در حال تایپ [مدهوشِ فراق] اثر «زینب باقری کاربر انجمن رمان بوک»

[zeinab bagheri]

عنوان: مدهوشِ فراق
نویسنده: زینب باقری
ژانر: درام، عاشقانه
عضو گپ نظارت S.O.W (۳)

خلاصه:
در خلأیی که لایه‌های نامرئی زمان و سکوت در هم تنیده‌اند، دیبا گام برمی‌دارد؛ گام‌هایی که هیچ نشانی از بازگشت یا مسیر شناخته‌شده ندارند. هر سکوت، هر نفسی که در تاریکی پیچیده می‌شود، خطی ناملموس از تغییر را در جانش می‌کشد؛ و در ژرفای همین تغییر، پژواکی ناشناس آرام می‌تراود؛ گویی سایه محوی‌است از دلبستگی‌، که در تاروپودش می‌نِمُوَد.

 

[;FOROUGH]

"باسمه تعالی"

نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن رمان خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.
قوانین تایپ رمان

و برای پرسش سوالات و رفع اشکالات خود در رابطه با رمان، به لینک زیر مراجعه کنید.
پرسش و پاسخ تایپ رمان

قبل از ارسال پارت تاپیک آموزشی درست نویسی را با دقت مطالعه کنید.
درست نویسی- مطالعه این آموزشات اجباری است.
مدیران در صورتی که متوجه اشکالات شما در درست نویسی شوند برای شما ناظر تعیین می‌کنند.

شما می‌توانید با ارسال دو پارت ابتدایی اثر تاپیک نقد کاربران را ایجاد کنید.
پس از ارسال پست اول، از کاربران بخواهید تا نظرات خود را در قالب نقد درباره هر جز از رمان بازگو کنند.
«درخواست نقد توسط کاربران»

دوستان عزیز برای سفارش جلد رمان خود بعد ۱۵ پست در تاپیک زیر درخواست دهید.
درخواست جلد

چنان‌چه قصد دارید اثرتان را با تیزر تبلیغ کنید، درخواست تهیه کلیپ توسط تیم تدوین دهید.
«درخواست تیزر»

پس از 30 پارت در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید.
درخواست نقد شورا

می‌توانید پس از ویرایش اثر خود با توجه به نقد، به تاپیک زیر مراجعه کنید و بعد از خواندن شرایط و با داشتن شرایط، درخواست تگ دهید.
درخواست تگ

و پس پایان یافتن رمان، در تاپیک زیر با توجه به قوانین اعلام نمایید. حتماً تمامی پارت‌ها باید تایید ناظر را دارا باشند.
اعلام پایان رمان

با تشکر از همراهی شما
|کادر مدیریت بخش کتاب|​

 

[zeinab bagheri]

مقدمه:
در سکوتِ بندبندِ هر نفس، و سنگینیِ یادهایی غرقِ در اشک، چیزی در دلم بی‌صدا می‌لرزید. هر تپش، گرهی از انتظارِ تو باز می‌کرد و تعلق خاطری پنهان، میان گذشته و آینده، جان می‌گرفت؛ و این جستجو در میان بودن و نبودن، ابتدا مرا به یافتنِ خویش در خودم رهنمون شد، و سپس، من خویش را در تو، و باز هم در تو یافتم!

 

[zeinab bagheri]

یاحق
​

«فصل اول»
پس از یک دور تماشای بی‌وقفه خشت‌خشتِ کلاسی که یادآور روزهای امیدواری، تلاش و انگیزه برای ادامه دادن بود، زیر چشمی نگاهی به دانشجوهایی که مشغول حل کردن مسئله بودند، انداختم. انگار همین دیروز بود که دانشجوی ترم یک کارشناسی بودم و پشت صندلی‌های پلاستیکیِ نه چندان راحت دانشگاه می‌نشستم و به پرده‌های ضخیم خاکستری رنگش چشم می‌دوختم؛ تا استاد بیاید و لوحِ سفید مغزم را پر از دانش و معلومات کند.
همراه با لبخندی، خاطره‌بازی کوتاهم را به پایان رساندم و سعی کردم خود نیز روی داده‌هایی که روی تابلوی وایت‌برد نوشته‌ام، متمرکز شوم. وقتی هم از صحت جواب به‌دست آمده اطمینان پیدا کردم، گلویم را با تک‌سرفه‌ای آرام صاف کردم و گفتم:
- خب... حل کردین؟
یکی از دخترها گفت:
- استاد فرض صفر تأیید میشه، درسته؟
پیش از اینکه من چیزی بگویم، یکی از دانشجویانِ پسر گفت:
- ولی با این جوابی که من به‌دست آوردم، تأیید نمیشه. در واقع این فرض تحقیقه که تأیید میشه!
وقتی دو دستگی در جواب مشاهده شد، همگی به سمت من برگشتند و منتظر نگاهم کردند.
- خب کسی از شما حاضره بیاد پای تابلو؟
همه به یکدیگر نگاه کردند. در اصل چون هیچ‌کدام از جوابشان مطمئن نبودند، داوطلب نشدند، بنابراین چادرم را مرتب کردم و برخاستم. مثل اینکه باید خودم دست به کار می‌شدم.
همزمان که ماژیک را شارژ می‌کردم، گفتم:
- همیشه قبل از اینکه برید سراغ فرمول و جای‌گذاری، سعی کنید داده‌هاتون رو یه گوشه بنویسید. ببینید تو فرمول چی ازتون می‌خواد، بعد بر همون اساس، اجزای فرمول رو بنویسید. این کار باعث میشه کارتون هم نظم بگیره و هم سرعت. خب حالا برگردیم به بحث؛ توی سؤال گفته میزان افسردگی در دختران، بیشتر از پسرانه. اینجا نگاه جهت داره و سوگیری شده‌است، پس بنابراین باید توجه داشته باشید که یک دامنه هستش. در صورتی که اگر از کلمه بیشتر یا کمتر استفاده نمی‌شد، فرضمون دو دامنه بود.
ماژیک را روی وایت‌برد با ظرافت هر چه تمام‌تر حرکت دادم و مسئله را گام‌به‌گام حل کرده و توضیحات کلامی کامل کننده‌ام را نیز ارائه دادم. وقتی هم که جواب را به‌دست آوردم، دورش خط کشیدم و رو به آن پسر گفتم:
- شما درست نوشتی، فرض صفر رد میشه.
نگاه پیروزمندانه‌اش را حواله آن دختر کرد که حال با دقت تمام به دنبال اشتباهش بود.
نفسی گرفتم. امیدم به این کلاس، بیشتر از باقی کلاس‌ها بود. رقابت و تلاشی که داشتند هم، قابل تحسین و تمجید بود. برای منی که آن سال اولین سال تدریسم بود، شوق و اشتیاقشان دلگرم‌کننده‌ بود. در کلاس‌های دیگری که داشتم، با اینکه آن‌ها هم مثل دانشجویان این کلاس در مقطع کارشناسی بودند، به‌خاطر سن کمم برای مقام استادی، تکه‌پرانی‌های نامستقیمی داشتند که شنیدنشان، عذاب‌آور بود. ولی من باید دندان روی جگر می‌گذاشتم تا دکتر صمدی را رو سفید کنم. او برای من ریش گرو گذاشته‌بود و برای اینکه بتواند مرا در دانشگاه نگه دارد، تلاش‌ها کرده‌بود. واقعا ممنونش بودم. او هرگاه با من مواجه میشد، پدرانه توانایی‌هایم را تحسین و اعتماد به‌نفسم را قوی‌تر می‌کرد. درست مثل ایرج‌خانَم... آقاجانم!
حتی یادش هم می‌توانست حس احترام و محبت را در قلبم شعله‌ور کند. همراه با لبخندی کم‌رنگ، نگاهم را به ساعت مچی‌ام انداختم:
- یه مسئله دیگه بهتون میدم که تا هفته بعدی وقت دارین انجامش بدین. البته مسئله‌اش یکمی چالشیه و تصمیم دارم به هر کسی که درست حلش کنه، یه نمره امتیازی بدم.
عکس‌العملشان، برق رضایتی بود که آنی در چشم‌هایشان نشست. مسئله را خواندم و نوشتند.
- خب خسته نباشید، می‌تونید برید.
با شنیدن این جمله، کمی سروصدا شد و اکثریت همچنان که وسایلشان را جمع می‌کردند، «خسته نباشید» یا «خداقوتی» هم می‌پراندند. البته که من خیلی خسته بودم و این حرف‌ها، ذره‌ای نمی‌توانست انرژی تحلیل رفته‌ام را بازگرداند. چقدر خوب بود که لااقل هفته‌ای دو روز تدریس بی‌امان داشتم، نه بیشتر!
برنامه را بستم و با گزینه شات‌داون، لپ‌تاپم را خاموش کردم و پس از جمع کردن وسیله‌هایم، از کلاس بیرون زدم.
دانشکده نسبتاً شلوغ بود اما نه آنقدری که صدای کفشم در راهروی عریض و طویلش گم شود. با یادآوری کارهای عقب افتاده، قدم‌هایم را تندتر کردم و از دانشکده بیرون رفتم.
***
وقتی به خانه رسیدم، ابتدا سری به عطیه زدم و سپس لباس‌هایم را عوض کردم و مشغول آشپزی شدم. اگر فقط خودم بودم، هرگز به این تکاپو نمی‌افتادم اما طفلکم نباید گرسنه می‌ماند. غذا را که بار گذاشتم، قهوه‌ای برای خودم درست کردم و همزمان عطر دل‌انگیز آن‌‌ را با دل و جان بلعیدم. این بو می‌توانست به راحتی تمام سرگشته و مدهوشم کند. با این بو آنقدر از خود بی‌خود می‌شدم که خاطراتی که نباید به خاطر می‌آوردم، پشت پلک‌هایم نقش می‌بست.
با خستگی، روی صندلی فرود آمدم و قلپی نوشیدم. داغی‌اش مثل تلنگری، مرا به گذشته‌ها برد. همان روزی که قلبم را لابه‌لایش به باد دادم. درست دو سال پیش... نمی‌دانم، شاید هم از همان دَه سال پیش!
اصلاً نمی‌دانم که از کجا شروع کنم!
***

 

[zeinab bagheri]

- میشه باهات حرف بزنم؟
لبخندی عمیق زد؛ از همان لبخندهایی که آن روزها دچارش شده‌بودم؛ از آن لبخندهای ناب و تماشایی که قند در دلم آب می‌کرد. مثل همیشه و پر سروصدا، مخزن اسپرسوساز را تا نیمه با آب، پر کرد. سپس دانه‌های خوش‌‌عطر قهوه را آسیاب کرد و در پُرتافیلتر ریخت و فشرد؛ و نهایتاً روشن کرد و در این فاصله، از یخچال کنار پنجره، قدری کیک بیرون آورد و روی میز گذاشت؛ و بعد با اِعلان دستگاه، به آن طرف رفت و پس از دقیقه‌ای، با فنجانی قهوه مطبوع و دل‌نشین، بازگشت.
- بدون این نمیشه دیباخانم!
متعاقباً لبخند نزدم. از استرس، ناخنم را در کف دست فرو برده‌بودم و سراسیمه نگاهش می‌کردم. ابهتی که در پس چهره آرامش داشت، مانع از تراوش کلماتی که از ذهنم می‌گذشت میشد. مثل هر وقت دیگری، صدای سالار عقیلی در فضای آشپزخانه که نه، در کل خانه پیچیده‌بود! او زنگ این صدا را به هر صدایی ترجیح می‌داد.
«با تو نگفته بودم... .
از گریه‌های هر شب
عشقت نشسته بر دل... .
جانم رسیده بر لب»
آب دهانم را بلعیدم و نگاهم را به او دوختم.
- چی می‌خوای بگی دیباخانم؟ نگران شدم جدی‌جدی!
دلخور نگاهش کردم. چرا این واژه خانم را از پشت اسمم برنمی‌داشت؟ درحالی‌که او برای من طاها بود، نه آقاطاها؛ بی‌تکلّف، بی‌پیشوند و پسوند!
- طاها...!
- بله؟
با بغضی که در گلو سنگینی می‌کرد، نگاهم را بالا کشیدم و دوباره نگاهش کردم. یک نوع متانت و سادگی پسرانه، در عین پختگی مردانه داشت؛ چه در ظاهر و چه در باطن! به‌خاطر نداشتم چونان دیگر هم‌سن‌وسالانش، در قیدوبند خودآرایی و متمایز بودن بوده‌باشد. مثال پُرواضحش، موهای نسبتاً بورش بود که به سادگی و بدون هیچ مدل خاصی، کوتاه میشد و همیشه در حد سه‌سانتی‌متر نگه می‌داشت و لباس هایی، تمیز و اتوکشیده، اما کاملاً ساده!
طبق عادت گوشه سبیلش را که قدری بلندتر از ته ریشش بود، لمس کرد و گفت:
- قلب من ضعیفه‌ ها، نگی پس می‌افتم.
لحن شوخش دلم را لرزاند. آهسته لب زدم:
- من... .
هیچ نگفت و منتظر ماند تا ادامه دهم. نگاهش همیشه مستمعی بود که صاحب‌سخن را بر سر ذوق می‌آورد. وقتی نیاز به گوش شنوا داشتم، او هم با گوش‌هایش می‌شنید و هم با چشم‌هایی که شبیه عصرگاهان شهریور، گرم و آفتابی بود؛ که البته، این یکی از مهم‌ترین شباهت‌های او با پدرش، یعنی آقاجانم بود. اما این‌بار، مثل همیشه نبود! گویی همان‌طور که اِبراز داشتم، مانعی بود. شاید هم نه در نگاه و صدای او، بلکه در محتوای آنچه که قرار بود بر سر زبان بیاورم.
نفس عمیقی کشیدم و یک ضرب گفتم:
- من بهت علاقه دارم طاها!
این را گفتم و چشم‌هایم را محکم روی هم فشردم. دوست داشتم زمین دهان واکرده و مرا ببلعد. نمی‎‌‌خواستم اعتراف کنم اما می‌ترسیدم او را از دست بدهم و بعدها حسرتش را بخورم. نمی‌خواستم برود، من نمی‌خواستم برود. شاید اگر عزم رفتن نکرده‌بود، هیچ وقت نمی‌گفتم و آنقدر منتظر می‌ماندم تا او هم همانند من، در عشق من غوطه‌ور شود. اما او داشت می‌رفت و من نمی‌خواستم یک عمر از جانب دل سرزنش شوم.
جرأت به خرج دادم و با شرم نگاهش کردم.
عضلات صورتش منقبض شده‌بود، دست‌هایش یک لرزش سطحی داشت و چشم‌هایش قرمز شده‌بود.
با ترس صندلی را عقب کشیدم و وحشت‌زده نامش را صدا زدم:
- طاها!
ناگهان تغییر موضع داد و خنده‌ای بلند و غیر عادی سر داد:
- این از آخرین تلاشات برای نرفتن من محسوب میشه دیگه... نه؟
درمانده نالیدم:
- فقط این نیست... طاها من واقعا دو... .
فریاد کشید:
- کافیه!
فرکانس این صدای بلند، قدری مرا تکان داد و من با ترس و حیرت در خود جمع شدم؛ زیرا او تربیت شده به دست پدری بود که طمانینه در صحبت کردن، برایش از اوجب واجبات بود. اما حال چه بر سر طاهایم آمده‌بود که زنگ مهربان صدایش شنیده نمیشد؟
- دیگه نمی‌خوام در این مورد چیزی بشنوم. همین الان پا میشی، میری و دیگه هم به این مزخرفات فکر نمی‌کنی. فهمیدی؟
گنگ بود انگار، آشفته بود. طول و عرض آشپزخانه را یکی کرده‌بود و نعره می‌کشید.
آقاجان: اینجا چه خبره؟

 

[zeinab bagheri]

تا صدای محکم اما خدشه‌دارش را که ناشی از کهولت سن بود شنیدم، با قلبی که در آنی شکسته و پس‌زده شده‌بود، نزد او رفتم و نالیدم:
- آقاجانم!
نگران بود.
لحن صدایش باز هم دلسوزانه شد:
- جانم؟
- بهم گفت برم... بهم گفت میره.
مثل همیشه، با دیدن چهره غم‌زده‌ام، غم در چشمانش لانه کرد. اصلاً برایش مهم نبود چرا... همین‌ که رد ناراحتی را در من می‌یافت، آن حس بر او هم چیره میشد و تا خوب شدن حالم ادامه‌دار بود. اما این‌بار خوب می‌شدم؟
عصایش را یک قدم جلوتر گذاشت و با تکیه بر آن، به طرف طاها رفت و خشمگین گفت:
- طاها چی گفتی به دیبای من؟
لحظه‌ای با غمی فراوان، چشم‌هایش را در مردمک چشمانم قفل کرد و سپس نگاهش را به آقاجان بی‌قرار و نگران دوخت. نمی‌دانم چه در چشمان من یا آقاجان دید که در عین ناباوری، شانه‌های محکمش، برای اولین‌بار مقابل دیدگانم لرزید و دست‌ حمایت‌گرش، روی صورت نشست و چشم‌های پرآبش را پوشاند.
آنقدر آن صحنه عجیب و دردناک بود که حال و هوای چشم‌هایم را بارانی کرد و قلب تکه‌تکه شده‌ام را نیز به اشک واداشت‌.
مشتی پرقدرت به کابینت کنار دستش کوفت و برای اولین‌بار صدایش را برای پدرش بالا برد:
- آقاجان... . حالیش نیست چی میگه. برای نرفتن من داره چرت‌وپرت می‌بافه بهم!
نگاهم معطوف به دستش بود که در اثر برخورد با کابینت‌، سرخ شده بود. بی‌شک اگر آن کابینت هم قهوه‌ای نبود، سرخی‌اش هویدا میشد و از درد به فغان می‌آمد!
با انرژی تحلیل رفته‌ام گفتم:
- برای این نیست. دروغ نگفتم. طاها من الکی نگفتم. نمی‌خوام بری درست، ولی حرفی که بهت زدمم دروغ نبود.
هق‌هقم میان مشتی که به دیوار کوفت، گم شد!
دلم می‌سوخت. هم از واکنش بی‌رحمانه‌اش به حس من و هم برای اجزای بیچاره آشپزخانه!
- من ترجیح میدم فقط برای این باشه. دیگه هم نمی‌خوام راجع بهش چیزی بشنوم... فهمیدی یا نه؟
فهمیدی یا نه، با آن تُن صدا، چیزی شبیه به «شیرفهم شدی؟»، سهمگین بود و باعث شد آن توده عظیم تلنبار شده در گلویم، بترکد.
- نه... نمی‌تونم.
با قدم‌های محکم خودش را به من رساند. ترسیده بودم. با خشم هر چه تمام‌تر گفت:
- لعنتی تمومش کن!
خواستم بگویم نمی‌توانم! خواستم بگویم چگونه؟خواستم بگویم چرا؟ اما هیچ کدام‌شان بر زبانم نچرخید و او با بی‌رحمی تمام، از جلوی چشمانم دور شد. من آن لحظه تمامیّت وجودم را باختم. من تمام عشق و باورم را باختم. بُتی که از او برای خودم ساخته بودم را چه؟ نه... هرگز نشد!
آقاجان با غم نگاهم کرد و گفت:
- نمی‌خوای به من بگی چی‌شده؟
زلالی و معصومیت چشمانش، به حجم بغض‌های جدید می افزودند. چرا که با وجود عدم حضور طاها، طاهای دیگری در او هویدا بود!
مجدد سوالش را تکرار کرد. اما من چیزی نمی‌توانستم بر لب برانم. اصلاً چه می‌گفتم به آقاجانم؟ می‌گفتم یک دانه پسرت پسم زد؟ به جرم عاشقی پسم زد؟ می‌گفتم قلبی که دو دستی تقدیمش کرده‌بودم را با بی‌رحمی زیر پایش له کرد؟ از چه می‌گفتم؟
سرم را با درد به طرفین تکان دادم و از خانه‌شان بیرون گریختم. هوا کم‌کم داشت تاریک میشد. او هیچ‌وقت نمی‌گذاشت پس از تاریک شدن هوا، تنها به خانه برگردم، اما این‌بار حتی نبود که بدرقه‌ام کند. مثل تمام این هشت‌سال! مثل تمام این مدتی که ذره‌ذره عشق و محبتش را در دلم ریخت. آنقدر تدریجی که وقتی حرف رفتن زد، دلم هرّی فرو ریخت و تمام یاخته‌هایم، غرق در غم و ترسی عجیب شد. آنقدر شوکه شدم که یک شبانه روز، به یک نقطه خیره شده‌بودم و گفته‌هایش را حلاجی می‌کردم. وقتی عمق خطر را درک کردم، نزدش رفتم، به پایش افتادم، زار زدم، خواهش کردم... اما آنقدر باورش به رفتن قوی بود که ذره‌ای تردید نکرد.
آقاجان را که دیگر نگو! من تمام امیدم به او بود اما او پس از مدت‌ها لب گشود و گفت:
- باید بری پسر... باید!
با شنیدن این جمله باروت شدم. انگار این‌بار می‌بایست به جای یک نفر، دو نفر را راضی می‌کردم. دو تنی که اگر سرشان می‌رفت، حرفشان نمی‌رفت و من با یک امید واهی، می‌خواستم هم او را آرام کنم و هم قلبم را! قلبی که بالاخره بعد از ۲۳سال، با دیدن یک نفر به تپش افتاده‌بود و از تصور نبودنش، کارش به تباهی کشیده‌بود.
این اصرارها، یک‌ماه تمام به طول انجامید اما گوشش بدهکار نبود. و من نمی‌دانستم دیگر با چه زبانی بگویم که نرود. در این بین تنها سلاحم، قلب بکر و دست نخورده‌ام بود که حال آن را هم نداشتم.
مثل یک مرده متحرک شده‌بودم. هیچ‌جوره نمی‌خواستم او را از دست بدهم... مردی را که واقعا مرد بود.
وقتی با آن حال و روز نالان به خانه رسیدم، روی تخت فرود آمدم و تمام روزهایی که با او گذشته بود، دوباره یادم آمد. روز هایی که با او برای من همه چیز بودند... همه‌چیز.
***
- خانم‌خانم... صبر کنید.
پاهایم رمقی نداشت. از خدا خواسته ایستادم تا نفسی چاق کنم. هنوز در بهت و ناباوری به سر می‌بردم. هنوز داغ بودم. هنوز نفهمیده‌بودم که چه چیزی را از سر گذرانده‌ام. جسم بی‌جانم را به گوشه‌ای کشیدم و روی زمین فرود آمدم.
- حالتون خوبه؟
انگار چیزی گلویم را سفت چسبیده‌بود و نمی‌گذاشت واژه‌ها را پشت هم ردیف کنم.
- آقاجان می‌خواد ببیندتون.

 

[zeinab bagheri]

تنها نگاهش کردم.
- اسمت چیه؟
- دیبا.
زیر لبی تکرار کرد و با یک لبخند خالصانه گفت:
- اسم قشنگی داری دیباخانم!
***
با صدای زیر و کودکانه عطیه، درگیری‌های ذهنم لحظه‌ای پایان یافت و خاطرات، موقتاً از لوح سیاه ذهنم پر کشید.
- مامان؟
چشم از فنجان قهوه گرفتم و نگاهش کردم. چشمان درشتش را با انگشتان کوچکش می‌مالید و صدایم میزد.
- مامان؟
پلک زدم و از عمق وجودم گفتم:
- جان دلم؟
به اوپن تکیه داد و خیره به قابلمه روی گاز گفت:
- گرسنمه.
فنجان را درون سینک گذاشتم و آهسته گفتم:
- غذا آماده‌ست عزیزم. تا شما سرو صورتتو بشوری، میزو چیدم.
با حالت بانمکی بو کشید و با صدای گیجی که حاصل از خواب عصرگاهی بود گفت:
- چی پختی مامان؟
لبخندی زدم.
- متوجه نشدی؟
این‌بار با دقت بیشتری بو کشید و با دیدن سُس خرسی محبوبش که تقریباً رشته‌های ماکارونی را با آن می‌شست، پر ذوق گفت:
- ماکارونی؟
با سر که تأیید کردم، آخ‌جونی گفت و رفت تا صورتش را بشوید. هر کَس هم که نمی‌دانست، من که می‌دانستم او تا چه حدی این غذا را دوست دارد!
میز را چیدم و دوباره نشستم. هنوز ذهنم درگیر بود. انگار امشب از آن شب‌هایی بود که قرار بود تا خود خود صبح، به بازیابی اطلاعات کهنه مغزم مشغول باشم.
- شما نمی‌خوری؟
گیج نگاهش کردم.
- برای خودت بشقاب نذاشتی، گفتم شاید نخوری.
- من اشتها ندارم عزیزم... شما بخور.
- ولی منم تنهایی نمی‌تونم بخورم.
- نمی‌تونی؟
- تنهایی نمیشه مامانی.
- باشه عزیزم، شما شروع کن، منم الان برای خودم بشقاب میارم و با هم می‌خوریم... خوبه؟
- بله خیلی خوبه.
لبخندی زدم و برخاستم تا بشقابی از کابینت بردارم.
***
پس از شام به پذیرایی نقلی اما دل‌پذیرمان رفتیم و روی مبل دونفریِ راحتی‌ فرود آمدیم.
با او یک انیمیشن دیدم و وقت خواب هم برایش قصه گفتم و او خیلی سریع خوابش گرفت. گویا خواب عصرش چندان کافی نبوده که حتی زیر نور لامپ و صدای تیتراژ پایانیِ انیمیشن، چشمانش دوباره گرم خواب شده بود! وقتی از خوابیدنش مطمئن شدم، باز هم به افکارم اذن جولان دادم. افکار پریشانی که از قید زمان، فرمان‌برداری نمی‌نمود. گاهی از آخرین خاطره‌ها پرت می‌شدم به اولین‌ها و گاهی از میانه راه شروع به بازنمایی می‌کردم. دستم بی‌اختیار روی موهای درخشان عطیه نشسته بود و تار به تارشان را لمس می‌کردم و همزمان روحم در گذشته سِیر می‌کرد. انگار باز هم غرق تلخی‌های زندگی‌ام شده بودم.
این‌بار سفر کردم به دَه سال پیش. آن روزها برای من بوی مرگ می‌داد؛ روزهایی که شب و روز درد می‌کشیدم؛ روزهایی که مثل یک کابوس درهم و برهم بود؛ روزهای شومی که مثل یک بختک بر جسمم تسلط یافته بود و نگذاشته بود تا سرنوشت من هم با پدر و مادر، درهم آمیخته‌شود. من آنقدر آن روزها مرگ را بو کشیده بودم که از دَه فرسخی هم می‌توانستم تشخیص دهم که چه کسی امروز مهمان عزرائیل است ودیگری چند وعده دیگر مهمان زمین! برای منی که زندگی برایم بد خواسته بود، آن روزها خودِ خودِ جهنم بود.

 

[zeinab bagheri]

از دست دادن پدر و مادر، از دست دادن هر جفتشان در یک لحظه، برایم سخت بود. حتی با وجود تمام آن دعوا‌ها و کشمکش‌هایی که داشتند. حتی با وجود بیماری دردناک و غیر قابل تحمل پدر، حتی با وجود اینکه یکدیگر را دوست نداشتند و مرا نیز چونان شیئی اضافه می‌دیدند. گرچه من برای آن‌ها حکم یک کودک ناخواسته بودم که از طاق آسمان وسط خانه‌شان افتاده‌بودم، ولی آن‌ها برای من حکم پشت و پناه داشتند. از زمانی‌که به اصطلاح چشم واکرده بودم و کمی فعالانه اطرافم را جست‌وجو کرده‌بودم، اسیر لحظه‌های سختی بودم که به‌دوش من و مادر بود.
پدر، آدم خوبی بود اما تنها زمانی که همه چیز باب میلش بود. او به زمین و زمان شک داشت و به مادر بیشتر از همه! همیشه تصورش این بود که مادر می‌خواهد دور از چشم او خ*یانت یا توطئه کند. فکر می‌کرد مادر با زمین و زمان و پرنده و چرنده دست به یکی کرده و می‌خواهد دورش بزند.
آن اوایل که مادر هنوز ته مانده‌ای از صبر در وجودش دیده می‌شد، دل به‌دلش می‌داد و با او راه می‌آمد و سعی می‌کرد با روش‌های خاص خودش آرامش کند اما رفته‌رفته با شدت گرفتن رفتار پدر، کم کم طاقت از کف داد و گاهاً به‌ بحث و مشاجره با او پرداخت.
در این میان، چشم‌های بی‌تاب و قرار من هم، همواره بین چشم‌های خشمگین هر دویشان تاب می‌خورد. ناگفته نماند که هر وقت زورشان به یکدیگر نمی‌چربید، دیواری کوتاه‌تر از من نبود و مثل صفحه دارت، این من بودم که بی‌مهابا مورد اصابت قرار می‌گرفتم. در حقیقت با کوچک‌ترین واکنشی از جانب من، به‌قول خودشان، مرا سر جایم می‌نشاندند.
مادر می‌گفت فرید «پدرم»، افسار گسیخته‌ای بیش نیست و برای خودش متأسف است که ندیده و نشناخته او را انتخاب کرده‌است. می‌گفت او یک مریض روانی است. می‌گفت پروانه دوستش که یک روانشناس حاذق است، ادعا دارد که مشکل و اختلال اصلی پدر، پارانویا[1] است. می‌گفت پروانه می‌گوید زندگی کردن با این افراد آن هم بدون مداخله بسیار خطرناک و فرسایش‌گر است. می‌گفت که پروانه تأکید دارد که بایستی پدر را تحت درمان قرار بدهیم. اما دعوت پدر به جلسات مشاوره و روان درمانی، آن هم زمانی‌که مشاورش دوست صمیمی مادر بود، یعنی یک اتهام بزرگ! خب توهم توطئه هم شرایط را گل و بلبل‌تر کرده‌بود دیگر!
در واقع او خیال می‌کرد که مادر با خودخواهی هر چه تمام‌تر قصد دارد تا لِیبلی بر پیشانی‌اش بزند و با این کار، سرپوشی بر رفتارهای بی‌منطق خودش بگذارد. پدر معتقد بود که هیچ مشکلی ندارد و رفتارهایش بازتاب رفتار های ناشایست خود مادر است.
خب البته که مادر هم در تشدید خشم پدر یَد طولایی داشت اما شروع کننده بحث‌ها و عیب‌جویی‌های بی‌مورد، بی‌تردید از جانب پدر بود.
البته که این فقط محدود به مادر و اطرافیانش نبود؛ بلکه باوری بود که از مادر شروع میشد و به تک‌تک آدم‌های دنیا، اعم از آشنا و غریبه، تعمیم می‌یافت. طوری که به‌هیچ‌وجه و از طریق هیچ بنی‌بشری، راه مداخله پیدا نمیشد.
به‌خاطر دارم که هر بار به تیپ و تاپ هم می‌زدند، مادر سعی داشت ذهن مرا منحرف کند و بگوید که پدر مثل همیشه از کاه، کوه ساخته است اما یک بخش کوچکی از مغزم نیز اعتقاد داشت که ممکن است به جز اختلال پیش‌رونده پدر، موضوع دیگری هم محور بخشی از این بحث‌ها باشد. البته که من یاد گرفته بودم تا در این مسائل کنجکاوی نکنم و اجازه بدهم خودشان قضیه را حل کنند. ولی نمی‌شود انکار کرد که در عین کم سن و سالی‌ام هم، فرضیه‌هایی در ذهنم شکل می‌گرفت و خواب و خوراک را بر من حرام می‌کرد. تا حدی که مجبور می‌شدم آن‌ها را با پرسیدن از مادر و پدر بیازمایم. ولی درست وقتی که سؤالی مطرح می‌کردم، آن‌ها به‌شدت عصبانی می‌شدند و اذن ورود به حریم کاذب و پوشالی‌شان را به من نمی‌دادند و من در دَم، فرضیه‌هایی که ساخته بودم را رد می‌کردم. مثل اینکه این فرضیه‌ها زیادی ردخور داشتند یا به اصطلاح، ردخورشان ملس بود!
زمان می‌گذشت و پدر در بهانه گرفتن استاد قهاری شده‌بود. کنترلش هم روز به روز سخت‌تر میشد و به‌مراتب، افکار مالیخولیایی هم رهایش نمی‌کرد. اما باز هم معتقد بودم که در تمام آن کشمکش‌ها می‌خواست مادر را به‌نحوی بابت انجام یک رفتاری محکوم کند. و مادر در تمام آن مدت مدید زندگی مشترک و آمیخته به رنجش، سعی داشت تا خود را مبرّا کند. با این وجود آنقدر جملاتی که عامل آن دعواها بود، کادوپیچ و در لفافه بود که هیچ‌گاه قادر به درکش نشدم. حتی آن اواخر یاد گرفته بودم که دیگر از ترس در راه پله نایستم و عروسکم را مابین مشت‌های ظریف و کم جانم نفشارم. یاد گرفته بودم درها را کیپ تا کیپ ببندم تا صدای زد و خوردشان را نشنوم. یاد گرفته بودم وقتی عصبانی هستند، دم پَرشان نباشم، حتی اگر یک شبانه روز چیزی نخورده و گرسنه باشم.
من از همان کودکی و از زور تنهایی، یاد گرفته بودم تمام کارهایم را خودم انجام بدهم. یاد گرفته بودم جایی دور از آدم‌ها باشم و برای خراشیده نشدن آرامش کاذبم، با هیچ‌کسی سخن نگویم. حتی با هم‌کلاسی‌هایی که با انرژی زیادی برای به حرف آوردنم وقت می‌گذاشتند.
اوضاع بدتر شده بود. خب راستش مادر دیگر بریده بود. حرف‌هایش بوی رفتن می‌داد. مهربان‌تر شده بود. پدر هم که بهانه می‌گرفت، هیچ نمی‌گفت و تنها لبخندی دردناک میزد.

---

[1] اختلال پارانویا: حالتی از بی‌اعتمادی شدید و غیر منطقی به دیگران است که باعث سوءظن مداوم و تفسیر اشتباه رفتارها به‌عنوان تهدید یا خ*یانت می‌شود.

 

[zeinab bagheri]

***
لحظه ای با صدای عطیه که آب می‌طلبید، بلند شدم و برایش آوردم و سپس او را به اتاق و تخت مشترک‌مان انتقال دادم.
سپس خیره به دست‌های لاغرش که روی پیشانی‌اش جا خوش کرده‌بود، با ذهنم سفر کردم.
***
یک شب در اتاق بودم که مادر نزدم آمد و یک جعبه قفل شده به‌دستم داد. پرسشی که نگاهش کردم، گفت:
- اینو بردار ببر به این آدرس!
- این چیه؟ چرا قفله؟
باز هم لبخند تلخی زد و گفت:
- هیچی نپرس، فقط ببرش.
ترسیده بودم. شامه‌ام بوی بدی را احساس می‌کرد. اما چاره‌ای جز اطاعت نداشتم؛ آنقدر حال مادر عجیب بود که نتوانستم بگویم چرا من باید ببرم و چرا ساعت دَه شب!؟ یعنی نمی‌توانستیم به زمان دیگری موکول کنیم؟
با این حال، لباس‌هایم را عوض کردم و دوباره جعبه را برداشتم. در تمام آن مدت، یک جفت چشم پرآب و غم‌زده خیره به من بود.
پرسیدم:
- بابا کو؟
آهی کشید و آهسته گفت:
- توی اتاقه.
ناگهان پس از این‌همه سال پرسیدم:
- دوسش نداری... نه؟
جواب نداد. در واقع من یک استفهام انکاری مطرح کرده بودم.
با بغض ادامه دادم:
- اونم دوست نداره، من می‌دونم!
آن لبخند تلخ، لحظه‌ای از روی لب‌هایش کنار نمی‌رفت. از روی تخت برخاست و به‌سمتم آمد. با طمأنینه چشم‌هایم را یک به یک بوسید و گفت:
- من هیچوقت نتونستم مادر خوبی برات باشم. من اینقدر درگیر بدی شدم که یادم رفت تو رو دارم.
مکثی کرد و سپس گفت:
- من رو ببخش دیبا.
گیج شده‌بودم و هیچ کلامی هم نمی‌توانستم بر لب بیاورم.
پاکتی به دستم داد و گفت:
- اینم با خودت ببر لازمت میشه.
- مادر... من کجا میرم؟
باز هم لبخند زد و مرا در آغوش کشید.
- نگران هیچی نباش، باشه؟
فقط سر تکان دادم و با قدم‌های آهسته از پله‌ها پایین آمدم. چشم‌هایم بی‌پروا شده‌بودند و نقطه‌به‌نقطه خانه را با دقت می‌کاویدند. تمام خانه برایم زیباتر از قبل شده‌بود.
همه چیز بوی وداع می‌داد. حتی فنجان‌های چایی که مادر با سلیقه روی میز چیده بود و کیک‌های فنجانی که کنارشان گذاشته‌بود.
وقتی رد نگاهم را دنبال کرد، آهسته گفت:
- امشب شب خوبی میشه دیبا. نگران هیچی نباش... باشه؟
- مامان من می‌ترسم!
- نترس؛ من می‌خوام از این به بعد لبخند بیاد رو لب‌هات.
- لبخند؟
- آره، چیزی که هیچ‌وقت نه تو دیدی و نه من!
- میشه نرم؟
- اگه نری نمی‌تونی بخندی!
- تو چی؟ اگه نرم تو نمی‌خندی؟
- من با دیدن لبخند تو می‌خندم، نه با رفتنت. ولی لازمه که بری عزیزم.
- ... .
- خب دیگه... بهتره بری، داره دیر میشه.
سراسیمه جعبه و پاکت را درون کوله انداختم و عقب‌گرد کردم. هم‌زمان مادر صدایش را بالا برد:
- فرید! میشه بیایی پایین؟ کیک درست کردم.
صدایش به وضوح می‌لرزید.
یک قدم دیگر به عقب برداشتم. اما نمی‌دانم چه شد که ناخودآگاه راه رفته را بازگشتم و خود را در آغوشش انداختم. آغوشی که سرد بود... یخ‌زده بود!
روی سرم را بوسید. چشم‌هایم را، ابروانم را، گونه‌هایم را... . حتی به ناگه، دست‌هایم را نیز بوسید و گفت:
- برو دیبا، سختش نکن.
تمام وجودم می‌لرزید و غم با تک‌تک یاخته‌هایم، آخته شده‌بود. از او جدا شدم و نالیدم:
- دوستت دارم مادر.

 

[zeinab bagheri]

با شنیدن این جمله، هق‌هق بی‌امانش بالا گرفت و من بی‌قرار از خانه بیرون رفتم. خانه‌ای که آنقدر بزرگ بود که از حیاط خانه تا درب ورودی‌اش، فاصله‌ها بود. خانه‌ای که برای من، حتی یک خاطره خوش هم نساخته بود. لحظه آخر برگشتم و نگاه بدرقه‌گر مادر را از پشت پنجره شکار کردم. ولی او به سرعت پرده را رها کرد تا بیشتر از این چشم توی چشم نشویم. نمی‌دانم شاید می‌ترسید راه رفته را بازگردم. شاید هم... .
حس بسیار بدی داشتم. ولی چاره‌ای جز رفتن هم نداشتم. در را باز کردم و خارج شدم و بدون اینکه در را پشت سرم ببندم، بی‌حواس و اندک‌اندک دور شدم. تازه به خیابان رسیده بودم که ناگهان صدای مهیبی شنیدم. صدای خوفناک یک انفجار!
ابتدا مات و مبهوت مانده‌بودم. اما بعد وقتی به‌خود آمدم، با تمام قوا دویدم. به‌طرف خانه‌ای که تا صد متری‌اش، هیچ همسایه‌ای نداشت. به‌طرف خانه‌ای که مابین شعله‌های آتش اسیر شده بود و پدر و مادرم را یکجا از من ربوده‌بود.
تازه فهمیده بودم که چرا آن کیک‌های فنجانی به‌من دهن کجی می‌کردند. اما افسوس که دیگر کاری از دستم بر نمی‌آمد.
آنقدر آن صحنه دهشتناک بود که هیچ‌گاه از خاطرم پاک نشد. آنقدر دردناک بود که تا ته ته قلبم را سوزاند. آنقدر موهوم بود که همیشه مرا در درک چرایی‌اش ناکام کرد و عذاب داد.
به‌قدری مبهوت صحنه روبه‌رویم بودم که گویی پاهایم را با میخ به‌زمین قفل کرده‌بودند. تصویر زیبای پدر و مادر مدام مقابل دیدگانم نقش می‌بست. آنها هر چقدر هم که از من فاصله داشتند، هر چقدر هم که دنیای‌شان فرسنگ‌ها، فرسنگ از من دور بود، باز هم برای من مقدس بودند. هر چقدر هم که مرا دوستت نداشتند، باز هم برای من پدر و مادر بودند و من دوستشان داشتم و حاضر بودم برای دیدن لبخندشان، جان به جان‌آفرین تسلیم کنم.

لحظه‌ای پلک بستم. انگار می‌خواستم به‌خود ثابت کنم که در پلک به‌هم زدنی اوضاع درست می‌شود. اما این حقیقت انکار ناشدنی خرامان‌خرامان می‌آمد و بیشتر از قبل رخ نمایان می‌کرد.
مگر من چند سال داشتم؟ من پانزده‌ساله را چه به تحمل آن فاجعه؟ مگر من می‌توانستم تاب بیاورم؟
آخ خدایا نه!
پس از مدتی کوتاه، عده نسبتاً قلیلی دور خانه جمع شدند.
سیلی به صورتم زده شد. می‌خواستند مرا از شوک خارج کنند؟ آن لحظه محال به‌نظر می‌رسید.
گرمای آتش کم‌کم داشت جسم و جانم را می‌سوزاند و دود غلیظش تا اعماق وجودم رسوخ کرده‌بود.
حال کجا را داشتم که بروم؟ چه کسی را داشتم تا بشود پناه قلب داغدارم؟
لحظه‌ای سنگینی کوله‌ام خاطر نشان کرد که قبل از اینکه به‌فکر خودم باشم، باید به فکر امانتی باشم که بایستی به‌دست صاحبش برسانم. آخر من به مادر قول داده‌بودم.
هم‌چنان که با دیدگانی بارانی از آنجا دور می‌شدم، بی‌اختیار لب گشودم:
- «سی*ن*ه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت».
آن‌لحظه که قدم‌به‌قدم و کورمال‌کورمال از آنجا دور می‌شدم، کاملاً به این نتیجه رسیده‌بودم که دیگر انگیزه‌ای برای برگشت به آنجا را ندارم و مطمئن بودم که جسم هر دوی‌شان تبدیل به خاکستر شده و میان آوار به‌دام افتاده‌است.
آن لحظه یقین داشتم که من دیگر کاری با آن خانه ندارم. یقین داشتم!
***