معرفی کتاب والتر بنیامین یا به سوی نقد انقلابی

[ویتامین]

ایگلتون در پیشگفتاری که حدوداً چهل سال پیش برای این کتاب نوشته است، از جمله به انگیزه‌ای خاص و کم و بیش عجیب برای نوشتن این کتاب اشاره می‌کند: «این کتاب را... نوشته‌ام تا در عین حال دست ما پیش از معاندان به او برسد. همه‌ی قرائن حاکی از آن است... .

 

[ویتامین]

که بنیامین در معرض این خطر قریب‌الوقوع است که جریان اصلی حوزه‌ی نقد که مارکسیسم او را لغزشی تصادفی یا غرابتی قابل تحمل تلقی می‌کند مصادره‌اش کند.» نویسنده در این کتاب سعی می‌کند مفاهیم و مواضع مختلف را به‌لطف قسمی دیالکتیک منفی علیه یک‌دیگر بشوراند.

 

[ویتامین]

به‌همین دلیل خود را در تقاطع تنش‌ها و تضادها و بحث‌های در گرفته میان آدورنو، بنیامین، لوکاچ، برشت و در کل آنچه به‌عنوان «زیباشناسی مارکسیستی» شناخته می‌شود قرار می‌دهد. او سعی می‌کند با دستگاه مفهومی لکان و گاهی دریدا به شکل رو به عقب به برخی از نقاط کور این تنش‌ها نور بتاباند.

 

[ویتامین]

چنانکه خود ایگلتون درباره‌ی دعوای آدورنو و بنیامین می‌گوید همه‌ی پرسش‌ها در نهایت به پرسش دیالکتیک و مرزهای آن می‌رسد. پیش از این در کتاب «ویلیام شکسپیر» هم دیده می‌شود که ایگلتون بحث خود را با ساختن قطب‌های دیالکتیکی پیش می‌برد و سعی می‌کند هر قطب را علیه قطب دیگر علَم کند و مفاهیم را علیه یک‌دیگر بشوراند و از این جهت خلف برحق آدورنو است.

 

[ویتامین]

امّا دیالکتیک او مرزهایی دارد که باید بدان‌ها توجّه داشت. دیالکتیک منفی او گاهی به شکلی خطرناک به تأکید بر حد وسط می‌انجامد و به عقل سلیم نزدیک می‌شود. به همین دلیل گاهی شوراندن مواضع مختلف علیه یک‌دیگر باعث می‌شود او از گرفتن موضع مشخص بگریزد، چنان‌که در بحث او درباره‌ی دعوای آدورنو و لوکاچ می‌بینیم.

 

[ویتامین]

​

 

[ویتامین]

از قضا ژیژک نیز در کتاب «در دفاع از تلاش‌های بی‌حاصل» به این نکته اشاره کرده است. او در نقد کتاب «دردسر غریبه‌ها» می‌گوید ایگلتون، به رغم تمامی نقدهای درخشانی که به پست‌مدرنیسم کرده است، گاهی خود به پیش‌فرض پست‌مدرنیستی حفظ فاصله با شیء مطلق تلویحاً تن می‌دهد و به‌منطق عقل سلیم درمی‌غلتد.

 

[ویتامین]

ایگلتون در بحث میان آدورنو و بنیامین مدام طرف آدورنو را می‌گیرد و بخش اعظم نقدهای وی به بنیامین را درست می‌داند. برای مثال باور دارد نقد آدورنو به بنیامین در مورد اتصال‌های بی‌واسطه‌ای که او بین زیربنا و روبنا ایجاد می‌کند کاملاً به‌جاست. اکنون می‌توان دید که ایگلتون با دفاع یک‌جانبه‌اش از آدورنو در واقع چشم خود را بر برخی از مرزها و محدودیت‌های دیالکتیک منفی او که در نقدش به بنیامین بیش از هر جای دیگر آشکار می‌شود، می‌بندد.

 

[ویتامین]

دلایل دیگری هم می‌توان برای مناسبت داشتن کتابی درباره‌ی بنیامین برشمرد. بنیامین، که همچون روشن‌فکری بورژوا پرورش یافته بود، خود را به رسالت‌های دگرگونی انقلابی متعهد ساخت؛ به‌طوری که، خاستگاه طبقاتی روشن‌فکران مارکسیست دانشگاهی امروز هر چه باشد، زندگی و کار او زندگی و کار همه‌ی ما را زیر سؤال می‌برد.

 

[ویتامین]

این از همه بیشتر در مورد دوره‌ی آشوب تاریخی صدق می‌کند، زمانی که هر کار فکری ماتریالیستی باید دانسته و سنجیده صلاحیت سیاسی خود را بررسی کند. علاوه بر این، به‌زعم نویسنده، آثار بنیامین به‌شکلی حیرت‌انگیز از پیش خبر از بسیاری از مضامین فعلی پساساختارگرایی می‌دهند و این کار را نیز به‌شکل نامعمولی در بستر قسمی تعهد مارکسیستی انجام می‌دهند.