِ تو نمناک

تو را نه خط بپذیرد، نه واژه درک کند
که با سکوت شدی مثل سطرهای افلاک

من از تو خواندم و سوختم، ورق‌ورقِ من
کتابِ گریه شد از واژه‌های بی‌پرتاب

نه شب، تو را به تهِ سایه‌ها رساند، و نه
طلوع، قد کشد از قامتت، اگرچه پاک

تویی که از رگ هستی، عبور کرده دلم
نه در نگاه، که در خون تو را نوشته‌ام، تاک...

 

[ASAL.]

«روایتِ سنگ بر شانه‌ی باد»

مرا به سایه نبر، من درختِ معکوس‌م
که ریشه از لب شب می‌دمد، نه از خورشید

تویی که واژه‌ی ممتنعی برای جنون
و عشق در تو، حدیثی‌ست بی‌سَماع و ندید

درونِ پاشنه‌ی کوه، صدای پایت بود
و رود، تا تو گذشتی، به شکلِ عطسه پرید

تو را نه دست نوشت، نه دل، نه آینه‌ها
تو مثل مرگ، رسیدی بدونِ شرط و شهید

کدام آینه جرأت کند که تو را بیند؟
که نور هم، به تماشای تو دو چهره کشید...

 

[ASAL.]

«تبخیرِ نام تو در بلورِ استخوانم»

تو را نگفت زبان، چون دهانِ آتش بود
و هرکه گفت، در او خاک شعله برداشت

تو آمدی و الفبای من فرو پاشید
حروف، پیکر بی‌تابِ وهم و نقاشید

دهانم از تو پُر است، از توی بی‌صوتِ کبود
که در سکوت تو حتی جهان نمی‌کاشید

نه باد بودی و نه آب، بلکه سطر نهمی
که در کتیبه‌ی خاک، آیه‌ای نمی‌پاشید

تبخیرِ نام تو در بلورِ استخوانم ریخت
و مرگ، پیش تو چون قطره‌ای پشیمان شد...

 

[ASAL.]

«در انعکاسِ مچاله‌ی پرگار»

مرا به سمتِ تو آورد، راهِ بی‌خط‌کش
که هیچ نقشه ندانست هندسه‌ات را

تو را به شیوه‌ی آهو نوشت باید، نه
که باد نیز نفهمید ردپایت را

تو در مدارِ مخالف ز خود گریختی و
زمان، شکست به چرخش نگاهت را

نگاه، موم شد از شعله‌ی نگاهت نه!
تو آتشی، که نمی‌سوزد آشیانت را

در انعکاسِ مچاله‌ی پرگار ایستاده‌م
که هیچ نقطه ندانست مرکزت را...

 

[ASAL.]

«در فصلِ هیچ، میانِ رؤیای بی‌سَر»

نه پلک، نه پر، نه واژه، نه مرز و مقصد بود
تو آمدی، و زمان را ز خواب بیزارم کرد

به خواب رفته نبودم، ولی تو تعبیرت
عبورِ خواب ندیده ز شب‌نگارم کرد

تو در جنون خودآیی، شبیه آبی تلخ
که چشمِ بسته نچشمی، ولی تبخوارم کرد

جهان، مسافر سردی‌ست ایستگاهت من
که هیچ نقشه نخواند و هیچ تکرارم کرد

در فصلِ هیچ، میانِ رؤیای بی‌سَر، باز
تو بودی و منِ از هیچ، شکلِ بسیارم کرد...

 

[ASAL.]

«آتشی که سوخت، بی‌آنکه شعله‌ای باشد»

تو در دلم نگرفتی، ولی جهانم شدی
نه چون نسیم که آتش، ولی بی‌احتراق

نه با زبانی از آنِ بشر بیان شدی
که حرف‌های تو خاموش‌اند و بی‌سُباق

تو را نگاه نکردم، تو را شنیده‌م انگار
در استخوانِ درختی، که سوخت بی‌اشتیاق

کسی نگفت تو را، و کسی ننوشتت را
ولی تویی، و همین خلسه شد صدای وفاق

تو در زمان نمی‌گنجی، ای عبورِ کبود
که لحظه‌ای، تو درونِ نبود، بودی و باق...

 

[ASAL.]

«نیایشِ خطاکار در محرابِ تو»

نه توبه خواستم از تو، نه بخششی طلبید
که هر چه خواستم، از جنسِ تیرگیِ پاک بود

تو قبله‌ای، که در آغوشت آیه می‌سوزد
و عطرِ سجده‌گهت، بوی وهمِ تاباک بود

تو را نمی‌توان آموخت، چون کتابی راز
که واژه‌های تو در حافظه، غریبه و چالاک بود

تو آن گناهِ مقدّس شدی، که در شبِ قدس
خود آسمان به لبم، طعمِ جامِ حتّاک بود

نه دور گشتم از این عشق، نه نزدیک‌تر شدم
من ایستاده‌ترین، در عبورِ بی‌ادراک بود...

 

[ASAL.]

«ناپیداییِ تو»

نه دست بر حریرِ تو، نه گام بر مدارِ خاک
که عطرِ سایه‌ات آغشته بود به رازِ بیداری

تو را نه موسمِ باران، نه فصلِ سبز سرود
که زاده شدی از خمیازه‌ی خاموشِ هستی و انکاری

تو را نه بانگِ نیایش، نه گریه‌ی نیلوفران
که از شکافِ سکوت آمدی، شبیه تباری

به جستجویت نه شمشیر برداشتم، نه دعا
که تو، خویشتنِ بی‌نامِ من شدی در خماری

نه بر دهان، نه در دست، نه در گذارِ حضور
تو در نایِ خاموشم شکفتی، ای مهابتِ بیداری...