در حال تایپ وان شات رمان تاراجِ راسخ اثر iso

[iso]

🔶️کد رمان: ۰۰۵۹
نام وان‌سات: تاراجِ راسخ
نام نویسنده: آیسو
ژانر: تراژدی، مافیایی
ناظر: @شکارچی

خلاصه:
آدم به آدم می‌رسد. زنجیرهایی که پشت کوه افتاده‌اند؛ کوه‌هایی که به کوه نمی‌رسند.
نمادی از عشقی تلخ، سوزان و گریان.
دم‌ها و بازدم‌هایی که در هم آمیخته شدنشان، کعبه را به آتش می‌کشد.
مارهای زنگنه‌ای که زهر را در نطفه خوابانده‌اند.
دل می‌میرد و مغز، عاجز است و خمور. سند تله‌های خونین عشق، پای روح خسته آغاز شد.

 

[iso]

مقدمه:
تو را برای خودت نخواستم و خواستم!
در تب نگاهت عشق جوانه زد و خواستم و نخواستم!
چه شب‌ها را گذراندیم. اما؛ کینه را نه، خواستم و نخواستم.
خواستم و نخواستم و عاشقت شدم.
در این؛ قصه‌ی ناب سرنوشت، خواستم و نخواستم‌هایم، انتها ندارد... !

 

[iso]

《شات ۱》
اوایل اسفند بود؛ هوا سرد و مِه آلود.
آسمانِ شمال، در این فصل حال خودش را نمی‌‌فهمید!
دریا موج میزد به ساحل و صدای برخورد آب با شن‌ها و صخره‌ها، روح‌نواز بود.
کنار تکه سنگ آهکی، کفش‌هایم را درآوردم. پاچه‌های شلوارلی‌ام را بالا زدم.
دامنه‌ی مانتوی قرمز رنگم را به دور کمر گره زدم.
نگاهم را به انتهای افق، دوختم. در اصل؛ دریا انتها نداشت! دل دریا بی‌انتها بود و من، می‌خواستم در عمق وجودش باشم.
پس هیجان‌زده شدم!
با لبخند تمام هوای اطراف را داخل سی*ن*ه‌ام مدفون کردم. با خرناسه‌ای که نتیجه‌ی باز دم هیجان‌انگیزم بود؛ به سمت دریا دویدم.
موج‌ها؛ به سمتم آمدند و با در برگرفتن پاهای برهنه‌ام، تزریق سرمای وجودش به پوست و استخوان پاهایم، از من استقبال کردند!
دریا؛ مرا فراخواند!
وجودم؛ سرشار از احساسات خوب و عاشقانه‌ای شد که لبخندی بزرگ بر عمق چهره‌ام کاشت.
صدای طنین موج‌ها با قار، قار کلاغ‌ها درهم آمیخته شد!
کلاغ‌ها؟!
آب بالا آمد و از مچ پاهایم به شکم، زیر س*ی*ن*ه و به گردنم رسید!
متحیر، سر بالا آوردم؛ به آسمان انباشته از موجودات زشت و تیره‌ای که با صدای وحشت‌آورشان مزاحم طنین امواج شدند!
خیره به پرندگانی بودم که خشمگین بالای سر من، به دورم می‌چرخیدند!
این موجودات بد شگون، مرا دوره کرده بودند!
ناگهان سرمای آب غیرقابل تحمل شد!
گویی دریا قصد غرق کردن و منجمد کردن مرا داشت!
صدای کلاغ‌ها، وحشت را در جانم انداخت و احساسات چندین قبل پیشم را تخریب کرد!
وحشت، ترس، هول و هراس، توصیف‌گر احوالات من بود!
ترسیدم قدمی لرزان به عقب برداشتم اما، آب بیشتری بالا آمد و... .
دست و پا زدم! من داشتم غرق می‌شدم!
نمی‌توانستم نفس بکشم!
گویی من وسط اقیانوسی پهناور با کلاغ‌های شوم و بد یوم در آسمان که دور سرت پرواز کنان می‌چرخیدند و حس بدی به تو القا می‌کردند، گم شده بودم... !
صدایم شنیده نمی‌شد! فریادم به گوشی رسیده نمی‌شد!
من لال بودم!
مگر من ساحل با آسمانی درخشان و خورشید امید زندگانی نبودم؟ مقابل دریای آرام دل‌نواز نبودم؟
چگونه سر از دل اقیانوسی غول‌پیکر و خشمگین درآوردم؟ می‌ترسم!
در دل خدا را صدا می‌زنم و دست و پا زدن فایده‌ای نداشت! امواج بی‌رحمانه جسمم را در برداشت!
ناگهان داخل گودالی تاریک پرت شدم، اما هنوز احساس سرمای آب اقیانوس وحشی حاکم تار پودِ وجودم بود!
سایه آدمی آخرین تصویری بود که دیدم... .