مجموعه اشعار وحدت کرمانشاهی

[~Fateme.h~]

اشعار وحدت کرمانشاهی

 

[~Fateme.h~]

اشعار دوبیتی وحدت کرمانشاهی
به صدق گفته‌ام هر دل گواه است

که دل‌ها را به سوی دوست راه است

به هر سو رو نمایی دوست آن سوست

جز او را گر ببینی اشتباه است
تو را داده است یزدان عقل و پندار

که بگشایی گر افتد عقده در کار

نخواهی گر شوی آزرده خاطر

دلی را هیچگه از خود میازار

 

[~Fateme.h~]

شنو این نکته از من ای دل آگاه

به جز راه رضای حق مجو راه

کسی کو بر کند از ما سوا دل

جهان گردد ورا بر وجه دلخواه

 

[~Fateme.h~]

رباعیات وحدت کرمانشاهی
از عشق خدا گر به سرت شور و نواست

از حق بنما طلب دلت هرچه که خواست

با دیده حق‌بین بنگر خوبان را

رخسار نکو آینه صنع خداست

 

[~Fateme.h~]

بی کسب کمال نقص زایل نشود

الطاف خدا شامل کاهل نشود

مقسوم بود رزق ولیکن وحدت

بی کوشش و بی تلاش حاصل نشود

 

[~Fateme.h~]

هرچند که ذات حق نهان است ز دید

در خویش خدای خویش را بتوان دید

گر خانه دل تهی شود از اغیار

منزلگه یار می‌شود بی تردید
یکتا و مقدس است خلاق ودود

از فیض وجود اوست امکان موجود

او واحد مطلق است و در ساحت او

کفر است اگر کنیم اظهار وجود

 

[~Fateme.h~]

از آنچه پسند نیست خودداری کن

با صدق و خلوص خلق را یاری کن

خواهی که نبینی ز کسان جز نیکی

با نیک و بد خلق نکوکاری کن
از علم و کمال بهره‌برداری کن

با صدق و خلوص خلق را یاری کن

تا بتوانی دلی مرنجان هرگز

زنهار حذر ز مردم‌آزاری کن

 

[~Fateme.h~]

ذات احدیت است از دیده نهان

لیکن نبود ز چشم حق‌بین پنهان

او واحد و فرد و لامکان است و قدیر

در قبضه قدرتش بود و مکان
گر طالب مطلوب به هر آیینی

شرط است که در طلب ز پا ننشینی

بگذار ز سر غرور و خودبینی را

خواهی اگر ای دوست خدا را بینی

 

[~Fateme.h~]

غزلیات وحدت کرمانشاهی
ای دوست مرانم ز در خویش خدا را

کز پیش نرانند شهان خیل گدا را

باز آی که تا فرش کنم دیده به راهت

حیف است که بر خاک نهی آن کف پا را

از دست مده باده که این صیقل ارواح

بزداید از آیینه دل زنگ ریا را

زاهد تو و رب ارنی؟ این چه خیال است

با دیده خودبین نتوان دید خدا را

هرگز نبری راه به سر منزل الا

تا مرحله پیما نشوی وادی لا را

چون دور به عاشق برسد ساقی دوران

در دور تسلسل فکند جام بلا را

آتش به جهانی زند ار سوخته جانی

بر دامن معبود زند دست دعا را

طوفان بلا آمد و بگرفت در و دشت

چون نوح برافراشت به حق دست رجا را

در حضرت جانان سخن از خویش مگوئید

قدری نبود در بر خورشید سها را

از درد منالید که مردان ره عشق

با درد بسازند و نخواهند دوا را

وحدت که بود زنده خَضَروار مگر خورد

از چشمه حیوان فنا آب بقا را

 

[~Fateme.h~]

بگوی زاهد خودبین بادپیما را

که درد باده رهانید از خودی ما را

کسی که پا و سری یافت در دیار فنا

گزید خدمت رندان بی سر و پا را

اگرچه نقطه ز با یافت رتبه امکان

ولی به نقطه شناسند عارفان با را

مکن ملامتم از عاشقی که نتوان بست

ز دیدن رخ خورشید چشم حربا را

ز کوی دوست مگر می‌رسد نسیم صبا

که پر ز نافه چین کرده کوه و صحرا را

کمینه چاکری از بندگان پیر مغان

به یک اشاره کند زنده صد مسیحا را

روا مدار که هر دم به یاد روی گلی

چو غنچه چاک زنم جامه شکیبا را

به صد فسانه و افسون نمی‌کند بیرون

رقیب از سر مجنون هوای لیلا را

پیاله گیر که رندان به نیم جو نخرند

هزار ساله طاعات زهد و تقوا را

برو ز دست مده گر وصال می‌طلبی

فغان و ناله و فریاد و آه شب‌ها را

کسی به کنه کلام تو پی برد وحدت

که یافت در صدف لفظ در معنا را