ادبیات کهن وحشی بافقی

[یآقوت؛]

کسى که مار صفت در طریق آزار است

مدام بر سر گنج طرب مکان دارد

خود آن که پشت بر اهل زمانه کرد چو ما

رخ طلب به ره صاحب الزمان دارد

 

[یآقوت؛]

شه سریر ولایت محمد بن حسن

که حکم بر سر ابناى انس و جان دارد

کفش که طعنه به لطف و سخاى بحر زند

 

[یآقوت؛]

دلش که خنده به جود و عطاى کان دارد

به یک گداى فرومایه صرف می سازد

به یک فقیر تهى کیسه در میان دارد

 

[یآقوت؛]

وحشی بافقی در سال ۹۹۱ هجری قمری در سن ۵۲ سالگی درگذشت
و در محله‌ای معروف به کوچه آروک (اهرٌک) که در آن جا زندگی می‌کرد دفن شد.
مقبره او سنگی مرمرین داشت که روی آن یکی از اشعار غمگینش نوشته شده بود.

 

[یآقوت؛]

اولین آرامگاه وحشی بافقی در زمان آخرین پادشاه سلسله صفوی توسط فردی بنام محمد علی بیگ ناظر ساخته شد. سپس «شمس الدین محمد بافقی» روی آن گنبدی می‌سازد و تا سال ۱۰۸۲ قمری این بنا سالم بوده است.
رضا خان اختلاف‌های گسترده‌ای با خوانین بختیاری داشت.

 

[یآقوت؛]

حاکم آن زمان شهر یزد «مدبر نوری» برای نشان دادن خوش خدمتی خود به رضا خان در سال ۱۳۱۲ این بنا را تخریب می‌کند. او حتی سنگ قبر وحشی بافقی را می‌فروشد؛ اما یاد و خاطره این شاعر هرگز از بین نمی‌رود و بنایی یادبود در مرحله پیر و برج بوستان وحشی بافقی ساخته می‌شود که کار مرمت آن در سال ۱۳۵۸ به پایان می‌رسد.

 

[یآقوت؛]

امروزه آرامگاه وحشی
در محله پیر و برج رو‌به‌روی امامزاده شاهزاده فاضل در استان یزد قرار دارد.
این آرامگاه سالانه پذیرای افرادی است که یزد را مقصد گردشگری خود انتخاب کرده‌اند.